Ο ρουφιάνος της Γερμανικής πολιτικής σκηνής. Αυτός που είδε ο Κυριάκος την ημέρα των ερωτευμένων. Ξέρετε εδώ υπάρχει ένας περίεργος συμβολισμός και μην ανησυχείτε, δεν έχω σκοπό να γράψω για τον έρωτα και άλλα παρόμοια κλισέ που έτσι κι αλλιώς τα είδατε από πολλούς.
Η ημέρα του αγίου Βαλεντίνου είναι μια κατασκευασμένη γιορτή, αλλά όχι από αυτές που έγιναν για να υπενθυμίσουν ή για να τιμήσουν κάτι. Μια κατασκευασμένη γιορτή για να κινηθεί η αγορά. Μάλιστα η ιστορία θέλει να έχει «ανακαλυφθεί» από τους λουλουδάδες της Νέας Υόρκης. Θα μπορούσε άνετα να λέγεται και η γιορτή του αγίου βλάκα καταναλωτή και ναι, βοήθησε τους λουλουδάδες, τα ζαχαροπλαστεία, τα σουπερμάρκετ και τα μαγαζιά που πουλάνε σοκολατάκια, τα χρυσοχοεία, τα εστιατόρια και δεν ξέρω τι άλλο προσφέρει χαζοχαρούμενα αλλά σε ποικιλία τιμών δωράκια, για δεκαεξάχρονα και κυρίως ανοργασμικές πενηντάρες.
Είναι μια γιορτή πλαστική όπως ακριβώς και το χρήμα που ξοδεύεται για να τιμηθεί. Την ημέρα λοιπόν που γιορτάζεται η βλακεία του καταναλωτή και το πορτοφόλι του εμποράκου, ο Κυριάκος την τίμησε με επίσκεψη χαφιεδάκου στον αρχιρουφιάνο. Στον Σόιμπλε.
Η πολιτική γενικότερα κι όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει κάτι το εφήμερο. Σήμερα σε αγαπάνε και σε λατρεύουν κι αύριο αυτοί οι ίδιοι θέλουν να σε σταυρώσουν. Το πιο τρανταχτό ελληνικό παράδειγμα, ο Τσίπρας. Πριν από ενάμιση χρόνο οι Έλληνες του άπλωναν κόκκινο χαλί με το 62% του δημοψηφίσματος και σήμερα θέλουν να τον μαστιγώσουν στο Σύνταγμα. Αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί καριέρας και έχουν δημιουργήσει και μια σειρά από κολπάκια για να αποφεύγουν το εφήμερο της πολιτικής τους ύπαρξης. Έτσι, αφενώς όταν κάτι κακό έρχεται προς το μέρος τους ξέρουν πως να το αποφεύγουν και να το στέλνουν στο επόμενο θύμα πολιτικό που στέκεται κάπου κοντά τους, αφετέρου φροντίζουν να φαίνονται μόνιμα αναγκαίοι και σημαντικοί. Ο Σόιμπλε είναι παλιά «πουτάνα» στην πολιτική και ξέρει όλα τα δοκιμασμένα και πετυχημένα κόλπα επιβίωσης.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανήκει στα πολιτικά ζώα παλιάς κοπής, σε αυτά που ανήκε και ο Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος. Αυτά, που με ο καιρός και η συνεχής πρακτική εξάσκηση τους έχει κάνει καλύτερους στο πόκερ της εξουσίας. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα εκτός από την εξουσία για τον Σόιμπλε. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα πολύ περίεργο σταυροδρόμι μιας πολύχρονης καριέρας με πολλά σκαμπανεβάσματα που και γι’ αυτό και μόνο το λόγο απαιτεί ένα αίσιο, δαφνοφορεμένο τέλος. Μεγάλο θέμα με του πολιτικούς, η υστεροφημία τους. Αν έχετε απορίες ρωτήστε Σημίτη και Σαμαρά, τα ελληνικά αντίστοιχα αρχιρουφιανάκια.
