Τι έγινε; Πολλά έγιναν. Και πόλεμος έγινε, και αστυφιλία έγινε και η διαφθορά έβαλε το χεράκι της, κι όλα έγιναν τσιμέντο. Κάποια στιγμή μάλιστα, εκεί το ’70, το αποκάλεσαν και «πρόοδο». Και πολλά άλλα έγιναν. Και πολύ φοβάμαι, η δικιά μου γενιά είναι η τελευταία που θα θυμάται την «Αθήνα, χαρά της γης και της αυγής, μικρό γαλάζιο κρίνο», γιατί το μόνο που έχει μείνει «Θυμίζεις Αθήνα, γυναίκα που κλαίει γιατί δεν τη θέλει κανείς».
Παρενθετικά εδώ θα σας πω μια προσωπική μου ιστορία. Μέσα του ’70, πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια και έρχεται στην Ελλάδα ο θείος από το Αμέρικα. Ελληνοαμερικάνικος με τα όλα του, με το καρώ παντελονάκι του, τα παρδαλά πουκάμισα, τα σανδάλια με τις κάλτσες, τα «εμείς στο Αμέρικα» και άλλα τέτοια να ντρέπεσαι να τον κυκλοφορείς. Οι πρώτες μέρες περάσανε με μας να μαθαίνουμε πόσο πιο μεγάλα ήταν τα πάντα στο Αμέρικα. Οι δρόμοι είναι πιο μεγάλοι, τα σπίτια είναι πιο μεγάλα, τα αυτοκίνητα είναι πιο μεγάλα, τα μπιφτέκια πιο μεγάλα. Για τα στομάχια δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ποιοι τα είχε πιο μεγάλα.
Φτάσαμε που λέτε στο πρώτο σαββατοκύριακο του θείου στην Αθήνα, κι αποφάσισε ένα μεσημεράκι να πάρει το ανίψι για καφέ στο Λέντζο. Τώρα εσείς δεν ξέρετε τι εστί Λέτσος, αλλά ίσως κάποιοι παλιοί να θυμούνται τη καφετερία θεσμό στο Νέο Παγκράτι. Στη πορεία προς το Λέντζο λοιπόν και κάθε τόσο ο θείος σταματούσε, κοιτούσε ένα σπιτάκι που είχε μείνει ξεχασμένο ανάμεσα στο τσιμέντο και έλεγε «τίποτα δεν έχει αλλάξει». Μετά είδε από μακριά ένα θερινό σινεμά (που περιάπτοντος πριν από μερικές μέρες έμαθα ότι φέτος είναι το τελευταίο του καλοκαίρι) και σαν παιδί έτρεξε να δει τα «προσεχώς».
Κι όταν τελικά φτάσαμε στο Λέντζο, εκεί στις ξεθωριασμένες από τον ήλιο ψάθινες καρέκλες με ένα βαρύ-γλυκό και παξιμαδάκι στο πιατάκι ο θειος μου είπε, «στην Αμέρικα δεν βάζουν ποτέ παξιμάδι στο πιατάκι». Και μ’ αυτή τη φράση τα είπε όλα.
Όλες οι πόλεις που έχω ζήσει μου έχουν χαρίσει κάτι. Λατρεύω τα πρωινά με τις ανοιξιάτικες μυρωδιές φρεσκοψημένου ψωμιού στο Παρίσι, πάντα θα νοσταλγώ καλοκαιρινές βόλτες στα μαγαζιά μέχρι το μεσημέρι στο Λονδίνο, απογεύματα φθινοπώρου στο Ελσίνκι και χειμωνιάτικα βράδια στο Βερολίνο. Αλλά η Αθήνα μου θα είναι πάντα η πόλη για όλες τις ώρες, όλες τις μέρες και όλες τις εποχές. Τουλάχιστον για μένα.
Και θα μου επιτρέψετε σήμερα να σας μιλήσω για τη δικιά μου Αθήνα, το δικό μου «χωριό», αν και πιστεύω ότι όλων μας το «χωριό», βίωσε και βιώνει τις ίδιες δυσάρεστες αλλαγές. Εκτός βέβαια κι αν ζεις στην Ακαμάτρα της Ικαρίας που όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Αλλά για την Ακαμάτρα θα σας μιλήσω μια άλλη φορά, τώρα θα μιλήσουμε για την Αθήνα.
