γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Παρά τις έξι υποψηφιότητες, ο πολίτης είχε ουσιαστικά να επιλέξει μεταξύ δύο φωνών. Δύο φωνές, δύο όψεις του ιδίου φιλοευρωπαϊκού νομίσματος που κράτησε τη χώρα όρθια.
Παρότι λοιπόν ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι οικονομολόγος, εντούτοις θα έλεγε κανείς πως ανήκει στην κατηγορία των διακρατικών οικονομολόγων, με προσανατολισμό στη χρηματοδότηση. Η εμπειρία του άλλωστε στην Ε.Ε. το στοιχειοθετεί απροκάλυπτα.
Είναι σημαντικό να είναι κανείς γνώστης του ευρωπαϊκού στερεώματος αλλά εξίσου καλό είναι να είναι κανείς γνώστης των βαθύτερων κοινωνικών και πολιτισμικών ανησυχιών της ελληνικής πραγματικότητας. Η θέση αυτή ταιριάζει περισσότερο στον συνυποψήφιό του Α. Λοβέρδο, που παρότι λοιδορήθηκε, σήκωσε επάξια το βάρος των πέτρινων χρόνων της παράταξης.
Τα συρρικνωμένα ποσοστά του κόμματος και η καιροσκοπική μετανάστευση στελεχών προκειμένου για την καρέκλα, αφενός ανέδειξαν το έλλειμα ηγεσίας και αφετέρου μια εγγενή πλουραλιστική άγνοια και φόβο για ουσιαστική σοσιαλδημοκρατία. Η μέχρι πρότινος εκπροσώπηση τους καθιστούσε μικρούς για ένα πεπρωμένο τόσο μεγάλο. Το παρελθόν δεν ήθελε να παρέλθει. Επιδιώκει να επανέλθει μάλιστα. Αν εξαιρέσει κανείς τις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις, ενίοτε ακούγεται η ξύλινη γλώσσα του παλαιοπαπανδρεισμού και τα συνήθη νεφελώματα του νεοπαπανδρεισμού, διανθισμένα με πινελιές διεθνιστικού προοδευτισμού.
Όμως οι χαρισματικοί δήθεν ηγέτες που στηρίζονταν στη ρεμούλα και τη σπατάλη του μόχθου των πολιτών τελείωσαν, όπως και οι λαϊκιστές της αγανάκτησης και των πεζοδρομίων. Κάθε γενιά θέλει να έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, να κυβερνά χωρίς την κυριαρχία και τις σκιές του παρελθόντος. Σήμερα απαιτείται πολιτικός ρεαλισμός, σύνεση και ειλικρίνεια. Νέα αρχή απαιτείται στο κίνημα και όχι επιστροφή στο “αμαρτωλό λαϊκίστικο” παρελθόν του.
Οφείλουμε λοιπόν να πάρουμε θέση. “Φύσει πολιτικόν ζώον” ο άνθρωπος για τον Αριστοτέλη. Για να καλλιεργήσει μάλιστα τις αρετές του πρέπει να συμμετέχει στο δημόσιο διάλογο. Επιπλέον είναι ανάγκη να εξορθολογιστεί η πολιτική ζωή της χώρας, να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, οι μαρξιστές από τους σοσιαλιστές. Να εκφραστούν οι σοσιαλιστικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που είναι εγκλωβισμένες σε κατασκευασμένα ψευτοδιλήμματα δεξιάς – αριστεράς.
Ο σοσιαλδημοκρατικός εκσυγχρονισμός και η φιλελεύθερη μεταρρύθμιση αποτελούν τις δύο όψεις του κοινού ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελεύθερου κεκτημένου κατά τον Γκουίντο Καλότζερο. Καραμανλικού πεπρωμένου για εμάς, που παρά τους επώδυνους συμβιβασμούς, εγγυάται το μέλλον μας. Μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράταξη, με εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊκό λόγο, θα διαμορφώσει δεδομένα κοινωνικού πραγματισμού. Δεδομένα κοινωνικών συγκλίσεων στα πλαίσια μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, πέρα από επιδιώξεις θεσμικών παρεκτροπών, νεοσταλινικών τραμπουκισμών του εμείς ή αυτοί και νεοφασιστικών – νεοναζιστικών ολοκληρωτισμών.