Για τα πάνω και κάτω της καριέρας του Σόιμπλε φαντάζομαι οι περισσότεροι ξέρετε. Ο Σόιμπλε πρέπει να είναι ο πολιτικός που το όνομα του έχει γραφτεί περισσότερο από αυτό Ελλήνων πολιτικών στα ελληνικά ΜΜΕ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όταν λοιπόν, δόθηκε η ευκαιρία στον κύριο Βόλφγκανγκ, να περάσει την πόρτα της Γερμανικής Καγκελαρίας σαν καγκελάριος, κατηγορήθηκε για διαφθορά και είδε την πολύχρονη καριέρα του να γκρεμίζεται σε βάθη απίστευτα. Κι όμως επιβίωσε. Και μάλιστα επιβίωσε δίπλα στην αχλαδοχέρα αγαπημένη του Χέλμουτ Κολ, που σημειωτέων αντιπαθούσε τον Βόλφγκανγκ, την ανατολικογερμανίδα Μέρκελ. Ίσως μάλιστα η επιλογή από τον Κολ, της σχετικά καινούργιας τότε Ανγκέλας να τον διαδεχτεί στη προεδρία του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, να ήταν κι ένα ακόμα καρφί στο κοφίνι του Σόιμπλε. Ο Κολ ποτέ δεν έπαψε να κατηγορεί τον Σόιμπλε γιατί δεν τον προστάτευσε όταν ξεκίνησε το σκάνδαλο με τις περίεργες χορηγίες στο κόμμα και πολύ περισσότερο όταν υποχρεώθηκε μόνος του να πάρει όλη τη πολιτική ευθύνη που σήμανε και το τέλος της δικής του καριέρας.
Αυτά δεν είναι παλιά ξινισμένα λουκάνικα για τους Χριστιανοδημοκράτες και δει τους παραδοσιακούς του κόμματος. Ο καλός χριστιανοδημοκράτης δεν ξεχνά. Έτσι εδώ και πολύ καιρό, υπάρχουν δυο πλευρές μέσα στο κόμμα όσον αφορά τον κύριο Σόιμπλε. Η μια πλευρά, η πιο παραδοσιακή, τον ανέχεται και περιμένει υπομονετικά πότε θα κάνει τη στραβή για να τον πετάξει στα σκουπίδια και να διαγράψει το όνομα του από όλα τα αρχεία του κόμματος. Και η άλλη που τον υποστηρίζει έντονα μεν άλλα το κάνει για καθαρά καιροσκοπικούς λόγους, αναγνωρίζοντάς του ότι αυτή τη στιγμή είναι βασικός παίκτης στη Γερμανική πολιτική σκηνή και έχει την υποστήριξη αυτών που έχουν τα λεφτά και εκλέγουν πολιτικούς.
Τώρα όμως πλησιάζουμε σε εθνικές εκλογές που το πιθανότερο είναι να είναι και οι τελευταίες για τον 75χρονο Σόιμπλε. Σε αυτές τις εκλογές – τον Σεπτέμβριο – συγκρούονται, στη κυριολεξία, δυο βουβάλια. Ο μέχρι τώρα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς από την μια πλευρά και η αχλαδοχέρα του Κολ και νυν καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ από την άλλη.
Η Άνγκελα Μέρκελ υπήρξε μόνο θετική για τον μέσο Γερμανό. Σταθεροποίησε την οικονομία, κατέβασε την ανεργία, ικανοποίησε τα θέλω του μέσου Γερμανού και βασικά – πάντα κατά τον μέσο Γερμανό – έφερε πάλι την Γερμανία «στην θέση που της αξίζει», κάνοντας την κυρίαρχο της Ευρώπης. Τα αρνητικά; Το προσφυγικό και το Ελληνικό θέμα είναι περισσότερο μουρμούρα που θα μπορούσε να αποδειχτεί επικίνδυνη άλλα όχι ακόμα. Το πιο σοβαρό είναι ότι οι Γερμανοί την βαρεθήκαν και δεν την θεωρούν «αρκετή» για το μέλλον της Γερμανίας «στην θέση που της αξίζει».