Που είχαμε μείνει; Α, ναι. Τώρα πια εγώ έρχομαι σπάνια στην Αθήνα και συνήθως για λίγο, να δω φίλους και συγγενείς, να φάω κανένα σουβλάκι η κανένα κοψίδι και μετά πάλι επιστροφή στα βόρεια. Αλλά σαν τον θείο μου κι εγώ, κάθε φορά που έρχομαι στην Αθήνα ξεκλέβω μερικές ώρες για να περπατήσω στα παλιά μου λημέρια. Να περπατήσω από τη πλατεία του Νέου Παγκρατίου μέχρι τη πλατεία Μεσολογγίου, να μυρίσω γιασεμί στη πλατεία του Αγίου Λαζάρου , να ψάξω τα σπιτάκια στα στενάκια του Μετς που χάνονται ανάμεσα στις αντιπαροχές και να πιω καφέ στο Άλσος του Παγκρατίου ονειρευόμενος ότι κάθομαι στο Λέντζο. Όπως ακριβώς ο θειός μου να φαντάζομαι ότι υπάρχει παξιμαδάκι στο πιατάκι μου και να λέω «εκεί στα βόρεια δεν βάζουν ποτέ παξιμάδι στο πιατάκι».
Αλλά τώρα πια το παξιμαδάκι υπάρχει απλά στη φαντασία μου. Και είναι όπως κάθε φορά προσπαθώ να εξηγήσω σε κάποιον ξένο τι σημαίνει σουβλάκι. Δεν έχει να κάνει με τίποτα, ούτε με τη πίττα, ούτε με το γύρο, ούτε με το λίπος, ούτε με τη τσίκνα, ούτε αν έχει πατάτες η όχι μέσα. Έχει να κάνει με την αύρα που έχει το σουβλατζίδικο στην Ελλάδα.
Σουβλατζίδικα υπάρχουν στο Λονδίνο, στο Παρίσι και τώρα τελευταία έφτιαξαν ένα και στο Ελσίνκι. Και πίττα έχουν και γύρο έχουν και πατάτες μέσα βάζουν αν θέλεις. Κανένα όμως δεν είναι σουβλατζίδικο. Γιατί για μένα το σουβλατζίδικο, το πραγματικό σουβλατζίδικο είναι στη Φορμίωνος και η μουστάρδα να σε καίει. Γιατί όταν λέω «απ’ όλα» ξέρει ακριβώς τι εννοώ κι όταν λέω «τα δυο χωρίς κρεμμύδι» ξέρει ακριβώς ποιος θα τα φάει. Γιατί το σουβλατζίδικο στην Ελλάδα έχει αύρα μιας δικιά του κουλτούρας που δεν έχει σχέση ούτε με τα μέτρα του μαγαζιού, ούτε με τις καρέκλες, ούτε με το αν το κρεμμύδι είναι λευκό η κόκκινο.
Τώρα θα μου πείτε τι δουλειά έχει η τσίκνα του σουβλατζίδικου, οι αναμνήσεις του θειού μου και οι δημοτικές εκλογές. Αμ δε, που έλεγε και ο Κίτσος του Χατζηχρήστου.
Πριν από μερικές μέρες βλέποντας ένα δελτίο ειδήσεων μέσω ιντερνέτ, είδα τον υποψήφιο για τη δημαρχίας της Αθηνάς της ΝΔ – όχι του Σαμαρά, αυτός έχει άλλο υποψήφιο – τον Αρούλη ντε, να υπόσχεται ότι θα φέρει τις παλιές καλές ημέρες στη Αθήνα με αλλαγές στη συλλογή των σκουπιδιών και λαμπτήρες παντού. Και να σας πω την αλήθεια αναρωτιόμουν αν είναι πραγματικά ηλίθιος η παριστάνει τον ηλίθιο.
Περιμένετε , γιατί εκείνο το βράδυ τους έφαγα παρέλαση όλους, κάτι σαν 25η Μαρτίου υποψηφίων δημαρχών με παραδοσιακές στολές όλοι τους.
Μετά από τον Αρούλη που με τα σηκωμένα τα μανίκια και ένα πλαστικό νεσεσέρ στο ένα χέρι κι αρωματικά μαντηλάκια στο άλλο να κυνηγάει ένα απορριμματοφόρο ήρθε ο επόμενος υποψήφιος, Νικήτας Κακλαμάνης ο επονομαζόμενος και αντάρτης. Της ΝΔ κι αυτός, μη βιάζεστε όμως ούτε αυτός είναι του Αντωνάκη.
