γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε η ΕΕ αποφάσισε για πρώτη φορά κάτι σημαντικό για την ιστορία της και την οικονομία της. Αποφάσισε ότι θα βγει από κοινού στις αγορές για λογαριασμό των κρατών-μελών και έτσι θα χρηματοδοτούσε τα κράτη που έχουν πληγεί από την πανδημία. Ήταν ένα πολύ τολμηρό βήμα της Ένωσης.
Αυτή η μάχη των Βρυξελλών που δόθηκε τον Ιούλιο ήταν δύσκολη, γιατί οι χώρες ήταν χωρισμένες σε στρατόπεδα. Από την μία οι «τσιγκούνηδες» που ήθελαν να είναι λιγότερες οι επιχορηγήσεις και παραπάνω τα δάνεια, και από την άλλη οι χώρες του Νότου που ήθελαν να έχουν οι επιχορηγήσεις ένα γενναίο ποσό.
Τελικά βρέθηκε κοινός τόπος στα 350-350 δισεκατομμύρια. Αλλά η μάχη δεν είχε τελειώσει εκεί και όλοι το ήξεραν, γιατί ο προϋπολογισμός της Ένωσης δεν ακόμα είχε συζητηθεί. Τώρα, σε αυτόν μερικοί θέλουν να είναι σημαντικά μειωμένος. Προβλέπεται λοιπόν ακόμη μία μεγάλη μάχη στην Βέλγικη πρωτεύουσα.
Το κλειδί για να μπούνε στα ταμεία τους τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης, είναι ότι η κάθε χώρα πρέπει να σέβεται το κράτος δικαίου. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην Πολωνία και την Ουγγαρία, δύο αυτές χώρες που δεν σέβονται το Κράτος Δικαίου και απειλούν να θέσουν veto στο Ταμείο Ανάκαμψης λόγω αυτής της απόφασης. Και αυτό δημιουργεί πρόβλημα, γιατί πρέπει από την σύνοδο των ηγετών της ένωσης υποχρεωτικά να υπάρξει ομοφωνία για να εγκριθεί το Ταμείο Ανάκαμψης.
Έχει έρθει η ώρα να υποστούν κυρώσεις αυτές οι δύο χώρες που κατά εξακολούθηση παραβιάζουν τις αξίες της Ένωσης και τα δικαιώματα των πολιτών τους. Διαδικασίες υπάρχουν για να αντιμετωπιστούν αυτές οι χώρες και αυτές αναφέρονται στο άρθρο 7 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, σύμφωνα με το οποίο μία χώρα δεν έχει δικαίωμα ψήφου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Για να επιβάλλει όμως η ΕΕ αυτές τις ποινές σε ένα κράτος-μέλος, απαιτείται ομοφωνία από τα υπόλοιπα κράτη, οπότε η Πολωνία προστατεύει την Ουγγαρία και αντίστροφα, φέρνοντας την Ένωση σε πραγματικά δύσκολη θέση.
Οι ανατολικές χώρες είδαν την ΕΕ σαν μία μεγάλη αγορά που μπορούν να κάνουν ανεξέλεγκτα ό,τι θέλουν, αλλά δεν είναι έτσι. Η κάθε μία χώρα που είναι μέλος της Ένωσης έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις που πρέπει να τα σέβεται.
Είναι ακόμη μία κρίση που πρέπει να διαχειριστεί η Γερμανική προεδρία. Η φράση του Ζαν Μονέ ότι η ΕΕ θα «προχωρήσει μέσα από τις κρίσεις» μοιάζει να επιβεβαιώνεται κάθε φορά.
Το κράτος δικαίου δεν πρέπει να βγει χαμένο και η ΕΕ πρέπει να βρει μία λύση σε αυτό θέμα, να δει το θέμα της Τουρκίας αλλά και το θέμα του Brexit, γιατί το no deal πλανάται πάνω από την Βρετανία.
Στην αρχή του 2020, η Φον Ντερ Λάιεν χαρακτήρισε την νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λέγοντας ότι θα είναι γεωπολιτική. Που να ήξερε τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες…