Τώρα αυτό το «την βαρεθήκαν» είναι και λίγο μυστήριο, γιατί η Μέρκελ έχοντας ικανοποιήσει τον μέσο Γερμανό, δώδεκα χρόνια μετά συνεχίζει να έχει μεγάλα ποσοστά αποδοχής. Για φανταστείτε ποιός άλλος πολιτικός θα μπορούσε μετά από 12 χρόνια στην εξουσία να απολαμβάνει ποσοστά της τάξης του 32-34%; Ούτε η Θάτσερ δεν το κατάφερε. Αλλά να, η Ανγκέλα είναι ένας πολύ μετριοπαθής άνθρωπος που μετράει πολύ προσεκτικά τα βήματα της, που δεν κάνει τίποτα τυχαία ή από ένστικτο και είναι περισσότερο της αρχής «ας δούμε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα κι ανάλογα πράττουμε». Αυτό δούλευε όταν η Γερμανία, μετά την κρίση της επανένωσης, ήταν σε συνεχή οικονομική άνοδο, όταν η Ευρώπη ήταν σε άνοδο, όταν όλος ο κόσμος αγόραζε Γερμανικά αυτοκίνητα και λουκάνικα. Τώρα όμως αλλάξαν οι καταστάσεις. Η Ευρώπη ασθμαίνει και το ευρουλάκι έχει ελληνικά και γενικότερα μεσογειακά προβλήματα. Συν ότι στο ρόλο του ηγεμόνα τη Ευρώπης, αυτό το «βλέποντας και κάνοντας» δεν φτάνει. Δεν ταιριάζει στην εικόνα που έχουν οι Γερμανοί για τον ηγέτη μιας ηπείρου.
Εκεί είναι που έρχεται ο σοσιαλιστής κύριος Σούλτς. Τώρα σε αυτό το «σοσιαλιστής» βάλτε όσο νερό θέλετε, γιατί η Σοσιαλδημοκρατία του Μάρτιν απέχει παρασάγγας από την Σοσιαλδημοκρατία που έφτιαχνε ο Μπραντ, για παράδειγμα. Αλλά ο Μάρτιν στην Ευρωβουλή έχει δείξει την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα που φαίνεται να λείπουν από την Ανγκέλα. Ακόμα και στις λεπτομέρειες όπως η κόντρες του με τον Φαράζ – που λατρεύουν να παρακολουθούν οι Γερμανοί – ή τη μη ανοχή του στους φασίστες και ναζιστές που για το μέσο Γερμανό είναι σημείο αναφοράς για τις ιστορικές τους ενοχές. Για το μέσο Γερμανό η Άνγκελα έστρωσε τον δρόμο αλλά τώρα χρειάζεται κάτι πιο δυναμικό για να πάει μπροστά. Για να πάρει πανευρωπαϊκό. Κι αυτό είναι ο Σούλτς. Ο Σούλτς που έχει φέρει το κόμμα από τα ποσοστά επιβίωσης στο καταπληκτικό 32% που έπιασε την προηγουμένη βδομάδα, φτάνοντας πια την Άνγκελα στις δημοσκοπήσεις.
Εδώ παρενθετικά και πέρα από τα στερεότυπα που υπάρχουν στην Ελλάδα για τους ναζιστές Γερμανούς, στην πραγματικότητα η άνοδος ενός ναζιστικού κόμματος τρομοκρατεί το μέσο Γερμανό. Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία εντοπίζεται κυρίως στις νέες γενιές και δει αυτές που μεγάλωσαν και ζουν στην τέως ανατολική Γερμανία με τους μύθους των σφαγέων κομμουνιστών. Στη τέως δυτική και στους μεγαλύτερους κι από τις δυο πλευρές, και μόνο η λέξη ναζισμός ξυπνάει εφιάλτες που κανένας – μα κανένας- Γερμανός, δεν θέλει να ξαναζήσει.
Τα θετικά του Μάρτιν; Ξέρει την Ευρώπη και ξέρει πώς να ελίσσεται στην ΕΕ του σήμερα. Ξέρει και πώς να λέει το όχι δυνατά όταν κάτι δεν του πάει καλά. Έχει δείξει δυναμικός και αποφασιστικός αλλά εκεί είναι και το αρνητικό του, γιατί όταν είσαι πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου μπορείς να είσαι όσο δυναμικός και αποφασιστικός θέλεις, ξέροντας ότι έχεις τις πλάτες των 28 και να συμβεί κάτι λάθος θα ρίξεις το σφάλμα πάλι στους 28. Άλλο παράξενο με τον Σούλτς, όσο άσχετο κι αν ακούγεται, είναι το γεγονός ότι την κατάλληλη στιγμή το Brexit θα παίξει το ρόλο του. Βλέπετε η Άνγκελα σκεπτόμενη λίγο λογιστικά πάει για μια πιο ήρεμη προσέγγιση του θέματος, ο Μάρτιν όμως λέει αυτό που λένε και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι συν τον μέσο Γερμανό, «βγήκατε από το κλαμπ; στο καλό και να μας γράφετε, αλλά Εγγλεζάκια δεν μας πιάνετε.»