Ο Νικήτας που λέτε, μου είπε ότι η Αθήνα έχει ότι χρειάζεται, γιατί το έχει φτιάξει αυτός όταν ήταν δήμαρχος και το μόνο που λείπει είναι να εκλεγεί για να το ξαναφτιάξει. Αλλά να σας πω την αλήθεια όση ώρα μίλαγε εγώ αναρωτιόμουν, καλά ρε μεγάλε αφού ήσουν τόσο καλός δήμαρχος γιατί οι Αθηναίοι δεν σε κράτησαν ισόβιο και σε άλλαξαν με τον άχρηστο που θέλεις να ρίξεις τώρα;
Εν-δυο, εν-δυο στη συνέχεια και φουριόζος ήρθε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Του Αλέξη αυτός, νέος ωραίος και Συριζαίος. Τώρα έξυπνος φαίνεται, δυναμικός λόγω ηλικίας φαίνεται και μάλιστα έτοιμος να δουλέψει σκληρά το παλληκάρι. Μόνο που κάποιος πρέπει να του πει ότι υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας είναι κι όχι κάποιας πόλης που λέγεται αντί-μνημόνιο. Ότι και να τον ρωτούσαν αυτός για το μνημόνιο απαντούσε. Τι θα κάνετε με τη ρύπανση; Θα ακυρώσω τα μνημόνια. Τι θα κάνετε με τις υποβιβασμένες συνοικίες; Θα ακυρώσω τα μνημόνια. Τι θα κάνετε με τις δημόσιες τουαλέτες; Θα ακυρώσω τα μνημόνια. Στο τέλος δεν άντεξα και το είπα, δε μας χέζεις βρε Νταράλα!
Και πάνω που σκεπτόμουν να το κλείσω να σου και ο ανεξάρτητος. Οι άλλοι είναι εξαρτημένοι και αυτός είναι ανεξάρτητος. Παρεμπιπτόντως ούτε αυτός είναι του Αντωνάκη. Αυτός είναι ανεξάρτητος Έλληνας και θέλει ανεξάρτητη Αθήνα. Βασίλης Καπερνάρος το όνομα. Ούτε Αμερική ούτε Ρωσία. Μεταξύ μας αυτός με τον τρόπο που μίλαγε κι αυτά που έλεγε, μου θύμισε κάτι ζητιάνες στα σκαλάκια εκκλησίας. Ελάτε καλέ κυρία της ΝΔ δώστε μου το ψηφουλάκι σας, εσύ παλληκάρι του Σύριζα δώσε μου ένα ψηφουλάκι, καλέ κύριε του ΠΑΣΟΚ ένα ψηφουλάκι ζητάω, για τη ψυχή της μάνας του Καμένου καλέ κύριε. Αυτόν το λυπήθηκα.
Αλλά μετά ήρθε ο υποψήφιος του ΚΚΕ, κάποιος κύριος Νίκος Σοφιανός και τα είδα όλα. Μα το θεό δεν κατάλαβα τίποτα από όσα είπε. Πως μπερδεύτηκε η λαϊκή κυριαρχία, με τα μνημόνια, με τα δικαιώματα του εργάτη, τη πλατεία Ομόνοιας και το κυκλοφοριακό γρι δεν κατάλαβα. Αν ο Αρούλης κάνει τον ηλίθιο αυτός ο Σοφιανός με έκανε να νοιώσω ηλίθιος. Αλλά σύντομα κατέληξα ότι εκεί στον Περισσό κάτι τους δίνουν και πίνουν αλλιώς δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Και πάνω που προσπαθούσα να βρω τι πίνουν μου ήρθε ένα μνημόνιο κουστουμαρισμένο και με τη πομπώδη μάσκα που παρασκευάζουν τα εργαστήρια Αντωνάκης-Βαγγελάκης και CIA Α.Ε. Γιώργος Κομίνης. Σαν άλλος Άδωνις μου είπε ότι δεν ήταν η τρόικα που απέλυσε τους πάντες από τη δημαρχία αλλά τους πρόλαβε αυτός για το καλό των οικονομικών του δήμου. Και γι αυτό θα πρέπει να τον ψηφίσουμε. Μου είπε μάλιστα ότι πρέπει να του πω κι ευχαριστώ. Και του το είπα μουντζώνοντας την οθόνη με χέρια και με πόδια. Αυτός είναι του Αντωνάκη, σε μια υστάτη προσπάθεια να πριμοδοτήσει το ευτραφές συνεταιράκι πριν το τελευταίο ασπασμό.
