Ουσιαστικά είναι ένα βιβλίο που σου «μιλάει» σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά και η δημοκρατία δεν είναι κάτι προσωπικό; Δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεκινάει από μέσα μας, να βρίσκει εφαρμογή στη καθημερινότητα μας και μετά να γίνεται η κοινωνία μας και στο τέλος το κράτος μας; Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι αν η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή δημοκρατία αλλά αν εμείς, οι Έλληνες και όχι μόνο σαν κοινωνία αλλά και σαν άτομα είμαστε δημοκράτες;
Μήπως πέρα από στοιχεία, θεσμούς, θεωρήματα και παραδείγματα υπάρχει και κάτι άλλο; Μήπως αυτό το κάτι άλλο έρχεται από το θεωρητικό μας γεννητικό κώδικα και είναι η ηθική; Όχι αυτή η άυλη και άγευστη ηθική που μας διδάσκουν κοινωνικά ή θρησκευτικά ταμπού αλλά η απλή, η ανθρώπινη ηθική. Αυτή που μας κάνει να διακρίνουμε το κακό από το καλό. Η Αριστοτέλεια ηθική.
Τι είναι λοιπόν η δημοκρατία για την ηθική; Είναι ότι όλοι είμαστε ίσοι. Είναι ότι αυτό που κυριαρχεί στις σχέσεις μας είναι ο σεβασμός στον άλλο και στα δικαιώματα του. Τόσο απλά και με τη λέξη σεβασμός να είναι το κλειδί. Δημοκρατία λοιπόν είναι ο σεβασμός. Ο σεβασμός τόσο στο ίδιο όσο και στο διαφορετικό.
Για φανταστείτε μια κοινωνία που ο σεβασμός κυριαρχεί. Δεν θα υπήρχαν λέξεις όπως ρατσισμός, φασισμός, διακρίσεις. Δεν θα υπήρχαν πείνα, βία και έγκλημα. Δεν θα υπήρχαν δόλος και καταναγκασμός. Και μη μου πείτε ότι ο φτωχός αποφασίζει να γεννηθεί φτωχός και ο εγκληματίας είναι στον γεννητικό του κώδικα να είναι εγκληματίας. Αυτά ούτε η εκκλησία δεν τα πιστεύει πια, όλοι μας είμαστε δημιουργήματα των συνθηκών που μας περιτριγυρίζουν. Αν αλλάζαμε λοιπόν τις συνθήκες και η λέξη σεβασμός γινόταν το κλειδί, τότε τι θα συνέβαινε;
Ουτοπία. Αυτό θα μου πείτε. Για να μη μιλάμε λοιπόν για ουτοπία, γιατί δεν ξεκινάμε από τα μικρά πράγματα; Από το άμεσο κύκλο μας, την οικογένεια μας; Ή τον άμεσα ευρύτερο κύκλο μας, την κοινωνία μας, το κόμμα, την πολιτεία; Αλλά κάπου εκεί είναι που όλα πάνε στραβά έτσι δεν είναι;
Εμείς να κάνουμε το μισό βήμα αλλά, μιας και ζούμε σε μια συντονισμένη κοινωνία που μετρά αιώνες τριβής και έχει αποκτήσει συνήθειες, τότε και η πολιτεία πρέπει να κάνει το άλλο μισό βήμα. Να γίνει το παράδειγμα. Όχι τιμωρητικά με καινούργιους νόμους και θεσμούς, αλλά δίνοντας απλά το παράδειγμα. Προσοχή, όπως προηγουμένως μιλούσα για την Αριστοτέλεια ηθική έτσι και τώρα μιλάω για τη Σωκράτεια πολιτεία. Για τη πολιτεία που δεν τελειώνει στο προεδρικό μέγαρο και στο πρωθυπουργικό γραφείο, αλλά τη πολιτεία που περνάει από τα πολιτικά κόμματα και φτάνει μέχρι τους ψηφοφόρους τους.
