Η δικιά μου γενιά για παράδειγμα, παρ’ όλες τις πολιτικές και κοινωνικά δύσκολες στιγμές, έζησε και μια περίοδο ακμής της πολιτικής ζωής. Έζησε Καραμανλή, Ράλλη, Μαύρο, Παπακωνσταντίνου, Ηλιού, Φλωράκη, Κύρκο, Γεννηματά και Παπανδρέου. Η γενιά Τσίπρα έζησε την Μιμή και διάβασε Αυριανή. Την περίοδο παρακμής και πτώσης. Ανδρώθηκαν μέσα από το «Τσοβόλα δώστα όλα», τα πρωινάδικα και τους επαναστάτες του lifestyle. Είδε όλα τα πρότυπα να τους αφήνουν ορφανούς σε μια σειρά από πλιατσικολόγους που θελαν να το παίξουν θετοί γονείς. Και έγιναν μάρτυρες, όχι της απομυθοποίησης αλλά της λασπολογίας της ιστορίας.
Και ο Τσίπρας θεωρητικά είναι όλα αυτά, και όχι μόνο είναι όλα αυτά αλλά είναι και ο εκφραστής αυτής της γενιάς που θέλει να ξεφύγει από το δόγμα Μιμή και Αυριανή. Παρενθετικά εδώ, ο μεγαλύτερος εκφραστής του Αυριανισμού στην Ελλάδα δεν είναι ο Κουρής, αλλά ο Κωστόπουλος που και συνεχίζει με τις ίδιες μεθόδους φελλού να επιπλέει.
Αλλά για να επιστρέψουμε στον Αλέξη, δεν περιμένει κάνεις ότι θα πάρει σφουγγάρι και θα καθαρίσει τον μαυροπίνακα, αλλά να βρε παιδί μου όλοι, ανεξάρτητα πολιτικών θέσεων και ιδεών, περιμένουμε ότι θα αντισταθεί. Θα αντισταθεί στις σειρήνες της εξουσίας, της διεφθαρμένης εξουσίας που διαφθείρει πριν την αγγίξεις. Θα γίνει μια καινούργια αρχή και άλλοι θα επακολουθήσουν από όλες τις πλευρές του …συνταγματικού τόξου.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έκανε την Ντόρα να δηλώσει απογοητευμένη την επομένη αλλά ξημερώματα Τρίτης κι εγώ χρειάστηκα τσιγάρο για να πνίξω την απογοήτευση μου από τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Προβλέποντας ότι ο ιδανικός δρόμος προς την εξουσία – και δει την απόλυτη πλειοψηφία όπως την δίνει ο νόθος εκλογικός νόμος – είναι να γίνει αρεστός προς όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις, ο Αλέξης ήταν έτοιμος να βάλει την υπογραφή του σε όλα τα μετανιωνοχάρτια που βάζανε μπροστά του. Και την έβαζε την υπογραφή του, φαρδιά πλατιά, δυνατά και καθαρά για να το ακούσουν οι πάντες.
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ναι μεν αντιστεκόμαστε στα πάντα, αλλά το κάνουμε στο τραπέζι με ίσους όρους όπου μπορούμε και για το καλό όλων μας αν χρειαστεί θα κάνουμε και συμβιβασμούς, συζητώντας τους όμως. Για το καλό όλων μας. Και πάρτε κι άλλη μια υπογραφή μετάνοιας γιατί όπως είναι φυσικό δεν ξέρουμε και τι θα βρούμε όταν αναλάβουμε.
Η αβάσταχτη βαρύτητα της απογοήτευσης.
Με τον Αλέξη Τσίπρα πάντα ήμουν λίγο συγκρατημένος. Παρόλο ότι παρουσιαζόταν σαν μια ανανεωτική φωνή της αριστεράς, εμένα μου θύμιζε τις ξύλινες φωνές των ΚΝιτών της δεκαετίας του 70. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται, τη πολύ συγκεκριμένη φρασεολογία, το συγκεκριμένο τόνο φωνής ακόμα και το συγκεκριμένο ντύσιμο. Σημειολογία θα μου πείτε, αλλά εκείνα τα μεταδικτατορικά χρόνια αυτά τα μικρά πράγματα είχαν τη σημασία τους. Για παράδειγμα η άλλη πλευρά της τότε αριστεράς, οι Ρηγάδες, ήταν πιο …ροκάδες. Φυσικά τα τελευταία χρόνια και ο Αλέξης άλλαξε και οι εποχές άλλαξαν αλλά πάντα, κάθε φορά που τον ακούω ή τον βλέπω στην οθόνη μου έχω την υποψία ότι ο ΚΝίτης θα πεταχτεί όπου να ‘ναι.
