Ανάπτυξη κι αυτοί. Όπως ο Αντωνάκης. Και πότε θα μπούμε με το καλό στις αγορές ρε καλόπαιδα; Αντε γιατί έχει πιάσει αγωνία όλους τους ανέργους και τους αστέγους. Θα μπούμε στις αγορές, δεν θα μπούμε στις αγορές. Αντωνάκης ντεζαβού. Αφήστε που με αυτά που μας κάνετε δεν μπορεί να κοιμηθεί και ο Ρουβάς, κι άμα δεν κοιμηθεί ο «κούνα με» πως θα εκτελέσει Θεοδωράκη; Που όχι στα έξη μέτρα, στα δυο να του τον βάλλεις πάλι δεν θα τον πετύχει.
«Είμαστε λίγο πριν από το τέλος!»
«Και τη χαριστική βολή ποιος θα την δώσει;»
«Ποια χαριστική βολή; Τρελός είσαι;»
«Και πως θα έρθει το τέλος;»
«Το τέλος των διαπραγματεύσεων.»
«Γιατί; Θα αναλάβει ο Κούλης μετά;»
«Είπαμε, εκλογές δεν γίνονται!»
«Καλά, κάντε δημοψήφισμα.»
Όλοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Αμερική με ένα μεγάλο χαμόγελο. Τους αξίζει, είπαν μάλιστα μερικοί. Για τον Ντόναλντ Τραμπ μιλάω. Τελικά αν αυτοί που μας κυβερνούν είναι ο καθρέφτης αυτού που είμαστε, τι σημαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ; Ότι οι Αμερικανοί είναι …Αμερικανάκια; Και τι σημαίνει για μας ο Τσίπρας και η εναλλακτική του να μας σώσει, ο Κούλης; Γιατί τον Τσίπρα δεν τον ξέραμε. Τον μάθαμε, αλλά δεν τον ξέραμε. Τον Κούλη όμως τον ξέρουμε. Από την Siemens και από την ανάποδη. Αυτός ούτε τη μάσκα του καλού δεν φόρεσε, διαβρωμένος από κούνια. Και πραγματικά και μεταφορικά.
Στην Ελλάδα εκλογές δεν γίνονται, ανακοινώνουν οι κυβερνήσεις και πριν λαλήσει το τσογλάνι τρεις: λύκος, εκλογές ανακηρύσσονται. Ο Αλέξης έχει εγκλωβιστεί και αυτή τη στιγμή κάθεται μπροστά στο τείχος και το κοιτάζει σαν χάνος. Ανακάλυψε κι αυτός το μαγικό που ήξεραν πολύ καλά, Καραμανλής και Παπανδρέου, ότι χωρίς άξιους και γνώστες συνεργάτες, καραβάκια αρμενίζουν. Μόνο που Καραμανλής και Παπανδρέου φρόντιζαν να έχουν και μερικούς καλούς συνεργάτες. Ο Αλέξης έχει Παππά! Ο Τσίπρας την έπαθε γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχει ικανότητες και όραμα, ήταν ο μονός που μπορούσε. Οι υπόλοιποι, όλοι οι υπόλοιποι – υπάρχουν δυο τρεις εξαιρέσεις – ήταν πολύ λίγοι για το ρόλο που τους δόθηκε. Και έφαγε και τις χρυσές του εφεδρείες από τα αποδυτήρια. Πριν καν μπει στο γήπεδο.
Ό,τι και να λέμε για τους Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου ακόμα και τον Βαρουφάκη, και σήμερα που έχουν γίνει φαντάσματα, προκαλούν φόβο και σεβασμό. Τι προκαλεί σεβασμό σήμερα; Ο Παππάς, ο Φίλης ή ο Πολάκης; Και οι τρεις μαζί δεν κάνουν ούτε για να βρουν ταξί στο Λαφαζάνη να πάει στο νομισματοκοπείο.
Προσωπικά – και το λέω χωρίς να πίνω φραπέ όπως άλλοι μάντεις του ελληνικού κοινοβουλίου – εκλογές δεν βλέπω τον Ιούνιο. Ίσως τον Σεπτέμβρη αλλά για άλλους λόγους. Κι αυτό όχι γιατί ο Αλέξης δεν θα ήθελε αλλά αν το κάνει τώρα θα είναι σαν να τους βγάζει αληθινούς στις προβλέψεις τους και θα δείξει ότι τον τρομάξαν τα φούμαρα κι οι απειλές του Κούλη. Είναι κι αυτή η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Ελπίζει ότι κάτι θα συμβεί, κάτι θα αλλάξει. Κάτι θα κάνει η Ανγκέλα.
