Βουλευτές
Τι φέρνει το 2016;
Άλλο μέγα θέμα, που θα κριθεί το αργότερο την άνοιξη του νέου έτους, είναι η επανένταξή μας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Η Ελλάδα είναι χώρα πιστοληπτικά αποκλεισμένη, όπως η Συρία, το Ιράν, η Ουκρανία και η Βόρεια Κορέα. Εκεί μας κατάντησαν. Τούτο αναμένεται επιτέλους να τερματιστεί. Τι αποδείξεις υπάρχουν γι’ αυτό; Τα δύο παράθυρα που ανοίγει ο προκαθήμενος της ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι.
Το πρώτο παράθυρο αφορά την αποδοχή ως ενεχύρων των ομολόγων μας, έστω κι αν κάποιοι δεν τα έχουν σε καμία υπόληψη. Το δεύτερο παράθυρο καθιστά ορατή τη συμμετοχή μας στην ποσοτική χαλάρωση, ένα μέτρο που απολαμβάνουν όλες οι άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Πολύς και ακατάσχετος λόγος γίνεται για το Ασφαλιστικό. Η πρωθυπουργία Σημίτη ευθύνεται για τη γιγάντωση της διαπλοκής στην Ελλάδα, αλλά στο Ασφαλιστικό είχε δίκιο. Αν είχαν εφαρμοστεί τα μισά από όσα προέβλεπε η έκθεση Σπράου για την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού μας συστήματος, έκθεση που υποβλήθηκε στον τότε υπουργό κ. Τάσο Γιαννίτση το 1997, θα είχαν αποφευχθεί όλα τα δυσάρεστα που συζητούμε σήμερα.
Αλλά τα δυσάρεστα αυτά περιέχουν πολύ μελάνι, πολύ σάλιο και σχετικά λίγη ουσία. Ο λόγος είναι ότι η κυβέρνηση επιδιώκει την αναστύλωση και τη μακροημέρευση του ασφαλιστικού μας συστήματος που άρχισε να καταρρέει από εκείνη την εποχή (1997, είπαμε). Οι νέες ρυθμίσεις, ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, μειώνουν τις συντάξεις. Θα σκεφθεί επιτέλους κανείς ότι αυτές οι ρυθμίσεις σώζουν τις συντάξεις; Δηλαδή συγκρατούν το σύστημα από την πανθομολογούμενη κατακρήμνισή του;
Προσωπικά, είμαι υπέρ ορισμένων ιδιωτικοποιήσεων, που δεν αφορούν δίκτυα και παρόμοιους τομείς στρατηγικής σημασίας. Ακόμα και ο Μάρξ παραδέχθηκε ότι «η ιδιωτική πρωτοβουλία επαναστατικοποιεί την οικονομία». Πόσω μάλλον ο Κέινς, ο οποίος είναι ο μόνος που παρέχει τη λύση στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο.
Κοντολογίς, το 2016 θα τερματιστεί επιτέλους η αποεπένδυση και η επενδυτική απεργία. Σε τούτο θα συμβάλει και η απομείωση του χρέους, διότι κανείς δεν επενδύει σε χώρες, που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τις οφειλές τους (ουσιαστικά πτωχευμένες).
Σε καφενείο του λεγόμενου «υπολοίπου Αττικής» άκουσα την έκφραση: «Να σωθεί, βρε παιδί μου, η Ελλάδα, αλλά να σωθούμε κι εμείς». Ο πόνος είναι βαθύς, και όποιος δεν τον βλέπει είναι ως το μεδούλι ανήθικος. Ωστόσο, πρέπει να συλλογιστούμε: Τι εναλλακτική λύση υπήρχε ή υπάρχει; Σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ έξοδος της χώρας από το ευρώ θα σήμαινε: α) μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών κατά 60%, β) πληθωρισμό 30% και γ) περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ κατά 10% μέσα στο πρώτο εξάμηνο από την έξοδο. Αυτά θα ήταν τόσο καταστροφικά, που μόνο με μεγέθη της Μικρασιατικής Καταστροφής θα μπορούσαν να συγκριθούν.
Όλα τα θετικά που αναφέραμε δεν καταργούν αμέσως τα βάρη, που έχει ήδη επωμιστεί ο Έλληνας. Ανοίγουν όμως την προοπτική ν’ αρχίσει η σταδιακή άρση τους για τις ομάδες του πληθυσμού που αδυνατούν να τα βαστάξουν. Ο πολίτης άντεξε πέντε χρόνια. Θα αντέξει ακόμη πέντε μήνες; Την απάντηση, που είναι κρίσιμη για τον εαυτό του και τη χώρα, θα τη δώσει ο ίδιος πολίτης. Το επικίνδυνο είναι ότι κάποιοι επιδιώκουν την οχλοποίησή του για να εισφέρουν οφέλη στο κομματικό μαντρί τους. Αυτοί οι τελευταίοι, ας κάνουν δεύτερες σκέψεις. Υπάρχει ο κίνδυνος αναφλέξεων εντός και εκτός συνόρων. Η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη για να παίζει κανείς με τη φωτιά…
