Η πρώτη, ως έχουσα κάποιες αρχές, επιλύει τις κρίσεις του σοσιαλισμού με συνοπτικές διαδικασίες. Είναι οι “κακοί” της υπόθεσης. Ρωσία, Βουδαπέστη, στην Πράγα επίσης, φάνηκε με ακρίβεια ο ανθρωπισμός του κομμουνισμού. Περιορισμοί, φυλακίσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτοπίσεις και ασύλληπτη φτώχεια.
“Τα όργανα δεν έτρωγαν ποτέ τζάμπα το ψωμί τους” σύμφωνα με τον Σολζενίτσιν. Με απλά βήματα, από τη σύλληψη στην ανάκριση και από το πρώτο κελί στο υπέρτατο μέτρο. Καταδότες και χαφιέδες τα βασικά οντολογικά εργαλεία. Τουλάχιστον ως αντιφρονούν γνώριζες τι θα αντιμετωπίσεις, δεν έτρεφες αυταπάτες.
Τέτοιοι παράδεισοι μεγάλης χαράς για τους νοσταλγούς, υπήρχαν αρκετοί, όπως η Αλβανία και η Ρουμανία. Τα τελευταία μάλιστα κατάλοιπα στη Β. Κορέα ενσαρκώνουν άριστα το μύθο. Άλλωστε η κοινωνική ύπαρξη των ανθρώπων, σύμφωνα με το Μάρξ, καθορίζει τη συνείδησή τους και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή άραγε, σε μια κοινωνία εξαθλιωμένων είναι γνωστό. Χωρίς αυταπάτες για τάξεις, παρά μόνο κομματική νομενκλατούρα και λαουτζίκος στημένος στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί. Τα ελληνόπουλα φοιτητές ήταν οι μπρούκληδες του τότε.
Αλλά κοινωνία δεν νοείται χωρίς ελευθερία και κυρίως χωρίς εκστατική δημιουργική έκφραση και εξωστρέφεια. Γι’ αυτό η τραγικότητα των κοινωνιών αυτών οδηγήθηκε στην κατάρρευση, παρουσιάζοντας με την ιδεολογική και οντολογική της γύμνια, τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων.
Ενώ οι άλλοι, οι “καλοί”, της σχολής της εξαπάτησης και των υπερήφανων διαπραγματεύσεων, έχουν “κάποιες κόκκινες γραμμές που τις υποστηρίζουν με όρους κοινωνικούς και ιδεολογικούς”. Έχουν μια κοινωνική μεροληψία αλληλέγγυα για τους ΛΑΟΤ, για τις φυλακές, τους λαθρομετανάστες, τους αναρχικούς βέβαια, όπου το επεκτατικό σύστημα εξουσίας τους στερεί τα δικαιώματα και κάθε λογής περιθωριακό.
Αυτή η επιμονή τους προφυλάσσει δήθεν την κοινωνία από τον εκφυλισμό και προσφέρει την αριστερή ματιά, αποκαθιστώντας το χαμένο φρόνημα της νεοαριστεράς. Τώρα εάν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες εξωθούνται στα όρια της εξαθλίωσης, για την κοινωνική ριζοσπαστική των κυβερνώντων ο δρόμος είναι ξεκάθαρος.
Οι καινοτόμες ιδέες απεμπλοκής από τα μνημόνια ομολογούν την ποιοτική και ευαίσθητη λιτότητα εις το διηνεκές. Αλλά όσο και αν αποτάσσονται το σατανά του καπιταλισμού άλλο τόσο καταφάσκουν μαζί του στην πιο ακραία του έκφανση. Τα πάντα για την εξουσία. Στην αναζήτηση ταυτότητας λοιπόν, καλύπτουν την ιδεολογική τους γύμνια με το λούστρο των αριστερών ιδεών προκειμένου να γίνουν αρεστοί και να εξαπατήσουν.
Είναι η gauche caviar, καθώς δηλώνουν αριστεροί αλλά είναι φύσει και θέσει καπιταλιστές. Μεταμοντέρνα αριστερίστικα απολειφάδια που εδραιώνουν τη συνέχιση της πολιτικής τους καριέρας δια της μνημονιακής μηχανικής και των συνοδών μεταλλάξεων. Ενσαρκώνουν απόλυτα τη ρήση που αποδίδεται στον Λένιν πως “στην πολιτική, ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα”. Οι μεν κυνικοί, οι δε δια της πολιτικής εξαπάτησης μας οδηγούνε στον ίδιο δρόμο της εξαθλίωσης.
