Η πολιτεία δεν είναι μόνο αδιάφορη απέναντι στον ιδιωτικό τομέα. Είναι εχθρική. Δυστυχώς η αριστερίστικη ρητορική περί ποινικοποίησης του κέρδους και του επιχειρείν έχει επηρεάσει και την πρακτική που ακολουθούν και άλλες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ασπάζονται μόνο στα λόγια την αναγκαιότητα και την λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας. Ελάχιστες είναι οι φωτεινές μεμονωμένες εξαιρέσεις που λένε τα πράγματα με το όνομά τους ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση με όσους ακόμα πιστεύουν σε ένα τεράστιο , δυσλειτουργικό , αντιαναπτυξιακό και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα που «φιλοξενεί» τους πάντες χωρίς έλεγχο , χωρίς αξιολόγηση θεωρώντας πως είναι ο μόνος τρόπος ανάπτυξης μιας οικονομίας. Και αυτά τα λένε σοβαρά τη στιγμή που αυτή η λογική έχει πλέον καταστεί νεκρή σε όλες τις χώρες του κόσμου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Προφανώς εμείς εντυπωσιαζόμαστε από τις εξαιρέσεις!
Το χειρότερο όμως είναι που κοροϊδεύουν τους επιχειρηματίες ή τους εν δυνάμει επιχειρηματίες μες στα μούτρα τους καλώντας τους να επενδύσουν. Αναρωτιούνται ποτέ το πώς; Με την αξεπέραστη γραφειοκρατία που ακόμα και σήμερα αγγίζει τα όρια του σοβιέτ; Με το «γρηγορόσημο» να κυριαρχεί ως τρόπος εξασφάλισης αυτού που ούτως ή άλως δικαιούται ο επιχειρηματίας; Με το να τάζουν διευκολύνσεις στις μη υγιείς επιχειρήσεις αγνοώντας τον κόπο και τον μόχθο όσων είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους;
Δεν άκουσα από κανέναν να πριμοδοτεί την συνέπεια σε αυτόν τον τόπο. Μόνο την ασυνέπεια έχουμε θεοποιήσει καθιστώντας την εν πολλοίς παράδειγμα προς μίμηση. Δεν άκουσα από κανέναν να διευκολύνει όλους εκείνους που κάθε μέρα ανοίγουν το μαγαζί τους , πληρώνουν τις εισφορές τους , τους φόρους τους , τις υποχρεώσεις τους , τους υπαλλήλους τους στερώντας από τους ίδιους και την οικογένειά τους πράγματα. Δεν είδα από κανέναν να ενδιαφέρεται για το πώς καλύπτουν όλοι αυτοί οι «ήρωες» τις πάγιες ανάγκες τους. Δεν άκουσα από κανέναν να τους στηρίζει έμπρακτα σε φορολογικό επίπεδο , σε τραπεζικό επίπεδο , σε ενεργειακό επίπεδο. Δεν άκουσα ποτέ από κανένα να ενδιαφέρεται για το 1.000.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα που δημιούργησε η κρίση, παρά μόνο διαμαρτυρίες ακόμα και για εκείνους που παράνομα μπήκαν στο δημόσιο.
Κι όμως καλούν τον ιδιωτικό τομέα να συμβάλλει στην ανόρθωση της οικονομίας. Με ανύπαρκτο τραπεζικό σύστημα; Με αυθαίρετο και ανεξέλεγκτο κομματικό ή κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό ; Με την πολιτική αναξιοπιστία και αβεβαιότητα να αγγίζει το ζενίθ; Με την έλλειψη ενός μακροπρόθεσμου αναπτυξιακού σχεδιασμού που πάντοτε θα κινδυνεύει να αλλάξει όχι από κυβέρνηση σε κυβέρνηση αλλά από υπουργό σε υπουργό; Με φορολογικά συστήματα γραμμένα στο πόδι που ως μόνο στόχο έχουν τη συλλογή χρημάτων αδιαφορώντας για την αναπτυξιακή διάσταση που θα μπορούσε νε έχει μια σταθερή , συγκεκριμένη φορολογική πολιτική;
Κίνητρα δεν υπάρχουν. Δάνεια δεν υπάρχουν. Ίσες ευκαιρίες σε όλους δεν υπάρχουν. Παράκαμψη της γραφειοκρατίας δεν υπάρχει. Θετική αντιμετώπιση του επιχειρείν δεν υπάρχει. Τουλάχιστον ας φτιάξουν ένα άγαλμα υπέρ του ανώνυμου επιχειρηματία για να αναγνωρίζουν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης σε συνθήκες ζούγκλας. Είναι ίσως το μόνο που μπορούν να τους προσφέρουν…