Κάτι θα αλλάξει σίγουρα αλλά όχι εκεί και όπως το περιμένει ο Αλέξης. Από το 2014, όταν επίσημα ο Κάμερον μίλησε για δημοψήφισμα στη Βρετανία για το αν οι Βρετανοί θέλουν να συνεχίσουν να είναι μέλη της ΕΕ ή όχι, γράφω – και μάλιστα έντονα, εδώ στο apopseis – ότι αυτό είναι ένα ανέλπιστο δώρο για κάθε Έλληνα διαπραγματευτή και θα έπρεπε να το εκμεταλλευτεί ανάλογα. Η Αθήνα, λάθος της, αντιμετώπισε το Βρετανικό δημοψήφισμα με τον ίδιο τρόπο που το αντιμετώπισε ο Γαλλογερμανικός άξονας και οι Βρυξέλλες. Σαν κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ και ήταν απλά υστερίες μερικών ευρωσκεπτικιστών.
Για την Αθήνα το λάθος ήταν διπλό γιατί μετά από λίγο ήρθε το ελληνικό δημοψήφισμα που όσο κι αν το στρεβλώσανε Βρυξέλλες και Τσίπρας, πρώτο το 62% έδειξε ότι δεν ήταν υστερίες μιας μειονότητας με αντί-ΕΕ αισθήματα και δεύτερο δεν ήταν μόνο οι Συριζαίοι που ψήφισαν όχι αλλά από όλα τα κόμματα συμπεριλαμβανομένης και αυτής της φιλοευρωπαϊκής ΝΔ.
Τότε ο Τσίπρας έκοψε τον ομφάλιο λώρο που τον συνέδεε με τον λαό και κάθε έννοιας αριστεράς, παρακούοντας τη φωνή του λαού και στρεβλώνοντας την σε τέτοιο σημείο που άφησε τη πλειονότητα μπερδεμένη και μουδιασμένη για το τι πραγματικά ψήφισε. Εκείνη τη μέρα ο Τσίπρας έγινε ένα ακόμα γρανάζι ενός κατεστημένου που καταστρέφει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Αν είχε χρησιμοποιήσει, πραγματικά χρησιμοποιήσει, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με το ερχόμενο δημοψήφισμα στη Βρετανία σωστά, ίσως να υπήρχε ελπίδα να μην θυσιάσει ένα ολόκληρο λαό στο βωμό συμφερόντων που καμία σχέση δεν είχαν με το καλό του Έλληνα. Το ένα λάθος μετά το άλλο οδήγησαν όχι απλά στην αποτυχία αλλά στο Βατερλώ. Και στο μεταξύ το Βρετανικό δημοψήφισμα ήρθε. Σε ένα μήνα σχεδόν.
Ο Γαλλογερμανικός άξονας και οι Βρυξέλλες τελείως αλαζονικά, ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν πιστεύουν ότι οι Βρετανοί θα ψηφίσουν όχι. Ακόμα και αυτό που έγινε στην Αθήνα δεν τους έγινε μάθημα αποδεικνύοντας ότι ουσιαστικά δεν ενδιαφέρονται ούτε καν να μάθουν, να καταλάβουν, τους λαούς που υποτίθεται ότι συνεργάζονται. Σήμερα, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, οι Γερμανοί κυρίως, κάνουν το ίδιο ακριβώς λάθος που έκανε ο Χίτλερ το 1940, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι Βρετανοί δεν συνθηκολογούν μαζί του ώστε μαζί να καταλάβουν τον κόσμο. Σαν αρχή οι κινήσεις τους είναι ακριβώς οι ίδιες.
Οι Βρετανοί όχι απλά απεχθάνονται τις Βρυξέλλες – τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών όπως τους αποκαλούν και κατ’ επέκταση την ΕΕ – αλλά τους θεωρούν αιτία για την αλλοίωση της Βρετανικής αυτοκρατορίας και το μίσος τους έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Από την περίοδο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, απλά γίνονται πιο ορατές. Ό,τι και να λένε όλες οι δημοσκοπήσεις που έρχονται στη δημοσιότητα, ο Βρετανός δεν θα δυσκολευτεί ούτε καν όσο ο ΝΔημοκράτης δυσκολεύτηκε, να ψηφίσει όχι. Θα του βγει με μεγάλη ευκολία κι όσο κορυφώνονται οι απειλές τόσο θα πεισμώνουν τον κόσμο. Όπως ακριβώς έγινε με το ελληνικό όχι. Μάθημα που δεν πήραν οι Βρυξέλες και δεν εκμεταλλεύονται πεισματικά στην Αθήνα.
