Δυστυχώς, αυτήν την απλή λογική δεν εννοούν να την κατανοήσουν οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης. Αλλά και όσοι την κατανοούν δεν έχουν την τόλμη να θέσουν το ευρωπαϊκό όραμα, που εν τέλει αποτελεί και όραμα της κάθε χώρας μέλους της ΕΕ, πάνω από τα στενά και πρόσκαιρα προσωπικά συμφέροντα, που συνδέονται με την πολιτική επιβίωση του καθενός εκ των ηγετών για μία, ίσως, το πολύ, τετραετία, αλλά που μετά την πάροδό της οι ίδιοι θα έχουν «κερδίσει» τη σφραγίδα του «νεκροθάφτη» της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε είτε όχι το ισχυρό ευρώ, παραμένει ο μεγάλος αντίπαλος του δολλαρίου και υπ’ αυτό το πρίσμα κινούμενη η Ουάσιγκτον καθορίζει την πολιτική της έναντι της Ευρώπης. Μπορεί να είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η κατάρρευση της ευρωζώνης θα έχει τραγικές επιπτώσεις και στην αμερικανική οικονομία, αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι η αμερικανική οικονομία, λόγω της οικονομικής και πολιτικής δομής της εξουσίας που υπάρχει στις ΗΠΑ, είναι πιο ευέλικτη από την δύσκαμπτη και αναποφάσιστη σε ώρες κρίσης ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική εξουσία. Δηλαδή η όποια απόφαση στις ΗΠΑ μπορεί να ληφθεί πιο γρήγορα – έστω και αν πρέπει να εγκριθεί από δύο νομοθετικά σώματα- από ό,τι θα ελαμβάνετο η ίδια απόφαση στην Ευρώπη, την οποία έπρεπε να προετοιμάσουν οι υπουργοί οικονομικών, να εγκρίνει το Συμβούλιο Αρχηγών, να πάει στα εθνικά κοινοβούλια να επικυρωθεί… και εν τω μεταξύ η κρίση να έχει σαρώσει τα πάντα και οι όποιες αποφάσεις να είναι παρωχημένες και να χρειάζονται άλλες, νέες, πιο σκληρές, πιο αποφασιστικές, οι οποίες, όμως, ποτέ δεν θα μπορέσουν να εφαρμοσθούν έγκαιρα.
Άρα λοιπόν, αν δεχθούμε το εφιαλτικό σενάριο της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt για έξοδο της Ελλάδος από τη ζώνη του ευρώ, οφείλουμε – εφ’ όσον πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να μείνει ενωμένη- να αγωνισθούμε για την άμεση επίλυση των οικονομικών προβλημάτων (κυρίως χρέους), που αντιμετωπίζουν ορισμένες από τις χώρες μέλη της ΟΝΕ, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.
Πρέπει οι ευρωπαίοι εταίροι να πάρουν αποφάσεις λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους και τις αντοχές των κοινωνιών στις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, αλλά και να δείξουν αποφασιστικότητα προς τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών, ορισμένες εκ των οποίων ίσως απεργάζονται ήδη εναλλακτικά σενάρια εξόδου από το ευρώ, είτε λόγω των εθνοκεντρικών πολιτικών τους αντιλήψεων, είτε, ίσως λόγω του προσανατολισμού τους στην εξωτερική πολιτική κατά την άσκηση της εξουσίας τους ή όταν μπορέσουν να ασκήσουν εξουσία.
Δεν θεωρείται τυχαίο που η εφημερίδα Handelsblatt στο σενάριό της, προβλέπει ότι την απόφαση για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή την λαμβάνει ο αρχηγός του δεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, του οποίου ο φιλοαμερικανικός προσανατολισμός είναι δεδομένος. Ούτε, βέβαια, είναι τυχαίο ότι η απόφαση για είσοδο της Ελλάδος στους μηχανισμούς του ΔΝΤ, αλλά και οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μέτρων που η Ευρώπη προτείνει στην χώρα, ανήκουν στον γνωστό για τα φιλοαμερικανικά του αισθήματα Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Όλα αυτά οι Ευρωπαίοι ηγέτες όχι μόνο πρέπει να τα κατανοήσουν αλλά και να προσαρμόσουν την πολιτική τους στην κατεύθυνση σωτηρίας της ευρωζώνης, που μπορεί να προέλθει μέσα από την επούλωση των πληγών που έχουν προκαλέσει η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αλλά και εφ’ όσον καταλάβουν ότι η πολιτική και οικονομική επιβίωση της Ενωμένης Ευρώπης έχει μεγαλύτερη αξία από την πρόσκαιρη δική τους πολιτική επιβίωση.
Εν τέλει πρέπει όλοι οι ευρωπαίοι να καταλάβουν ότι η διάσωση της Ελλάδος, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας έχει άμεση σχέση με τη διάσωση της Ενωμένης Ευρώπης και κατ’ επέκταση των δικών τους χωρών. Και στην περίπτωση που βουλιάξει το ευρωπαϊκό όραμα τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, αλλά και για τις επιδιώξεις του κοιμώμενου γίγαντα που λέγεται Κίνα.