Για να πιάσουμε λοιπόν τα κόμματα κι ας το δούμε λίγο από πλευράς ηθικής με τη λέξη σεβασμός να είναι πάντα το κλειδί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του αν και κατηγορήθηκαν πολλές φορές, για μένα ακριβώς λόγο των συνιστωσών, ήταν το πιο δημοκρατικά λειτουργήσιμο ελληνικό πολιτικό κόμμα. Είπαμε, σεβασμός στο διαφορετικό. Σεβασμός στο δικαίωμα του άλλου να διαφωνεί και πάνω από όλα σεβασμός στο κοινό σκοπό που είναι η υπεράσπιση του Έλληνα σαν όλο και σαν κοινωνία. Περιμένετε, βιάζεστε. Ακόμα μιλάμε για τη θεωρητική πλευρά και όχι για προσωπικές φιλοδοξίες.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το γήπεδο δημοκρατικών διαδικασιών, αλληλοσεβασμού και όπως είπαμε με κοινό σκοπό, χωράνε και ο Τσίπρας, και ο Φίλης αλλά και η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης. Και αυτό αποδείχτηκε στη πράξη, όλοι αυτοί και πολλοί, πραγματικά πολλοί περισσότεροι, πάντα με τον αλληλοσεβασμό σαν γνώμονα, φτάσανε ενωμένοι στη νίκη πριν από έξη μήνες, που τους χάρισε την πρωθυπουργία.
Και την εβδόμη ήρθε το χάος. Μέσα σε λίγες μέρες αφού περάσαμε σε ένα τσίρκο διαδόσεων που συμπεριλαμβάνανε ακόμα και πραξικοπήματα ή δολοφονίες και απαγωγές φτάσαμε στις ύβρεις, στις προκλήσεις, τους προπηλακισμούς και στο τέλος του σεβασμού. Τώρα μιλάνε ανοιχτά για διασπάσεις και διαγραφές. Γιατί; Γιατί διαφωνήσαν και δεν είχαν το δικαίωμα στη διαφωνία; Τελικά η σωτηρία της Ελλάδας δεν είναι πια ο κοινός στόχος; Ή μήπως γιατί οι αμφισβητούντες δεν έχουν καταλάβει ότι, αρέσει-δεν αρέσει, από ό,τι φαίνεται τουλάχιστον (τις σκέψεις μου για το θέμα τις έχω αναφέρει συχνά και σε έκταση σε προηγούμενα άρθρα εδώ στο apopseis.gr), οι Έλληνες δεν είναι διατιθέμενοι να αφήσουν την ευρωζώνη; Ο μόνος λόγος που και οι μεν και οι δε αρνούνται να καταλάβουν αυτά τα πράγματα είναι γιατί έχουν προσωπικές φιλοδοξίες – ή όπως αλλιώς θέλετε το λέτε – ή παρωπίδες. Και οι δυο περιπτώσεις δείχνουν έλλειψη σεβασμού, άρα έλλειψη δημοκρατίας.