Τώρα θα μου πείτε ότι αυτά δεν κάνουν την πολική αντιπαράθεση και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά και κάθε φορά που τον έβλεπα παράλληλα με τη θύμηση του ΚΝίτη ο Αλέξης μου άφηνε και μου αφήνει την παράξενη αίσθηση ότι κάτι δεν μου λέει ή ότι κάτι δεν με θέλει να ακούσω. Ναι, να κοντραριστούμε με τους ευρωπαίους που έχουν ευθύνη για τη σημερινή μας κατάσταση αλλά να το κάνουμε έτσι ώστε να μην χαλάσουμε και ισορροπίες. Να εκμεταλλευτούμε την ανυπαρξία μηχανισμών εκδίωξης από το ευρώ για να μείνουμε στο ευρώ.
Για να πω την αλήθεια αυτό το τελευταίο επιχείρημα ποτέ δεν το κατάλαβα. Είχε κάποιο νόημα όταν στην αρχή της κρίσης ο Γιωργάκης έβαλε το «πιστόλι στο τραπέζι», αλλά κι εκείνος αποδείχτηκε παραμυθάς μέχρι και την τελευταία στιγμή. Προσπαθείς να κάνεις μπλόφα με τους άλλους να γνωρίζουν ότι δεν θα δειλιάσεις την ώρα της κρίσης; Κάποιος μας είπε ότι οι ευρωπαίοι δεν διάβαζαν βιπεράκια τη δεκαετία του 70 και δεν ξέρουν ότι ο εκβιασμός δεν θα σταματήσει την πρώτη φορά; Αυτή τη στιγμή κάποιοι στις Βρυξέλες ή το Βερολίνο, έχουν κρίνει ότι η σωτηρία του ευρώ – και όχι της Ελλάδας, της Κύπρου ή της Ισπανίας – στηρίζεται στο ότι η ευρωζώνη παραμένει ανέγγιχτη. Άρα από τα δυο κακά διαλέγει το λιγότερο κακό και «βοηθά» τις χώρες σε κρίση.
Ένας εκβιασμός όμως θα αλλάξει τη κλίση της ζυγαριάς και ναι μεν μπορεί να μην υπάρχει νομικό υπόβαθρο ή προηγούμενο για την αποχώρηση χώρας από την Ευρώ-ζώνη, αλλά όπως έχουμε καταλάβει πολύ καλά όλοι μας μετά από όσα συνέβησαν τα τελευταία τρία χρόνια στην Ενωμένη Ευρώπη, το δόγμα που κυριαρχεί είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω.» Και το παράδειγμα είναι φρέσκο. Πριν από λίγους μόνο μήνες, ανατράπηκαν υποσχέσεις, διαβεβαιώσεις, συμφωνίες και ιδρυτικές διακηρύξεις μέσα σε λίγες ώρες για να αλλάξει ο τραπεζιτικός ορίζοντας της Κύπρου.
Συνδυάζοντας λοιπόν την προσπάθεια του Αλέξη να πλησιάσει όλες τις συνιστώσες του συνταγματικού τόξου (καλά, την έχω καταβρεί με αυτή την …αντισυνταγματική έννοια), το να δίνει μη υποσχέσεις απλόχερα και να υπογράφει μετανιωνοχάρτια παντού, μου άφησε τη γεύση, Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2 και Ζάππειο 3,4,5,6, 7… ουσιαστικά ήταν μια από τα ίδια. Και μη στενοχωριέστε, όταν έρθει η ώρα, πολύ φοβάμαι κι αυτός όπως κι ο Ζάππειος Αντωνάκης, αφού ρίξει τις ευθύνες στους προηγούμενους θα «αναγκαστεί» να σεβαστεί και να τιμήσει τις υπόγραφες για το καλό του εθνικού μας φιλότιμου. Γι αυτό τουλάχιστον εμένα ο Αλέξης με απογοήτευσε. Όσο για τη γραβάτα, φορούσε ο Αλέξης γραβάτα, απλά δεν την έβλεπε!
Αλλά μιας και είμαστε στη γεύση από τα παλιά, πάμε και μια εβδομάδα πίσω. Κάποιοι μάλλον ενοχλήθηκαν από την άποψη μου για το άλλο συνεντευξιαζόμενο της Δευτέρας, τον Στουρναρα. Και μάλιστα ήταν αυτή η πρόταση που ενόχλησε περισσότερο: «Ο άνθρωπος που τα τελευταία δυο χρόνια μας εγκαλεί μόνιμα και κουνώντας το δάχτυλο, να αναλάβουμε την οικονομική ευθύνη των λαθών που έκαναν όμοιοι του τα τελευταία σαράντα χρόνια, με τη λογική του «μαζί τα φάγαμε», είναι ένα αλαζονικό, ευθυνοφοβικό και ανεύθυνο ανθρωπάκι.»