Τι θα γίνει μετά από ενάμιση μήνα; Άγνωστο! Αν κερδίσει το όχι, το πιο πιθανό είναι ότι η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία να αντιδράσουν βίαια κάνοντας τα πάντα χειρότερα και από εγωισμό καταστρέφοντας την ΕΕ και την ευρωζώνη από μέσα. Οι βρετανοί; Θα στεναχωρηθούν για κανένα μήνα και μετά θα στραφούν στον μεγάλο τους σύμμαχο, τις ΗΠΑ, και τη δική τους, ιδιωτική ΕΕ, την κοινοπολιτεία. Η ΕΕ χρειάζεται περισσότερο τη Βρετανία από ότι η Βρετανία την ΕΕ και αυτό δεν θέλουν να το καταλάβουν. Να το στρεβλώσουν; Να κάνουν κόλπο Τσίπρα; Ούτε για αστείο. Αν θέλουν να δουν τον Κάμερον να ανοίγει, μετά από αιώνες, τα κελιά του πύργου φιλοξενούμενος, ας το τολμήσουν.
Τώρα μέσα σε αυτά ξέρετε πως φαίνεται σε κάτι ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα; Χαμένα λεφτά! Γιατί αφού κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, γιατί να επενδύσουν σε μια χρεωμένη χώρα; Το ξέρουμε έτσι κι αλλιώς ότι έτσι είναι, το ακούσαμε στις απομαγνητοφωνήσεις. Αλλά πάλι περιμέναμε από την Ανγκέλα να μας πει τι θα κάνουμε.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι ίσως τέλη Ιουνίου η δραχμή να φαίνεται μονόδρομος. Κάτι που στο παρελθόν μπορούσε να γίνει ένα πολύ δυνατό διαπραγματευτικό όπλο – και το είχε προτείνει ο Κάμερον έμμεσα και άμεσα στον Τσίπρα – τώρα στρέφεται εναντίων μας. Βασικά είμαστε στο σημείο που ο Τσίπρας, ο Κούλης, η Φούλη, ο Λούλης και το Τοτός είναι να παρακαλάνε να μην ψηφίσουν οι Βρετανοί όχι γιατί τότε φωτιά στα πατζάκια μας. Όχι τα δικά τους, τα δικά μας!
Όσο για την Ελλαδίτσα, γίνεται καθημερινά έρμαιο μιας συμμορίας δολοφόνων και κοινωνικών παράσιτων. Της Χρυσής Αυγής. Γιατί κι εκεί απέτυχε ο Τσίπρας. Ο Αντωνάκης μας τους έφερε και ο Τσίπρας τους άφησε. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ελεύθεροι και δαγκώνουν στο σκοτάδι. Πως θα το πληρώσουμε το δηλητήριο, κι αυτό άγνωστο. Αλλά θα είναι πολύ ακριβό. Το παρελθόν το έχει αποδείξει. Η Χρυσή Αυγή έχει βγει από τους υπονόμους της πάλι και αυτή τη φορά πιο βάρβαρη από το παρελθόν. Τώρα είδαν ότι και με αριστερή κυβέρνηση η δικαιοσύνη δεν δουλεύει και οι σύντροφοι τους στην αστυνομία συνεχίζουν να τους καλύπτουν.
Ειλικρινά εύχομαι να είμαι λάθος αλλά με τη καινούργια εκστρατεία που έχουν ξεκινήσει με αφορμή το προσφυγικό, αυτοί οι αθλητές οι μικροτσούτσουνοι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, δεν θα αργήσουν να επαναλάβουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να δολοφονήσουν. Κι αν τη προηγουμένη φορά το αίμα είναι στα χέρια του Αντωνάκη, αυτή τη φορά θα είναι στα χέρια και το πρόσωπο του Τσίπρα.
Και το τσογλάνι που θα φωνάζει λύκος θα είναι σφαγμένο από τα τσακάλια.
*************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*************************************************
Στη φωτογραφία, ιστορίες διαπραγμάτευσης και ανάπτυξης.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