Τώρα ανάμεσα σε όλα αυτά, ο άγιος Βόλφγκανγκ ψάχνει την χαμένη του τιμή και την υστεροφημία του. Ανάμεσα στα δυο βουβάλια.
Το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι Άνγκελα ή Σούλτς. Προς το παρών τουλάχιστον δεν φαίνεται τρίτος δρόμος. Αν κερδίσει ο Σούλτς ο Σόιμπλε θα έχει να αντιμετωπίσει την παλιά φρουρά του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος που σίγουρα θα του ρίξει ευθύνες για την ήττα προβάλλοντας τις ελληνικές του εμμονές. Εκεί πια η υστεροφημία του θα καταλήξει στα ορεινά του Γερμανικού κοινοβουλίου και στην απαξίωση.
Αν κερδίσει η Μέρκελ το πιο πιθανό είναι να τον στείλει να μαζεύει χόρτα πάλι στα ορεινά. Η Μέρκελ ξέρει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην εικόνα της και αυτό το κάτι πρέπει πρώτα από όλα να είναι με το να αρχίσει να δείχνει πιο δυναμική στο να πάρει αποφάσεις και να ριψοκινδυνεύσει. Ειδικά τώρα με τον Τραμπ σε περίεργες διαθέσεις για την Ευρώπη αλλά και για την Γερμανία ειδικότερα. Από την άλλη πρέπει να ξεφορτωθεί βαρίδια από το παρελθόν που προκαλούν αντιδράσεις στο όποιο όραμα Ενωμένης Ευρώπης και δυνατής ευρωζώνης. Τα βαρίδια αυτά έχουν ονοματεπώνυμο, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αυτά όλα όμως η γριά «πουτάνα» τα ξέρει, γιατί έτσι είναι οι γριές πουτάνες που είναι και λίγο παρανοϊκές. Η λύση είναι δοκιμασμένη, φρόντισε να φαίνεσαι πολύτιμος και αναγκαίος, όχι μόνο για το κόμμα αλλά και όλη τη χώρα. Για το μέλλον της χώρας που είπαμε, εκείνο που είναι «στην θέση που της αξίζει». Για την ηγεμόνα της Ευρώπης Γερμανία, που έχει δορυφόρους και υποτελείς. Που έχει δύναμη να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Που πάει ο Κούλης με λουλούδια, σοκολατάκια και τη γλώσσα να σέρνεται στα πατώματα του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών για να χαφιεδίσει στον αρχιρουφιάνο. Αυτός λοιπόν ο αρχιρουφιάνος, έτσι μαζεύει ψήφους από το μέσο Γερμανό και γίνεται απαραίτητος στο κόμμα και στη χώρα, από την συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση. Γίνεται ο σοφός γέροντας που εκεί ψηλά στο βουνό έχει απαντήσεις σε όλα και τον προσκυνάνε όλοι.
