Ο τόπος αυτός, όπως και κάθε άλλο ελληνικό έδαφος, είναι γεμάτο από κόκκαλα Ηρώων και Αγίων. Κάπως έτσι πορεύθηκε ο Ρωμιός εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια σχεδόν. Η προσφορά της Εκκλησίας και μάλιστα της Μητρός Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως την περίοδο εκείνη είναι αναμφίβολα τεράστια.
Δικαιωματικά λοιπόν κατέχει την πρώτη θέση στην καρδιά του λαού μας. Διαχρονικά τη χαρακτηρίζει η ειλικρίνεια, η σαφήνεια και η απλότητα του μηνύματος και των θέσεων της. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τον Ιάκωβο λέει “ήτω δε ημών το ναι ναι, και το ου ου, ίνα μη εις υπόκρισιν πέσητε” ώστε να υπάρχει εμπιστοσύνη και όχι υποκρισία.
Ωστόσο η Εκκλησία σήμερα ταλαντεύεται ανάμεσα στην αμφιθυμία για τον ανταγωνισμό και τις δυνάμεις της αγοράς σε σχέση με τον αναστοχασμό για απλότητα, για εκούσια φτώχεια και συλλογική συνύπαρξη. Ανάμεσα στα υλιστικά ιδεώδη και τους μαρξιστικούς μεσσιανισμούς.
Ο μεσσιανισμός της Αριστεράς, η συλλογική ανθρώπινη βούληση, ακόμη και δια της βίας, που θα σώσει τον κόσμο συναγελάζεται εσφαλμένα με την συνδιαλλαγή της Εκκλησίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι της αδικίας και της εκμετάλλευσης, υποβιβάζοντάς την σε ιδεολογία. Η Εκκλησία στην προσπάθειά της να αναμορφώσει τον κόσμο, δεν αντιλαμβάνεται πως για την Αριστερά ο χριστιανικός λόγος δεν είναι παρά ένα νεκρό συναίσθημα, ένα κενό γράμμα, ένα εργαλείο καθυπόταξης της κοινωνίας. Άγεται και φέρεται από κυβιστήσεις, δημιουργικές ασάφειες και θολούρες έως το επόμενο κοινωνικό χτύπημα, από μια Αριστερά που δεν έχει καμία αξιοπιστία και κανένα ηθικό φραγμό. Ο ισοπεδωτικός της λόγος θεωρεί τα πάντα αλλότρια, ανέστια χωρίς σύνορα, χωρίς έθνος, χωρίς καταγωγή.
Σήμερα το μήνυμα που εκπέμπει η Εκκλησία για το ζήτημα της Μακεδονίας περιέχει έναν επικίνδυνο δυισμό που εν πολλοίς περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του ονόματος ως ιστορικό κτήμα του ελληνισμού και της συναίνεσης ως φορέα πολιτισμού και ανθρωπιάς. Ενοχική και με συμπλέγματα, αλληθωρίζει επικίνδυνα και εξυφαίνει ένα κλίμα συναινετικής ηττοπάθειας. Αλλά η παράτα της εθνικής συναίνεσης ποιόν αφορά και σε τι; Στη σημαία τους, στο σύνταγμά τους, στη γλώσσα ή στις αλυτρωτικές διεκδικήσεις των; Ή μήπως αφορά τον πολιτικό κόσμο, λευκή επιταγή δηλαδή, όταν κανείς δεν ενημερώνεται από κανέναν.
Τα έθνη δεν εξαφανίζονται από τα οικονομικά προβλήματα αλλά από την απώλεια της ταυτότητάς τους και το πρόβλημα ταυτότητας των γειτόνων μας δεν μπορεί να γίνει πρόβλημα της δικής μας ταυτότητας. Πορευόμεθα εντελώς μόνοι και κανείς δεν μας διασφαλίζει τις εγγυήσεις. Υπό τέτοιες συνθήκες λοιπόν, όσο εθνικιστικός κι αν ακούγεται ο όρος Μακεδονία άλλο τόσο προδοτική είναι η παραχώρηση του ονόματος αυτής.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
