Η φωνή σαν καπνός,

η αγκαλιά σαν φωτιά.

Τα παιδιά του Πολυτεχνείου,

η Χούντα, θυμάσαι;

 

Τραγικά χρόνια,

αλλά όμορφα χρόνια

σαν παράξενα τέρατα

που γεμίζουν τους πίνακες

του Νταλί.

 

Αλλά ρωτάω,

ποιά χρόνια είναι

πιο τραγικά,

Αυτά ή τούτα;

 

Δεν ξέρω,

δεν ξέρω.

Που ήμουν

Νεαρός άντρας

έκανα πως τα

ήξερα όλα,

αλλά τώρα δεν

είμαι σίγουρος

για τίποτα.

 

Πότε θα σηκώσουν

τις φωνές και τις

κραυγές τους οι νέοι;

 

Πότε θα σηκώσουν

τα χέρια τους ενάντια

την Ευρωκρατία;

Γιατί με κοιτάς έτσι;

Ίδια σαν την Τουρκοκρατία

είναι, δυνάμεις της κατοχής.

 

Πού θα βρούμε τον

νέο Κολοκοτρώνη;

Πάλι στην σκλαβιά,

αλλά τώρα έχουν

τα φραπεδάκια τους.

 

Όλοι μας τώρα

ζούμε σαν ζητιάνοι

μπροστά στις τράπεζες.

Να περιμένουμε να

βγάλουμε είκοσι Ευρώ.

Με τα μπαλωμένα παπούτσια

μας, και τα σκουπίδια,

και τα γκράφιτι στους

τοίχους, και δίπλα

η πλατεία να είναι

γεμάτη πρόσφυγες .

 

Ποιά χρόνια είναι

πιο τραγικά,

Αυτά ή τούτα;

Τουλάχιστον εμείς

βρήκαμε τον εαυτό μας.

Η φωνή σαν καπνός,

η αγκαλιά σαν φωτιά.

Τα παιδιά του Πολυτεχνείου,

η Χούντα, θυμάσαι;