Αν ο Τσίπρας τώρα θεωρεί πρόβλημα κάτι που ο Λαφαζάνης ποτέ δεν έκρυψε, σε σημείο ώστε να τον διαγράψει και να τον τιμωρήσει με τη απόρριψή του από τις λίστες πιθανών επερχόμενων εκλογών τότε ο Τσίπρας θα έχει αποδείξει ότι στην ουσία ποτέ δεν σεβάστηκε τον Λαφαζάνη και τις ιδέες του. Απλά τον χρησιμοποίησε. Σε μια περίοδο που η κάθε ψήφος μέτραγε, τα ψηφουλάκια που έφερνε ο Λαφαζάνης θεωρήθηκαν απαραίτητα και γι’ αυτό μπήκε στα ψηφοδέλτια. Και τώρα νιώθει δικαιωμένος να τον πετάξει; Και αυτό τι λέει για τους ψηφοφόρους του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου, της Μακρή;
Εγώ πιστεύω ότι ο Τσίπρας, χωρίς να χειροκροτεί και επιβραβεύει, θα έπρεπε με κάθε θυσία να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Λαφαζάνη στο όχι που είπε. Άλλωστε, πιστός στο νόημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ο Λαφαζάνης αντιπροσωπεύει αυτούς που τον ψήφισαν και που ήξεραν πολύ καλά τι αντιπροσωπεύει όταν τον ψήφιζαν. Νιώθει καλύτερα ο Τσίπρας με το να έχει τον Άδωνι να τον επικροτεί;
Ο Λαφαζάνης από την πλευρά του θα έπρεπε να σταματήσει τις επιθέσεις που σταδιακά γίνονται προσωπικές. Αν δεν μπορεί να κατανοήσει τίποτα άλλο, ας κατανοήσει τον λαό που προσπαθεί να υπερασπιστεί και που έχει καταντήσει χαμένος στη μιζέρια και στον πόνο από τις πολλές σφαλιάρες που τρώει από παντού, όπως ο Τζανεττάκος στις παλιές ελληνικές ταινίες. Ένα λαό που δεν έχει καταλάβει – και το εννοώ – τι είναι καλύτερο, μέσα η έξω από το ευρώ, και αυτό γιατί αφενός η δυστυχία και η κατρακύλα συνεχίζεται ασταμάτητα, αλλά και κανένας δεν φαίνεται να έχει ένα σχέδιο που να μπορεί να το εξηγήσει απλά, ό,τι άλλο είναι έλλειψη σεβασμού. Άρα μη δημοκρατικό.
Τώρα και οι δυο πλευρές έχουν λύση, μια και μάλιστα καλή λύση. Ας περιμένουν λίγες βδομάδες/μήνες για να ηρεμίσει κάπως η κατάσταση, να ανοίξουν οι τράπεζες και να λειτουργήσει το κράτος επιτέλους, και μετά ας πάνε για εκλογές για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.
Σε περίπτωση εκλογών ακόμα κι αν ο Λαφαζάνης, η Ζωή και τα άλλα παιδιά περάσουν στην άκρη, αυτός που πραγματικά θα κριθεί θα είναι ο Τσίπρας και οι επιλογές του. Αν κερδίσει ο Τσίπρας, θα είναι καθαρό ότι οι Έλληνες θέλουν ευρωζώνη πάση θυσία, συμφωνούν με τις επιλογές Τσίπρα και τον εμπιστεύονται να τους βγάλει από το τούνελ. Άρα και ο Λαφαζάνης θα πρέπει να προσαρμοστεί ή να φύγει. Αν κερδίσει μεν αλλά με μικρή πλειοψηφία ώστε να υποχρεωθεί σε καινούργιους συμβιβασμούς με τίποτα Ποταμάκη η Φωφό, τότε οι Έλληνες είναι στο ναι μεν αλλά και ίσως τότε Τσίπρας και Λαφαζάνης να ξαναβρούν αυτά που τους ενώνουν. Αν ο Τσίπρας χάσει και δούμε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να κερδίζουν τότε ο Τσίπρας τέλειωσε και πιθανώς να έρθει η ώρα του Λαφαζάνη.
Σαφώς υπάρχουν και άλλα σενάρια αποτελεσμάτων αλλά σε όλα τα σενάρια τόσο ο Τσίπρας και κατ’ επέκταση όσα έκανε και υποστηρίζει όσο και ο Λαφαζάνης, Ζωή κλπ. θα ξέρουν ακριβώς που βρίσκονται. Σε όλα αυτά όμως τα σενάρια όπως και στο σενάριο των άμεσων εκλογών λείπει η λέξη κλειδί, σεβασμός. Και σε αυτή τη περίπτωση δεν είναι μόνο ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον, αλλά και ο σεβασμός προς τους Έλληνες.