Κάπου ανάμεσα είδα και τον Βαλιανάτο αλλά επειδή τον κυνηγούσε κάποιο πρωινάδικο, δεν είχε χρόνο να μας πει τι θα κάνει για την Αθήνα. Προσωπικά πιστεύω ότι η υποψηφιότητα Βαλιανάτου είναι γραφική αλλά είναι και η απόδειξη του πόσο μεγάλες αντοχές έχει αυτή η πόλη.
Δεν ξέρω αν είμαι ο μονός που το παρατήρησε, αλλά από τον Αρούλη μέχρι τον Γιωργάκη, όλοι αφενός κάπου ανήκουν χωρίς κανένας να ανήκει στην Αθήνα και αφετέρου όλοι μας ενημέρωσαν για το θέλουν αυτοί αλλά κανένας δεν μας είπε για το τι θέλουμε εμείς.
Τώρα όμως θα μου επιτρέψετε μια περίεργη και σημειολογικά σημαντική υποψηφιότητα που δεν ξέρω κι όλας πως μου προέκυψε στην οθόνη του κομπιούτερ μου. Παναθηναϊκό Κίνημα με υποψήφιο τον Νίκο Αβραμίδη. Με σήμα το τριφύλλι και κυρίως θέμα της υποψηφιότητας το γηπεδικό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Τώρα γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε – όπως λέει και ο κύριος επίτιμος – τα αθλητικά μου αισθηματα τα ξερετε. Παγκρατιώτης είπαμε, από τα γεννοφάσκια Παναθηναϊκός. Αλλά από αυτό μέχρι το να κατεβαίνουμε στις εκλογές με σημαία το τριφύλλι και τη μπλούζα του Σαραβάκου, πώς να το κάνουμε έχει λίγη απόσταση. Δηλαδή τι το κάναμε τώρα, θα ποδοσφαιροποιήσουμε την πολιτική; Κι αυτός ο Αβραμίδης; Τι να πω Νικολάκη, δεν σε ξέρω παλληκάρι μου και πιθανώς να μην σε ξέρει ούτε ο θυρωρός σου, αλλά που πας ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;
Το αντιγράφω όπως ακριβώς το έχει η ανακοίνωση: «To Παναθηναϊκό Κίνημα αποτελεί τον πρώτο πολιτικό και κοινωνικό σχηματισμό στην Ιστορία της χώρας, που ιδρύθηκε από ανθρώπους με αρχικό κοινό σημείο αναφοράς την αγάπη για έναν αθλητικό Σύλλογο – και εν προκειμένω για το μεγαλύτερο Σύλλογο του απανταχού ελληνισμού: για τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο.» Και συνεχίζει με τη κοινωνικό-αθλητική συμβολή του ΠΑΟ στην ιστορίας της Αθήνας και το συμβολισμό του γηπέδου της Λεωφόρου στην πολιτιστική ιστορία της πρωτεύουσας.
Μια στιγμούλα τώρα. Τι μπορεί να κάνει μια ομάδα φιλάθλων να φτιάξει κόμμα και να συμμετάσχει σε τοπικές εκλογές για την εκλογή δημάρχου; Ξερετε όσο κι αν ακούγεται τρελό και σχιζοφρενές αυτό που τους οδήγησε σε αυτή τη πράξη – τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω εγώ – είναι η αδιαφορία στις πραγματικές ανάγκες των κάτοικων ακόμα κι αυτό σημαίνει ένα γήπεδο ποδόσφαιρου η μπάσκετ. Παράλληλα και στη συγκεκριμένη περίπτωση του γηπέδου της λεωφόρου, ο εμπαιγμός των φιλάθλων της πόλης που αριθμούν σε εκατοντάδες χιλιάδες και η διαπλοκή με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα των δημάρχων που υποτίθεται τους αντιπροσωπεύουν είναι πέρα του παράνομου και ανήθικου.
