γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Δεν θυμάμαι πότε και ποιος –πρέπει να ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς σε έναν αγώνα για το ΟΥΕΦΑ; Δεν είμαι σίγουρος- αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά το σκηνικό: ο προπονητής μιας ελληνικής ομάδας να μουτζώνει τον διαιτητή και να φεύγει χωρίς παρατήρηση ή αποβολή ή ακόμα και τον διαιτητή απλά στραβωμένο. Ο λόγος ήταν απλός: ο διαιτητής ήταν ξένος και δεν είχε καμία ιδέα τι στην ευχή σημαίνει στην Ελλάδα όταν κάποιος σου δείχνει μια παλάμη και πέντε δάχτυλα.
Κάποια πράγματα αποκτούν σημασία επειδή όλοι συμφωνούμε ότι έχουν σημασία. Για παράδειγμα, συμφωνούμε ότι αυτό το μπλε χαρτί με το 20 επάνω είναι ένα εικοσάευρω, οπότε μπορούμε να το ανταλλάξουμε με προϊόντα που προσφέρουν άλλα άτομα τα οποία επίσης συμφωνούν ότι αυτό το μπλε χαρτί είναι εικοσάευρω. Συμφωνούμε ότι Πρωθυπουργός μας είναι ο Αλέξης Τσίπρας, άρα μπορεί να υπογράψει συμφωνίες με άλλα άτομα όπως ο Ζόραν Ζάεφ για τον οποίο οι Σκοπιανοί συμφωνούν ότι είναι ο Πρωθυπουργός τους. Συμφωνούμε ότι η μούντζα είναι κάτι το προσβλητικό, άρα ο προπονητής την έδειξε στον διαιτητή για να τον βρίσει. Ο διαιτητής όμως δεν συμφώνησε σε αυτή την παραδοχή, άρα στο μυαλό του δεν μουντζώθηκε ποτέ. Πρόβλημα.
Πάμε πάλι.
Ο περιπτεράς μου και εγώ συμφωνούμε ότι το μπλε χαρτί με το 20 είναι εικοσάευρω, όχι όμως αυτό της Μονόπολης αλλά εκείνο που έχει την έγκριση του Ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μερικών χιλιάδων άλλων τραπεζών και εκατοντάδων άλλων χωρών. Μάλιστα. Πιο λογικό.
Ο προπονητής μαζί με τους υπόλοιπους κατέχοντες την σύγχρονη ελληνική παιδεία συμφωνεί ότι το βραβείο της ανοιχτής παλάμης είναι κάτι το προσβλητικό. Ο διαιτητής όμως δεν κατέχει την σύγχρονη ελληνική παιδεία ούτε έχει κλείσει ποτέ μηχανάκι στο Παγκράτι που πήγε να τον προσπεράσει από δεξιά, οπότε δεν γνωρίζει τι είναι η μούντζα και δεν συμφωνεί με τους κατέχοντες την σύγχρονη ελληνική παιδεία για το νόημά της. Για τον διαιτητή, τα πέντε ανοιχτά δάχτυλα συμβολίζουν τον αριθμό 5, όχι το «νύχτα το πήρες το δίπλωμα ρε καραγκιοζοπαίχτη». Οι μόνοι που συμφωνούν ότι το 5 είναι η μούντζα είναι μια ομάδα ανθρώπων και οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στο τέλος της Βαλκανικής χερσονήσου. Στον ορισμό της μούντζας δεν συμφωνεί ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε η ΕΕ, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, ούτε κάποιος άλλος πέρα από εκείνη τη χώρα στο τέλος της Βαλκανικής χερσονήσου. Άρα η μούντζα δεν σημαίνει τίποτα για αυτούς. ΟΚ, πλέον υπάρχει μια λογική.
