γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε δεκάδες αντιφάσεις. Από τα Ζάππεια και τους υποτιθέμενους επώδυνους συμβιβασμούς, μέχρι τις αυταπάτες της καθαρής εξόδου και ανάπτυξης. Αυτές υποσκάπτουν τα θεμέλια της δημοκρατίας και εδράζονται στη φανερή αδιαφορία των πολιτικών στο να αποκρυσταλλώσουν τον εξορθολογισμό της κοινωνίας και του κράτους, στα πλαίσια της δημοκρατίας και της ανοικτής οικονομίας.
Σαράντα και πλέον χρόνια μεταπολίτευσης και τρία μνημόνια χωρίς δομικές μεταρρυθμίσεις. Οι λογής σοσιαλίζουσες φράξιες απαιτούσαν όλα εκείνα που στο σοσιαλισμό δεν υπήρχαν ούτε ως λέξη, ενώ οι κυβερνώντες τα παρείχαν, αρκεί να κυβερνούσαν. Κυρίαρχη νοοτροπία έως σήμερα. Από τις καρέκλες και επιδοτήσεις στους αγρότες, έως τα απίστευτα επιδόματα μεταφοράς φακέλου ή προθέρμανσης αυτοκινήτου.
Ακόμη και σήμερα για πολλούς, η αιτία του κακού έγκειται στο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αγρότες δεν είναι “φορτωμένοι”. Είναι δε λυπηρό να ακούγεται από θεσμικά πρόσωπα της αγοράς. Θυμούνται οι παλιοί έμποροι πως συνέρρεαν οι αγρότες στην πόλη τις γιορτές με ξέχειλες τσέπες και “σήκωναν” την αγορά. Το ίδιο οι δημόσιοι υπάλληλοι, έραιναν την αγορά με χρήμα τις περιόδους των εορτών. Αυτοί ήταν διαχρονικά τα πελαργόνια της ανάπτυξης, τοπικής και πανελλαδικής. Η σταθερή αειφορία. Δεν υπήρχε πόσο και γιατί. Τρυφηλή ζωή, αυτοκίνητα και εξοχικά ήταν στο μενού έναντι επενδύσεων στην παραγωγή και τη γη.
Παρά την ύπαρξη όμως τεραστίων αναγκών και ανισοτήτων οι κυβερνώντες επιδίδονται σε προεκλογική αλιμούρα. Η συντήρηση του μοντέλου αυτού, των επιδομάτων και των άμετρων δημοσίων θέσεων, απομυζά τους πολίτες και δη τον ιδιωτικό τομέα. Τα υπερπλεονάσματα αυτό φανερώνουν. Εάν θέλουμε περισσότερα επιδόματα, μεγαλύτερο κράτος και τους υπαλλήλους του με καλύτερη αγοραστική δύναμη, θα πρέπει να αποδεχτούμε επιπλέον φορολογία, άμεση και έμμεση. Γιατί αυτό που δίνει στους υπαλλήλους του, το αφαιρεί από κάποιους άλλους. Μαντέψτε πως.
Διατηρώντας επίσης ένα κράτος με περισσότερες καθαρίστριες, κηπουρούς και μετακλητούς, θα πρέπει να δεχτούμε αντίστοιχα λιγότερους δασκάλους, επιστήμονες και γιατρούς. Το ισοζύγιο είναι ορισμένο και κάθε επιπλέον δαπάνη σε μισθούς, υγεία ή παιδεία απαιτεί πρόσθετους φόρους ή νέα έσοδα, που δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα.
Κρατικίστικες πρακτικές και επινοήσεις ταξικής πλάνης ενάντια στους εργάτες και τους μικροαστούς δεν βοηθούν. Νέες ιδέες και ευρηματικότητα στην παραγωγή και τις υπηρεσίες χρειάζονται και όχι το ανήθικο ξέπλυμα των διορισμών και επιδομάτων, ώστε να αυξηθούν τα πενιχρά μεροκάματα που πέφτουν στην αγορά. Τα λεφτά δεν τα φέρνει ο πελαργός ενώ η μεταφορά πόρων από τη μία τσέπη στην άλλη, με επιδόματα και προγράμματα, μόνο φτωχοποίηση φέρνει. Οι λογής Μύλοι κορέστηκαν και το τουριστικό προϊόν αρχίζει να δημιουργεί προβλήματα. Εάν θέλουμε λοιπόν σαν χώρα να έχουμε μέλλον θα πρέπει να επιδοθούμε στην παροχή κινήτρων για δημιουργία και διασπορά πλούτου. Κάθε άλλη επινόηση τρίτου, ταξικού δήθεν δρόμου, οδηγεί την αγορά και τους πολίτες στο σημερινό ημιθανές περιβάλλον.