Ξερετε ποιο είναι το πιο λυπηρό από όλα; Ότι λογικό ή παράλογο, σωστό ή λάθος αυτός ο Αβραμίδης είναι ο μόνος που ασχολείται με το τι θέλουν – κάποιοι έστω – Αθηναίοι. Ούτε επίδειξη δυνάμεως του κόμματος κάνει, ούτε μέτρηση επιρροής του κόμματος κάνει, ούτε εξυπηρετεί μνημόνια η αντί-μνημόνια, ούτε ονειρεύεται λαμπτήρες και νεράιδες να χορεύουν στου Ψειρή. Κι αυτό δεν δείχνει πόσο γραφικοί κάποιοι είναι, αλλά πόσο έχουν αποτύχει οι πολλοί.
Και για να πω την αλήθεια επειδή συνέχισα να το ψάχνω, κάπου διάβασα μια δήλωση του Αβραμίδη που λέει ότι αυτό που θέλει – ξέροντας ότι δήμαρχος δεν βγαίνει ανάμεσα στις συμπληγάδες που έχουν φτιάξει Αρούλιδες, Νικήτες, Γιωργάκηδες και Γαβριηλίδες – είναι απλά μια αξιοπρεπή παρουσία στο δημοτικό συμβούλιο για να υπερασπιστεί αυτό που θέλουν κάποιοι πολίτες αυτής της πόλης.
Τώρα βέβαια να υπερασπιστεί τι από ποιον θα μου πείτε. Την αξιοπρέπεια και αυτό που τους ανήκει. Από ποιους; Μα από τους ίδιους που παίρνουν κοψοχρονιά το Ελληνικό – κι αυτό ανήκει στη Αθήνα αν δεν κάνω λάθος – από αυτούς που φτιάχνουν διόδια για δρόμους που δεν θα φτιάξουν ποτέ, απ’ αυτούς που παίρνουν μεγκάλα δάνεια για να φοβίζουν και να εκβιάζουν το κόσμο, απ’ αυτούς που οι σώγαμπροι δήμαρχοι υπηρετούν τις περισσότερες φορές.
Ξερετε από αυτή τη πόλη έχουν περάσει πολλοί δήμαρχοι. Καλοί και κακοί δήμαρχοι. Άσχετοι και ονειροπόλοι δήμαρχοι. Πολύ λίγοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν ότι η δημαρχία δεν είναι να αλλάζεις το σχέδιο μιας πλατείας ή να φυτεύεις μερικά δεντράκια. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που κατάλαβαν ότι αυτή η πόλη είναι η αύρα της, ο πολισμός της. Αυτά είναι που κάνουν την Αθήνα ξεχωριστή, «χαρά της γης και της αυγής, μικρό γαλάζιο κρίνο». Και κανένας από τους τωρινούς υποψηφίους δεν μου έδειξε να «καταλαβαίνει», να μυρίζεται τι σημαίνει Αθήνα.
Η Αθήνα δεν είναι πως μαζεύω τα σκουπίδια και τα οικονομικά του δήμου. Είναι κι αυτά αλλά είναι η πόλη του φωτός και του πολισμού, η πόλη της Ακρόπολης και της Πνύκας. Δεν είναι απλά η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας είναι μια παγκόσμια πολιτιστική πρωτεύουσα και έτσι θα έπρεπε να την βλέπουν. Και δεν είναι μόνο η Ακρόπολη που τις δίνει αυτή την ακτινοβολία αλλά είναι και ο κόσμος της. Και για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να ακούσεις τι λένε στις αυλές και όχι στα κομματικά γραφεία.
Στις αυλές πρέπει να ακούσεις τι λένε κι όχι στις καφετερίες του Κολωνακίου. Και η πλατεία Κολωνακίου δεν ορίζει τα σύνορα των Αθηναίων. Οι Αθηναίοι είναι στις αυλές του Παγκρατίου, στα σοκάκια του Μετς, στα μπαλκόνια της Κυψέλης και στο θόρυβο των Αμπελοκήπων. Και να σας πω κάτι, αυτό δυο μόνο δήμαρχοι το κατάλαβαν στη νεότερη ιστορία της Αθήνας, ο Τρίτσης και ο Έβερτ. Οι υπόλοιποι πέρασαν και δεν τους άγγιξε. Δεν τους ενδιέφερε έτσι κι αλλιώς. Το είδαν σαν σκαλοπάτι, σαν εφαλτήριο και σφηκοφωλιά δελφίνων.
