Τα πρώτα δείγματα γραφής μετά το δημοψήφισμα, λένε ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα βγαίνει πιο δυνατό μετά το δημοψήφισμα της παραπλάνησης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κάτω από το βάρος της απάτης ένας ένας οι παίκτες της πλάκας αποχωρούν: Φάρατζ και Τζόνσον αποχωρούν για να μην κληθούν να εργαστούν πάνω σε αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν με πάθος, γιατί γνωρίζουν το τελικό αποτέλεσμα!
Η ΕΕ δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει απαθής απέναντι στα νέα δεδομένα. Το σοκ από το brexit χρειάζεται να αποκτήσει πολιτικό βάθος με πρωτοβουλίες που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των ευρωπαίων πολιτών. Οι αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία της ΕΕ είναι αναγκαίες όπως λ.χ. ο τερματισμός της ξεπερασμένης πρακτικής της, ανά εξάμηνο, εκ περιτροπής προεδρίας, όπως λ.χ. συνένωση σε ένα πρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας της ΕΕ, (δύο είναι πολλοί, ένας που εκλέγεται είναι καλύτερα), όπως λ.χ. καθαρή συνεννόηση για κυρώσεις για τα κράτη-μέλη που παραβιάζουν τις θεμελιώδεις συμφωνίες πάνω στις οποίες δήλωσαν ότι συναινούν όπως συμβαίνει τώρα με το προσφυγικό, όπως λ.χ. προώθηση της ιδέας για «κυβέρνηση της ευρωζώνης» κ.ά
Για να γίνουν τα πιο πάνω απαιτείται συνεχής προσπάθεια, θέληση, επιμονή γιατί η ΕΕ είναι ότι σημαντικότερο έχει κατακτήσει η Ευρώπη μέσα από τους αιώνες. Ένας παράγοντας συνεργασίας, ειρήνης, προώθησης κοινών πολιτικών, μια υπερεθνική συνένωση κρατών και πολιτών που χρειάζεται περισσότερες κοινοτικές πολιτικές και λιγότερο εθνικές περιχαρακώσεις. Χρειάζεται το γραγορότερο δυνατό ένα καλό επικοινωνιακό σχέδιο, καθώς δεν είναι λογικό το ευρωπαϊκό εγχείρημα να αφήνεται στο έλεος του κάθε Φάραζτ ή του κάθε Γκρίλλο. Χρειάζεται τόλμη για τα αυτονόητα. Η ΕΕ προωθεί με διάφορες μορφές αναπτυξιακά έργα, συνέργειες, προγράμματα, περιφερειακές πολιτικές, προγράμματα αλληλεγγύης, εξωτερικές δράσεις. Κάθε Επιτροπή χρειάζεται να το λέει αυτό, δυνατά και καθαρά γιατί έχει την πρώτη ευθύνη για να γίνει γνωστή η πραγματική ΕΕ και όχι η ΕΕ όπως την παρουσιάζουν οι ακραίοι εθνικιστές. Κάθε εθνική κυβέρνηση, κάθε κράτους-μέλους έχει την ευθύνη να το λέει αυτό κάθε μέρα και με κάθε μέσο. Το κάνει αυτό λ.χ. η κυβέρνηση της Κύπρου ότι η ΕΕ στηρίζει πλήρως οικονομικά τη λειτουργία της ΔΕΑ για τις εκταφές αγνοουμένων και το πρόγραμμα ταυτοποίησης; Το κάνει αυτό η κυβέρνηση της Κύπρου ότι όλη η δραστηριότητα της Δικοινοτικής Επιτροπής για την Διατήρηση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς χρηματοδοτείται από την ΕΕ; Το κάνει αυτό λ.χ. ο δραστήριος Δήμος Λεμεσού για τα τόσα σπουδαία έργα που συντελούνται στην πόλη αυτή με ευρωπαϊκές επενδύσεις;
Μέσα σε όλα αυτά, η είδηση που ακολουθεί βεβαιώνει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην ΕΕ στον τομέα της επικοινωνίας. Στο ΚΥΠΕ στις 27 Ιουνίου δημοσιεύονται τα πιο κάτω: «Την παράταση του ποσοστού συγχρηματοδότησης 85% για τα έργα του κοινοτικού πλαισίου στήριξης που εκτελούνται στην Κύπρο, ως και το 2020, με στόχο την αναθέρμανση της οικονομίας, αποφάσισε σήμερα το Κολέγιο των Επιτρόπων. Για να εξασφαλιστεί η ομαλή μετάβαση μετά την επιτυχή έξοδο της Κύπρου από το οικονομικό πρόγραμμα και για να δοθεί επιπλέον ώθηση στις επενδύσεις, σήμερα η Κομισιόν προτείνει να παραταθεί το μέγιστο ποσοστό συγχρηματοδότησης της ΕΕ για την Κύπρο ύψους 85% έως το τέλος της περιόδου προγραμματισμού 2014-2020. Με αυτόν τον τρόπο, το όφελος για τον κυπριακό προϋπολογισμό ανέρχεται σε περίπου 99 εκατομμύρια ευρώ».