Τους Έλληνες που θέλουν πάση θυσία να δουν την ανεργία να πέφτει, που θέλουν να δουν τα ανοιχτά χέρια στις εκκλησίες για ένα πλαστικό δοχείο σούπα να τελειώνουν, που θέλουν να δουν τους αστέγους με κεραμίδι, φαγητό και σόμπα. Και αυτά μόνο με σεβασμό γίνονται. Όλα τα υπόλοιπα, συγγνώμη αλλά δείχνουν μη δημοκρατία.
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι παρωδία δημοκρατίας και σεβασμού. Ένας προσωρινός αρχηγός που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα γινόταν ποτέ αρχηγός και που έχει παραλάβει σε ένα στημένο παιχνίδι από έναν αρχηγό που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει γίνει αρχηγός. Ένας Μεϊμαράκης που πιστεύει ότι μπορεί να παραμείνει πρόεδρος της ΝΔ χάρις σε ένα στημένο και ελεγχόμενο κομματικό μηχανισμό από τον Έλληνα Βοργία προκάτοχο του που δεν θέλει να πιστέψει ότι τέλειωσε.
Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή στη ΝΔ παίζεται ένα τριπλό παιχνίδι, με κανένα απολύτως σεβασμό στους ψηφοφόρους και μέλη του κόμματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Απόδειξη, οι συνεχείς εκδηλώσεις έλλειψης για τον σουβλατζή της Ραφήνας που σε τίποτα δεν θυμίζει τον εθνάρχη θείο του. Ο Σαμαράς νομίζει ότι έχει βάλει τον Μεϊμαράκη αχυράνθρωπο να του κρατάει ζεστή τη καρέκλα μέχρι να τον καλέσει ο «λαός» για να τον σώσει. Εν τω μεταξύ έχει στήσει ένα κομματικό μηχανισμό που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Στάλιν. Δεκάδες σαμαροφύλακες, ουσιαστικά παράσιτα της πολιτικής και του κομματικού μηχανισμού που έχουν μπλοκάρει κάθε κίνηση μέσα και έξω από το κόμμα της ΝΔ.
Μεϊμαράκης, μια μετριότητα που επιβιώνει στη σκιά των άλλων σε όλη τη πολιτική του καριέρα και πιστεύει ότι θα ξεγελάσει το κομματικό μηχανισμό που έχει στήσει ο Σαμαράς και θα τον κρατήσει για πρόεδρο. Κουτοπονηριές που δεν θα μπορέσει ποτέ να τις κάνει πραγματικότητα. Εκεί μέσα υπάρχουν πολλές γριές αλεπούδες (άλλη λέξη ήθελα να γράψω αλλά …λέμε τώρα), για να παίζεις τέτοια παιχνίδια.
Τέλος, το δεξιό λόμπι που έμμεσα υποστηρίζει και ο Σαμαράς. Βορίδης, Λαζαρίδης, Άδωνις κλπ. Η μεταθανάτια εκδίκηση της ΕΠΕΝ, της ΕΠΕΚ, των προδοτών της επταετίας και του ΛΑΟΣ στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Άνθρωποι χωρίς συνείδηση και ιδεολογία εκτός από τον μισανθρωπισμό τους, την απέχθεια για ό,τι δημοκρατικό και τη δίψα για απόλυτη εξουσία. Α ξέχασα την Ντορίτσα, τον Κυριάκο, τον Μπακογιάννη και τον Δένδια. Σαν μοιρολογίστρες μοιάζουν όλοι μαζί. Εδώ ταιριάζει αυτό που λένε οι Εγγλέζοι, no comment.
Το βασικό όμως είναι ότι δεν υπάρχει καμία δημοκρατική διαδικασία, όλοι θέλουν να αποφύγουν τις δημοκρατικές διαδικασίες και πάνω από όλα κανένας τους, μα κανένας τους δεν σέβεται τα μέλη και τους ψηφοφόρους της ΝΔ.