Μάλιστα μου υπενθύμισαν ότι υπάρχουν και νόμοι «περί εξυβρίσεως αρχής» με αναφορά και σε τιμωρίες. Αυτό δεν το γράφω γιατί φοβήθηκα, αλλά σαν ανέκδοτο για να γελάσουμε παρέα. Από πότε ο Στουρνάρας έγινε «αρχή;»
Ο Στουρνάρας που σήμερα μιλάει για το φαύλο οικονομικό παρελθόν κουνώντας το δάχτυλο, που μας υπενθυμίζει τα λάθη μας και σκύβει το κεφάλι στους υπάλληλους των Βρυξελλών έχει ξεχάσει ότι όταν στηνόταν λογιστικά η λαθροχειρία της εσόδου της Ελλάδος στην ΟΝΕ – αυτό το γιγάντιο βήμα προς την καταστροφή – ήταν εκ των εσω. Αυτός που μας ζητεί να αναλάβουμε την οικονομική ευθύνη λαθών όχι μόνο που έκαναν πολιτικοί πριν από χρόνια αλλά και για σειρά δεκαετιών ήταν ο ίδιος ήταν συμμέτοχος και συνεργάτης αυτών που μαγείρευαν στατιστικές και νούμερα. Γιατί τότε δεν βγήκε να μιλήσει, να καταγγείλει, να προειδοποιήσει; Και με ποιο θράσος σήμερα ζητεί να τιμωρηθεί ο Σημίτης για παράδειγμα; Μήπως γιατί ο Σημίτης τότε ήταν εκλεγμένη αρχή; Ενώ ο κάθε Στουρνάρας μπορεί να καλυφτεί πίσω από το «εκτελούσα εντολές;» Γι αυτό είναι ανθρωπάκι.
Δεν διαφωνώ με την πρόσληψη και συμμετοχή σύμβουλων και ειδικών σε υπουργεία. Απεναντίας με τις γνώσεις τους συμβουλεύουν και βοηθάνε τον κάθε υπουργό στο να πάρει αποφάσεις. Αλλά ο υπουργός που παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις πρέπει να έχει και την πολιτική ευθύνη των αποφάσεων του και να περιμένει και την πολιτική τιμωρία των πράξεων του αν κάνει λάθος ή αποτύχει. Και η τιμωρία έρχεται. Δείτε το σημερινό Πάγκαλο. Ένας υπερτροφικός γέρος που γίνεται γραφικός σε πρωινάδικα και τον Πρετεντέρη με τη γνώση ότι δεν θα πάρει ποτέ ούτε τη δική του ψήφο. Και η τιμωρία της ιστορίας έρχεται και θα είναι ακόμα πιο αυστηρή. Ποτέ ο Στουρνάρας έβαλε τον εαυτό του στη κρίση των ψηφοφόρων; Ποτέ! Και γιατί να το κάνει; Κρύβεται πίσω από την σκιά αυτών που είναι εκλεγμένοι και όταν έρθει η ώρα θα πληρώσουν τα λάθη τους. Ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή παίρνει αποφάσεις για θέματα που κρίνεται η επιβίωση εκατομμυρίων ελλήνων, ουσιαστικά δεν έχει καμία απολύτως προσωπική ευθύνη. Γι αυτό και είναι ένα ευθυνοφοβικό και ανεύθυνο ανθρωπάκι.
Και ξέρετε κάτι, όταν έρθει η ώρα και αυτός που φέρει την ευθύνη των πράξεων του κάθε Στουρνάρα θα γίνει τέως και κρυφτεί σε κάποιο χρονοντούλαπο ο Στουρνάρας με ανανεωμένο το βιογραφικό του προσθέτοντας τα «υπουργός οικονομικών και σωτήρας» θα τρέξει στη κάθε Λαγκάρντ που γλείφει τόσα χρόνια για να βρει δουλειά με ένα παχουλότατο μισθό και μπόνους. Γι αυτό και είναι ένα αλαζονικό, ευθυνοφοβικό και ανεύθυνο ανθρωπάκι. Και μόνο η συνέχεια της ύπαρξης του σε αυτή τη θέση είναι εξύβριση αρχής.
Κι αν στη περίπτωση Τσίπρα υπάρχει θέμα σημειολογίας για τον Στουρνάρα υπάρχουν μόνο σημάδια.
********************************************************
Ευτυχώς την ερχόμενη Δευτέρα συνεντευξιαζόμενος είναι ο Άδωνις, άρα θα γελάσουμε λιγάκι!
********************************************************
Ποια απόσταση υπάρχει μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας/Ελλάδας/Ανοιξης του Αντωνάκη Σαμαρά; Το χάος ενός Λαζαρίδη και ενός Κρανιδιώτη.
********************************************************
Αντωνάκη τι έγινε, σε εγκαταλείπει ακόμα και ο χοντρός;
********************************************************
Καψη, λίγη αξιοπρέπεια σου έμεινε και την έκαψες καψερέ μου!
********************************************************
Στη φωτογραφία, «πόσο μακριά είναι ρε γαμώτο αυτή η εξουσία και πόσα μετανιωνοχάρτια ακόμα θα υπογράψω;»
