γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Σταχυολογώντας το κοινωνικό τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα. Αν εξαιρέσει κανείς τους υγειονομικούς που πραγματικά υπερέβαλαν εαυτούς, οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι δύσκολα ίδρωσαν φανέλα. Κινούμενη μάζα αλλά τα κεκτημένα σταθερά.
Η «ιερή αγελάδα» διαχρονικά παρέμεινε αλώβητη. Από τον Καραμανλή το συνετό ακόμη, τον πρώτο διδάξαντα σοσιαλισμό, που φρόντισε περίτεχνα για την εξόντωση του ιδιωτικού κεφαλαίου, μέχρι το λαοπρόβλητο με τις κοινωνικοποιήσεις, τα εποπτικά συμβούλια και κλαδικές ως τη γνωστή κατάληξη της χρεωκοπίας. Θεωρητικά, η κρίση τους κατέστησε την τάξη με τις περισσότερες αναλογικά καταθέσεις. Τη βγάλανε κοτσάνι κατά τη λαϊκή λογιοσύνη.
Οι συνταξιούχοι πάλι, αγάπησαν τον Κυριάκο περισσότερο από τον καθένα. Ενώ το περίφημο ασφαλιστικό Κατρούγκαλου τους κατατρόπωσε, τώρα τα μέτρα δεν τους άγγιξαν. Τουναντίον, η ιδιαίτερη μέριμνα του κράτους, καθιστώντας τους πρώτη εμβολιαστική ομάδα, έδωσε επιπλέον αέρα.
Στους επαγγελματίες πάλι, ενώ ένα σημαντικό μέρος επλήγη από τα μέτρα, οι περισσότερο συνεπείς, έλαβαν αντίστοιχα σημαντική βοήθεια. Παρότι πολλοί υπέφεραν, οι ιδεοληψίες των αριστερών για το επιχειρείν δεν ξεχνιούνται. Ιδιαίτερα μάλιστα η ιδεοληπτική αρπακτική επιδρομή της 100% προκαταβολής, του κεφαλικού φόρου 29%, της εισφοράς αλληλεγγύης, του τέλους επιτηδεύματος και οι απίθανες ασφαλιστικές εισφορές. Σήμερα με τις μισές σχεδόν ενισχύσεις από τις επιστρεπτέες να χαρίζονται, με την εφορία στο 24%, μειωμένη δραστικά προκαταβολή, εξατομικευμένο κατά την κρίση εκάστου ασφαλιστικό και μειωμένους λοιπούς συντελεστές φόρου, δύσκολα υπάρχει δεύτερη σκέψη.
Αντίστοιχα στις επιστημονικές τάξεις, τα περιθώρια αριστερής πρόσφυσης είναι ανύπαρκτα. Το κίνημα της γραβάτας, ρεύμα χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, θα τους κατατρέχει για πάντα. Η αριστεία ως ρετσινιά βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο σε αυτούς, ως εμπάθεια, απέχθεια και ταξικό μίσος στην μεσαία τάξη που έπρεπε να εξοντωθεί.
Αλλά και η άμοιρη εργατική τάξη έλαβε μια σκληρή διαπαιδαγώγηση για το τι πράττει ένα αριστερό κόμμα όταν ανέρχεται στην εξουσία. Η δραματική αύξηση όλων των έμμεσων φόρων, εξανέμισε κάθε εργατική υποψία άνοιξης.
Σωτηριολόγοι λοιπόν σήμερα με παράτες και λογίρδια δίκαιης ανάπτυξης, ανασυγκρότησης και αντικληρικαλισμού, υπηρετούν υποτίθεται πολιτική που χειραφετεί, μεμφόμενοι τον καπιταλισμό, για να διατηρήσουν την παλιά τους πελατεία, ώστε να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της ανώτερης αριστερίζουσας τάξης. Άλλωστε, πλείστοι εξ αυτών ευρέθησαν με γεμάτα πορτοφόλια… Για τη Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς, η περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά η αθλιότερη ιστορία μιας αριστερής μικροαστικής πολιτικής κυνισμού και εξαπάτησης, (www.wsws.org/ The Politics of the Pseudo-Left).
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτε να πάρουν σήμερα πέρα από αγανακτισμένους, αναρχοαυτόνομους, ψευτοδιανοούμενους μαρξιστές και αριβίστες.