Σταύρος Ποταμάκης. Ο μεγάλος τιμονιέρης του ποταμιού με το κόκκινο βιβλιαράκι της ασυναρτησίας. Ακόμα ψάχνει ιδεολογία αλλά όπου να ΄ναι είτε ο Σούλτς ή ο Σόιμπλε θα βρουν κάποια παρατημένη και θα του την δώσουν. Ο Ποταμάκης ήταν πεντακάθαρος όταν έδινε συμβουλές στον Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός η αρχηγός του κόμματος δίνει εντολές που όλοι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τυφλά και σε όποιον αρέσει, σε όποιον δεν αρέσει -τελείως δημοκρατικά- εδώ είναι η έξοδος. Ίσως ό,τι πιο κρυπτοφασιστικό στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Μόνο ο Σαμαράς μπορεί να τον ανταγωνιστεί σε θέματα καιροσκοπίας, λαϊκισμού και φασιστικής συμπεριφοράς. Άρα δημοκρατία γιοκ και από το βούρκο που λέγεται ποταμάκι.
Φώφη. Το Γεννηματά ντρέπομαι εγώ να το βάλω εδώ, πως το φοράει εκείνη δεν το καταλαβαίνω. Το ΠΑΣΟΚ είχε πρόβλημα με τη δημοκρατία από τα γεννοφάσκια του. Ο Ανδρέας δεν φημιζόταν για τα δημοκρατικά του συναισθήματα, παρά τις αντίθετες φήμες. Φήμες ήταν. Από τον Σάκη Καράγιωργα, τον Γεννηματά μέχρι και την Μελίνα, όλοι νιώσανε τα δημοκρατικά αισθήματα του Ανδρέα. Η συνέχεια πολύ χειρότερη. Σημίτης, μαζί με το Σαμαρά, οι πιο διεφθαρμένοι πρωθυπουργοί στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Γιωργάκης, κρατάτε με μη πέσω από το ποδήλατο. Βενιζέλος, ο άνθρωπος που ονειρευόταν να γίνει πρόεδρος της ΝΔ και κατάστρεψε το ΠΑΣΟΚ. Κάθε κόμμα έχει και τον εφιάλτη του, ο Βενιζέλος είναι ο εφιάλτης του ΠΑΣΟΚ. Και διάλεξε για κληρονόμο του τη Φωφώ. Αυτή δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα για την επόμενη γενιά των Παπανδρέου. Ό,τι έχει απομείνει …στα σκουπίδια απευθείας. Ένα κόμμα με παράδοση στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά, την αλαζονεία και το μη σεβασμό προς του πάντες. Ένα κόμμα που ο σεβασμός είναι κρυμμένος σε κουτιά πάμπερς.
Ανεξάρτητοι Έλληνες, τώρα αυτό το ανεξάρτητοι θα το συζητήσουμε άλλη φορά αλλά εμένα πιο πολύ για αλλοπρόσαλλοι μου πάει. Αν η πολιτική είναι επαγγελματική καριέρα, τότε ο Καμμένος έχει πετύχει απόλυτα. Όχι απλά έχει πετύχει αλλά και κατάφερε το απίθανο, να του δοθεί και δεύτερη ευκαιρία στην εξουσία και μάλιστα σε συνεργασία με την αριστερά που υποτίθεται είναι ο εχθρός του. Η σχέση των ΑΝΕΛ με τη δημοκρατία είναι η ίδια με αυτή που έχουν με την ιδεολογία ή τις αρχές, αλλά όπως είπα ο Καμμένος έχει άστρο στις συγκυρίες αλλιώς ούτε ο θυρωρός του δεν θα τον ήξερε.
