γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η ομιλία στη ΔΕΘ είναι η πρώτη μεγάλη ευκαιρία του λαού να διαπιστώσει τη διαφορά στο ήθος και ύφος της εξουσίας. Ο Αλέξης ξεπέρασε τον εαυτό του για πολλοστή φορά. Το προσωπείο της δημαγωγίας ήταν εκεί. Από εκεί ξεκίνησε η πολιτική εξαπάτηση και εκεί ακριβώς κατέληξε.
Πέντε σχεδόν χρόνια μετά ο λαός είναι πιο ώριμος και φυσικά υποψιασμένος. Το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης είναι ακόμη νωπό. Τα «θα» τους ωστόσο… ακόμη και σήμερα είναι άπειρα. Από τη μείωση του ΕΝΦΙΑ, τη μείωση στη φορολογία των επενδύσεων, την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης, τη μείωση του ΦΠΑ, της προκαταβολής φόρου, τα αναπτυξιακά υποτίθεται μέτρα και πόσα άλλα θα, θα, θα… Θα τα έκαναν λοιπόν όλα.
Το τι ακριβώς έγινε είναι γνωστό πλέον.
Προκάλεσαν με την “ηρωική διαπραγμάτευση” και τα πανηγύρια στο Σύνταγμα την ασφυξία των capital control. Το σκίσιμο των μνημονίων των Μερκελιστών, έγινε τρίτο και δυσμενέστερο μνημόνιο που ακύρωσε την ανάπτυξη και παρατείνε την ύφεση το ΄15 και ΄16 και μαζί τη δυστυχία των λαϊκών στρωμάτων. Οικειοποιήθηκαν οτιδήποτε τους συνέφερε χωρίς ηθικές αναστολές, προκειμένου για την εξουσία. Πρόταξαν την ταξική συνείδηση έναντι της εθνικής, κατά τας γραφάς του Μαρξισμού, αγνοώντας στην πράξη το λαό της Μακεδονίας και των νησιών. Απεχθάνονται τα έθνη και γι’ αυτό επέδειξαν τέτοια ανοχή στο μεταναστευτικό αλλά και αγαστή συνεργασία στα κελεύσματα των ξένων στο Μακεδονικό.
Αυτός ο ηθικός σχετικισμός, οι ιδεοληπτικές εμμονές της ταξικής πάλης και η αδυναμία παραδοχής και δημιουργίας ατομικών και κοινωνικών αξιών, οδήγησε στην πόλωση και το μίσος που διαχώριζε τους πολίτες στο “εμείς και οι άλλοι”.
Αποδεκάτισαν έτσι συνειδητά τη μεσαία τάξη χωρίς καμία ντροπή, με υπέρογκους φόρους και εισφορές, εκδηλώνοντας την παραδοσιακή τους απέχθεια προς τους νοικοκυραίους των αστικών στρωμάτων. Φεύγοντας άφησαν μια ισχνότατη ανάπτυξη, μετριότητα, αναξιοκρατία, ισοπεδωτισμό, μιζέρια, κοινωνική ανασφάλεια, ρουβίκωνες και μπαχαλάκηδες.
Η αποκατάσταση θέλει χρόνο. Θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό για να ξεχάσει ο κόσμος την εμπάθειά τους απέναντι στις κοινωνικές τάξεις, τη χυδαιότητα του πολιτικού τους ήθους, την παθολογική τους προσκόλληση στο ψέμα και τον πολιτικό τους φαρισαϊσμό. Η πολιτική της τετραετίας του Αλέξη λοιπόν ήταν εκείνη του εθνικολαϊκού συμπλέγματος της κατωτερότητας, χάριν του οποίου οδήγησε την κοινωνία χαμηλά, στα επιδόματα, στην ήσσονα προσπάθεια, στην κατάρρευση της παιδείας και των θεσμών. Καταγράφεται ήδη ως η τετραετία της πολιτικής και κοινωνικής εξαπάτησης.
Ούτε η Ευρώπη των λαών μετασχηματίστηκε, ούτε οι πολίτες βίωσαν ανάταση. Μετά από τέσσερεις απανωτές εκλογικές ήττες, η έπαρση και η μισαλλοδοξία τους δείχνουν πως δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της λαϊκής κατακραυγής. Όχι, ο γάιδαρος δεν πετούσε.