Η συμφωνία των Πρεσπών από την άλλη μεριά, είναι το αντίστροφο από τη μούτζα. Για την εγκυρότητά της δεν συμφωνεί εκείνος ο λαός στα Βαλκάνια που μουτζώνει, ούτε ο ακριβώς από πάνω του με τα περίεργα αγάλματα και το πρόβλημα στο όνομα. Συμφωνούν όμως κάποιοι λίγοι στις δύο αυτές χώρες και μαζί τους η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, μερικές εκατοντάδες χώρες και μερικές χιλιάδες τράπεζες και λοιποί οργανισμοί. Και πάλι πρόβλημα.
Η ίδια κατάσταση με τη συμφωνία των Πρεσπών υπάρχει και με το δημοψήφισμα της γειτονικής μας χώρας. Μπορεί να συμφώνησαν οι κάτοικοι μεταξύ τους ότι είναι άκυρο, αλλά ο Πρωθυπουργός τους και μαζί όλος αυτός ο διεθνής συρφετός το θεωρεί έγκυρο. Κάτι αντίστοιχο με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια, μόνο που εκεί ο διεθνής συρφετός και ο Πρωθυπουργός μας το θεώρησαν άκυρο, δίνοντας και πάλι την ακριβώς αντίθετη ερμηνεία από εκείνη που ψήφισαν οι πολίτες.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Μάλλον ότι η πραγματικότητα διαμορφώνεται ανάλογα με το πώς τη βλέπουν οι ξένοι οργανισμοί και όχι με το πώς τη βλέπει ο καθένας από εμάς. Εμείς μπορεί να βλέπουμε ένα χαρτί με το 500 και εκείνοι να βλέπουν έναν μισθό, και τελικά έχουν εκείνοι δίκιο. Εμείς μπορεί να βλέπουμε ένα κράτος με κάποιο όνομα, αυτοί να το βλέπουν με κάποιο διαφορετικό και τελικά έχουν εκείνοι δίκιο. Εμείς μπορεί να βλέπουμε μια συμφωνία που μυρίζει μπαρούτι και που δεν την ήθελε κανένας και εκείνοι να βλέπουν την επίλυση ενός προβλήματος δεκαετιών και τελικά εκείνοι έχουν δίκιο. Εμείς μπορεί να βλέπουμε έναν καραγκιοζάκο που κατέστρεψε τη διπλωματία δεκαετιών για χάρη μερικών μηνών εξουσίας και αυτοί να βλέπουν έναν Πρωθυπουργό υποψήφιο για Νόμπελ Ειρήνης. Οι γείτονές μας μπορεί να βλέπουν ένα ακυρωθέν δημοψήφισμα και εκείνοι μπορεί να βλέπουν μια πανηγυρική νίκη. Μάλλον όμως εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε καλά και εκείνοι ξέρουν καλύτερα.
Οπότε μη βιαστείτε να κάνετε αναλύσεις σχετικά με το δημοψήφισμα στη γειτονική μας χώρα. Δεν μας έχουν εξηγήσει ακόμα την πραγματικότητα αυτοί που την καταλαβαίνουν για να την καταλάβουμε και εμείς έτσι ακριβώς όπως είναι και όχι όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε.
Υ.Γ. Αν γουρούνια ζούσαν στις συνθήκες που ζουν άνθρωποι στη Μόρια θα υπήρχαν έξω από τις εγκαταστάσεις οικολόγοι να διαμαρτύρονται και πιθανότατα θα τις είχε ήδη κλείσει το υγειονομικό. Τώρα όμως πάμε να προτείνουμε αυτόν που τους έχει έτσι για Νόμπελ Ειρήνης. Οι ίδιοι που υποστήριζαν ότι κακώς προτάθηκαν για Νόμπελ όλοι εκείνοι που υποδέχτηκαν και αγκάλιασαν ειλικρινά τους πρόσφυγες πριν από μερικά χρόνια είναι οι ίδιοι που στις εφημερίδες τους ετοιμάζονται να πλέξουν το εγκώμιο του ειρηνοποιού της συμφωνίας των Πρεσπών υπεύθυνου του χοιροστασίου. Στην πραγματικότητα όμως που μας υπαγορεύουν δεν υπάρχει η Μόρια, οπότε κακώς μου κακοφαίνεται.