Εγώ δεν θέλω ένα δήμαρχο δελφίνο, ούτε ένα δήμαρχο που να ακυρώνει η να εγκρίνει μνημόνια. Δεν θέλω ένα δήμαρχο που να ανάψει φαναράκια στο Κολωνάκι και να απαγορεύσει στα σκυλάκια να χέουν στα πάρκα. Δεν θέλω ένα δήμαρχο που να αλλάξει για άλλη μια φορά τη πλατεία Συντάγματος η θα μεταφέρει σε άλλο σημείο της πόλης τον περίφημο «Δρομέα». Δεν θέλω ένα δήμαρχο να λαϊκίσει με τις λαϊκές και τους μετανάστες και να εξαγγέλλει μεταναστευτικές και οικονομικές αλλαγές που δεν είναι αρμοδιότητα του και δεν έχει καμία σημασία τι θέλει αφού άλλος αποφασίζει.
Εγώ θέλω ένα δήμαρχο που να ασχοληθεί με το γυμνάσιο Καλλιθέας, με το πολυϊατρείο στο Παγκράτι, με τον Άγιο Σώστη και το Άλσος. Ναι ένα δήμαρχο που να τον νοιάζει τι θα γίνει με το ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όχι γιατί είναι του Παναθηναϊκού αλλά γιατί είναι κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης. Θέλω ένα δήμαρχο που να καθαρίζει για τους πολίτες της Αθήνας, ένα δήμαρχο που να ενδιαφέρεται για τους πολίτες της Αθήνας και τα προβλήματα τους. Για το ποιοι καταστρέφουν τη ζωή μας φροντίζουν άλλοι σε πρωθυπουργικούς και υπουργικούς θώκους.
Θέλω ένα δήμαρχο που να καταλαβαίνει ποια πόλη του ανατέθηκε να φροντίσει και να τη φροντίσει σαν να είναι το παιδί του κι όχι σαν σώγαμπρος. Θέλω ένα δήμαρχο που θα ξαναβάλει το παξιμαδάκι στο πιατάκι διπλά στο καφέ και που δεν υπάρχει σε καμία άλλη πόλη στο κόσμο.
Θέλω ένα δήμαρχο Αθηναίο κι όχι Γκρουέζα του κόμματος. Και αυτό πρέπει να ισχύει παντού, από την Ορεστιάδα μέχρι τα Σφακιά.
************************************************************
Αντωνάκη είσαι αστείος με το πλεόνασμα. Ακόμα και ο Γκρουέζας θα ντρεπόταν μαζί σου. Πρώτα οι ένστολοι Αντωνάκη; Κι οι συνταξιούχοι και οι άποροι ας ψοφήσουν; Ας έχουμε καλά αυτούς που κρατάνε το κλομπ και οι υπόλοιποι στον καιάδα!!!
************************************************************
Αλλά κι αυτοί που θα πάρουν από το πλεόνασμα, αρπαχτή και στα κλεφτά θα το πάρουν. Εκεί κατάντησες τη Νέα Ελλάδα Αντωνάκη.
************************************************************
Βαγγέλη, πρόσεχε το ζάχαρο σου στις 25, δεν χρειάζεται να φας όλες τις τουλούμπες.
************************************************************
Καψή μου καψερέ, να ζητήσεις κι εσύ πεντακοσάρικο. Τώρα που θα είσαι υποψήφιος με την ελιά θα το χρειαστείς για τα πρώτα σου έξοδα.
************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, τι είπες; Δεν σε άκουσα καλά; Περιμένεις λες; Έλα δυο μήνες μείναν.
************************************************************
Αρούλη το νεσεσέρ σφιχτά και τα αρωματικά μαντηλάκια στη μύτη για μια Αθήνα νέα.
************************************************************
Ο Άδωνις λέει – κάποιος λέει, κάποιος άκουσε, κάποιος ξέρει – ονειρεύεται προεδρική καρέκλα λέει. Κάτι του ξέφυγε λέει, και γέλασε κάθε πικραμένος λέει.
************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή παρέα μου κάνει με σκίτσο του ο Θάνος Ραφτόπουλος. Θα το κάνουμε σύνθημα στο τέλος, το «duo Θάνος ξαναχτυπά!»
************************************************************
Άντε και ας μην περιορίσουμε τη πάλη κατά της κατοχής σε παρελάσεις την 25η.
************************************************************
Στη φωτογραφία …ω ναι, η Λεωφόρος. Το μόνο πράσινο ανάμεσα σε τόσο τσιμέντο!!!