Θα μου πείτε τώρα, όλα αυτά δεν τα ήξερε ο Κούλης πριν πάει στο Βερολίνο του Αγίου Βαλεντίνου; Ειλικρινά και είναι προσωπική μου άποψη, όχι δεν τα ήξερε. Γιατί; Γιατί πρώτον δεν ρώταγε. Η πιο σωστή πηγή για να ενημερωθεί ο οποιασδήποτε Έλληνας πολιτικός σε τέτοια θέματα είναι το Υπουργείο Εξωτερικών που πραγματικά διαθέτει λαμπρούς και με πείρα αναλυτές. Η πολιτική του ηγεσία είναι πολλές φορές για κλάματα και κλωτσιές – λαμπρό παράδειγμα η αδελφή του Κούλη όταν ήταν υπουργός – αλλά οι διπλωμάτες ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους και το σκοπό της ύπαρξης τους σε αυτό το υπουργείο όσες τρικλοποδιές κι να τους βάζουν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Αλλά εκεί ο Κούλης και η παρέα του στη Συγγρού τραβάνε πολύ ζόρι. Ο λόγος; Απλός. Πιστεύουν ότι έχει συμβεί αυτό που θα συνέβαινε αν το είχαν αυτοί το υπουργείο. Ότι έχει «διαβρωθεί». Τώρα αυτό είναι προσβολή για τους διπλωμάτες του Υπουργείου Εξωτερικών αλλά αυτό το πιστεύουν και τα πίστευαν όλοι οι πολιτικοί της όποιας αντιπολίτευσης από πάντα. Εμπιστεύονται μόνο τα δικά τους παιδιά που φυσικά είναι κομματικά διορισμένοι, υπηρετώντας συγκεκριμένα κομματικά και αρχηγικά συμφέροντα και θα πουν ότι θέλει ο αρχηγός να ακούσει. Η επόμενη ερώτηση είναι, δεν έχει συμβούλους με γνώσεις ο Κούλης; Μάλλον αστειεύεστε. Την Βούλτεψη ή το σπυράκι στο μαξιλάρι;
Οι δηλώσεις του ανέκδοτου Άδωνη ότι δεν τον ενδιαφέρει να κλείσει η αξιολόγηση αλλά να πέσει η κυβέρνηση, οι εκκλήσεις της Μαρίας Τριάντα-Αργύρια-Στο-Μαξιλάρι Σπυράκη προς τους δανειστές από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου να προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και η δήλωση της Ντορούλας ότι «η καθυστέρηση στην διαπραγμάτευση πρέπει να ποινικοποιηθεί» θα πρέπει να σας απαντούν στο τι σημαίνει σύμβουλοι και κύκλος για τον Κούλη.
Αυτά δε τα ίδια σαΐνια της Συγγρού δείχνουν ότι ενώ δεν έχουν ιδέα από πολιτική και δει διεθνή πολιτική έχουν πίστη σε θεωρίες συνομωσίας. Γιατί να δεχτώ ότι ήξεραν ότι ο Σόιμπλε θα χρησιμοποιούσε τον Κούλη στο εσωτερικό του πολιτικό παιχνίδι και έπαιξαν συνειδητά ελπίζοντας ….ελπίζοντας σε τι; Ότι ο Σόιμπλε θα τον διορίσει τον επόμενο πρωθυπουργό της Ελλάδας; Κι όλο αυτό στο μυαλό τους – αν έχουν τίποτα εκτός από ηχώ εκεί μέσα – σημαίνει δημοκρατία; Πιστεύουν ότι η εύνοια του Σόιμπλε θα τους …διορίσει δημοκρατικά εξουσία στην Ελλάδα;
Τελικά οι κινήσεις του Κούλη σε ποια δημοκρατία και σε ποια ηθική είναι αναφορά; Και θέλει και την …ψήφο μας; Γιατί; Αφού προσπαθεί να την πάρει από τον Σόιμπλε, τι ανάγκη έχει όλους εμάς;
**************************************************
Γιατί η έκπληξη σε αυτά που δημοσιεύονται για την Χρυσή Αυγή; Δεν τα ξέρατε; Δεν τα έχετε ξαναδεί; Δεν ξέρετε ότι πρόκειται για εγκληματίες ναζιστές όπως ακριβώς οι Γερμανοί προγενέστεροί τους; Δεν ξέρετε ότι η θέση τους είναι στη φυλακή και ότι όσοι τους ψηφίζουν ή είναι αντίστοιχα κοινωνικά παράσιτα ή εγκληματίες του είδους τους; Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, τα πράγματα είναι απλά, όσοι τους ψηφίζουν είναι συνειδητά όμοιοι τους και τους αξίζει η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση.
**************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή και με τον ερωτευμένο Βόλφγκανγκ, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
**************************************************
Στη φωτογραφία αυτοί οι δυο σχεδιάζουν …εξωτερική πολιτική!!!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