Το ΚΚΕ είχε πάντα μια ρεβιζιονιστική στάση προς τη δημοκρατία, την ανεχόταν. Στην Ελλάδα το κουμμουνιστικό κόμμα πολλές φορές στην ιστορία του απέδειξε ότι η σχέση του με τον Μαρξισμό είναι μακρινή ενώ έχει αγκαλιάσει μιας δικής του μορφής Λενινισμό. Πορτραίτα του Βελουχιώτη κοσμούν όλα τα γραφεία του ΚΚΕ αλλά έχει αμνησία σχετικά με τη συμπεριφορά του κόμματος προς τον Άρη ή τις ευθύνες του για το τέλος του. Και να ήταν μόνο ο Βελουχιώτης. Αλλά για το κόμμα δεν πειράζει, μετά από είκοσι- τριάντα χρόνια πάντα το μετανιώνει και κρεμάει τα πορτραίτα ξανά. Τώρα είναι η σειρά του Φλωράκη για αποκαθήλωση αλλά …υπομονή σε τριάντα χρόνια και αφού γραφτούν και καμιά δεκαριά βιβλία για τα λάθη του θα τον δικαιώσουν πάλι. Με τόση δουλειά, αποκαθήλωσε καθήλωσε που να βρει το «κόμμα-είναι-ένα» και το χρόνο για δημοκρατία ή σεβασμό;
Τέλος η σχέση που θα μπορούσε να έχει η Χρυσή Αυγή με τον σεβασμό ή με τη δημοκρατία είναι η ίδια με αυτή που έχει ο βιαστής με το θύμα του. Μάλιστα στη περίπτωση τους, ένα συνονθύλευμα κοινωνικών παρασίτων και εγκληματιών, η παρομοίωση μπορεί και να μην πέφτει μακριά από τη πραγματικότητα.
Άρα το κεφάλι βρωμάει. Πως λοιπόν να κάνει το μισό βήμα ο πολίτης όταν η πολιτεία δίνει το παράδειγμα προς αποφυγή; Πώς να καταλάβει ο πολίτης τη δημοκρατία όταν η πολιτεία και οι εκφραστές της την ποδοπατούν καθημερινά και μάλιστα καμαρώνουν γι’ αυτό;
Στον Αλέξη Τσίπρα είχα ελπίσει και ακόμα θέλω να πιστεύω ότι, έστω τη τελευταία στιγμή, θα αλλάξει κάτι ή κάτι δεν θα γίνει. Όχι γιατί πίστεψα ποτέ στην αριστερά στην εξουσία, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα επιβίωνε, αλλά γιατί ήθελα την ηθική και το σεβασμό στην εξουσία. Ήθελα η πολιτεία να κάνει αυτό το μισό βήμα για να ακολουθήσουμε κι όλοι εμείς. Και περίμενα ένας νέος άνθρωπος, χωρίς τα πάθη ενός ετερόφωτου εμφυλίου και μιας δικτατορίας όπως η δικιά μας, θα είχε τη δύναμη και να καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει δημοκρατία και να το μεταδώσει. Περιμένω, αλλά ο χρόνος που έμεινε είναι λίγος και στο μεταξύ όπως λέει και ο Δημήτρης και για λόγους ηθικής αλλά πάνω από όλα σεβασμού συμπληρώνω εγώ …δεν έχουμε Δημοκρατία!
********************************************************************
Πετάχτηκαν όλοι για πρόεδροι, πετάχτηκε και το μπουστάκι!
********************************************************************
Ωιμέ ο έρωτας, ανίκατε μάχαν μνημονίων ακόμα και αριστερών! Τι έχουν δει αυτοί οι διάδρομοι της Βουλής δεν λέγεται!
********************************************************************
Οι επιθέσεις εναντίον της Νάντιας είναι τουλάχιστον άδικες ειδικά όταν γίνονται από κάποιους με χεσμένη τη φωλιά τους στη λίστα Λαγκάρντ με ανίψια, συζύγους και θείες.
********************************************************************
Ξεφτίλα δεν είναι το ναι, ξεφτίλα είναι να λες ναι και να σε χειροκροτεί ο Άδωνις.
********************************************************************
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θάνο Ραφτόπουλο για το σκίτσο του που προσπαθεί να ισορροπήσει με τη πολυλογία μου.
********************************************************************
Στη φωτογραφία Τσίπρας και Λαφαζάνης τις εποχές που υπήρχαν διαφωνίες αλλά υπήρχε τουλάχιστον εξωτερικά και σεβασμός.
Για περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα, πατήστε εδώ!
