Ο υπόλοιπος Ελληνικός λαός, που δεν είναι πολιτικά φανατισμένος, βρίσκει όλη αυτή τη συζήτηση υπερβολικά ανόητη και περιττή, δεδομένου ότι έχουμε πολλά άλλα πιο σπουδαία προβλήματα που χρειάζεται να επιλύσουμε και όχι αν ο κ. Τσίπρας πιστεύει ή δεν πιστεύει στο Θεό. Βασιζόμενοι στη δημοκρατική θεωρία του διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους, παίρνουν τη θέση, ότι το θρησκευτικό πιστεύω του υποψηφίου δεν μπορεί να αποτελέσει προκριματικό στοιχείο για το χρισμό του ως πρωθυπουργού.
Ανεξάρτητα όμως από ό,τι κάθε ένας πρεσβεύει επ’ αυτού, τα προσωπικά δεδομένα, όπως έχει επικρατήσει να εκλαμβάνονται από τη κοινωνία σήμερα, αφορούν τον απλό πολίτη, τον οποίον το Σύνταγμα θέλει να προστατεύσει από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και τη κακεντρέχεια των συμπολιτών του. Και πολύ σωστά. Στη περίππτωση όμως ενός ανθρώπου που φιλοδοξεί να χριστεί ηγέτης ενός λαού, δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και ως εκ τούτου δεν νομίζω πως τα προσωπικά του δεδομένα πρέπει να θεωρηθούν ταμπού και να μείνουν μυστικά. Ο λαός που θέλει τον ηγέτη του τέλειο, έχει και το δικαίωμα να ξέρει γιατί είναι τέλειος και ποια είναι τα στοιχεία που τον απαρτίζουν. Η υγεία του π.χ. και προπάντων η διανοητική, δεν μπορεί να αποτελέσει προσωπικό δεδομένο. Η οικονομική του κατάσταση, πόσους φόρους πλήρωσε, το ποινικό του μητρώο, η στρατολογική του κατάσταση, η παιδεία του, αν είναι εξαρτημένος από φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, η θρησκεία του, ναι, η θρησκεία του, όλα αυτά, και ότιδήποτε άλλο τον αφορά, πρέπει να εκτεθούν στο άπλετο φώς για το λαό να τα δει, να τα αποτιμήσει και να αποφασίσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα προσωπικά του δεδομένα επηρεάζουν το τρόπο που ο ηγέτης θα κυβερνήσει και το τρόπο που θα παίρνει τις αποφάσεις του. Αποφάσεις, που μπορεί να έχουν καθοριστική σημασία για το ψηφοφόρο.
Εξεταζόμενη λοιπόν από τη σκοπιά αυτή, ότι ο λαός πρέπει να ξέρει όλα όσα αφορούν το χαρακτήρα του υποψηφίου ηγέτη του, η απαίτηση να δηλώσει ο κ. Τσίπρας τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, δεν είναι τόσο εκτός των ορίων του δικαιώματος του λαού να είναι αρκετά πλροφορημένος όταν βρεθεί μπροστά στη κάλπη. Δεδομένου ότι αυτά που πιστεύουμε διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας, πως μπορούμε να εμπιστευτούμε ένα πρόσωπο που δεν ξέρουμε τι πιστεύει; Που δεν ξέρουμε πως σκέπτεται και βάσει τίνος ηθικού ή οικονομικού ή ιδεολογικού ερείσματος, παίρνει τις αποφάσεις του; Οι πολιτικοί και μάλιστα αυτοί που θέλουν να μπουν μπροστά, θα πρέπει να πουλήσουν τον εαυτό τους στο πολίτη-ψηφοφόρο. Και για να τον πουλήσουν θα πρέπει να τον εκθέσουν, μέσα και έξω, σε δημόσια θέα, να υποστούν τη βάσανο της ικανοποίησης της περιέργειας των ψηφοφόρων πελατών τους και να απαντήσουν σε όλες τις ερωτήσεις τους, όσο ενοχλητικές και αν είναι, για να μπορέσουν να τους κρίνουν.
Αν λοιπόν ο κ. Τσίπρας θέλει να τον εμπιστευτεί ο λαός και να τον αναδείξει ηγέτη του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποφύγει να απαντήσει σε αυτό το ερωτηματικό, αλλά θα πρέπει να το επιδιώξει για να αποδείξει ότι αξίζει της εμπιστοσύνης τους. Κανείς δεν αγοράζει γουρούνι στο σακκί, ούτε γάϊδαρο χωρίς να τον κοιτάξει στα δόντια.
