γράφει η Μίνα Βολάκη.
Όπως κάθε βράδυ στο μπαλκόνι βγήκε για να κάνει το τελευταίο του τσιγάρο πριν πέσει για ύπνο. Βλέπεις, η γυναίκα του δεν αντέχει να μυρίζει καπνό το σπίτι λες κι είναι μόνο δικό της. Δεν θέλει να κιτρινίσουν οι κουρτίνες και οι τοίχοι λες και δεν ήταν αυτός που ιδρωκόπησε δυο μέρες για να τους βάψει… Είναι η ώρα που του βγαίνει όλη η κούραση της μέρας και προσπαθεί να χαλαρώσει, δύσκολα όμως…μιας κι εκείνη πάντα την ώρα έρχονται οι φοβίες και το σωρευμένο άγχος του ξεσπαθώνει…αυτές τις φοβίες να μην είχε θα ‘τανε μια χαρά άνθρωπος.
Η καρδιά του τελευταία δεν του τα λέει καλά, του ρίχνει όλο κάτι σουβλιές κι ας μην μιλήσουμε καλύτερα για την αρρυθμία που τον τάραξε στη δουλειά την τετάρτη. Σκέφτεται ότι πρέπει να ‘πα να δει κάνα γιατρό (όχι τρελογιατρό που του λέει η γυναίκα του…τα ψυχοφάρμακα του έλειπαν τώρα!), να κάνει τίποτα εξετάσεις γιατί ο φόβος του θανάτου τριβελίζει εδώ και καιρό το μυαλό του, βλέπεις δεν είναι πια 25 χρονών…τα χει τα χρονάκια του. Κοιτάζει τα συμπτώματά του στο ίντερνετ και του βγάζει χίλιες-δυο αρρώστιες κι αυτός είναι πεπεισμένος οτι πάσχει απ’την πιο θανατηφόρα….»Όλα είναι στο μυαλό» έρχεται η καλά κρυμμένη μεσα του φωνή της λογικής και του φωνάζει κι έτσι τις περισσότερες φορές δεν αφήνει τα φορτηγά πλοία του πανικού να αράξουν στο λιμάνι της σκέψης του. Εντάξει με τον πανικό, με τον φόβο όμως τί να κάνει; …Αυτος ειναι ο μόνιμος κάτοικος της ψυχής του εδω και 7 χρόνια… από τότε που έχασε το γιο του εκείνο το ξημέρωμα Κυριακής… Ακόμα θυμάται τη γυναίκα του να κλαίει πάνω απ’το τηλέφωνο και της το πήρε απ’τα χέρια για να ακούσει οτι ο γιος του δεν είχε ούτε μια ώρα που άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στην άσφαλτο. Απο τότε, ναι! Τώρα συνειδητοποιεί ότι από τότε φώλιασε μέσα ο φόβος για όλα γύρω του…στη γυναίκα του δεν έχει πει τίποτα γι’ αυτές του τις σκέψεις παει καιρός απο τότε που είχαν κάτσει να μιλήσουν σοβαρά -κι ας μην θίξουμε το θέμα του σεξ των εντελώς παντρεμένων, αυτο ειναι κάτι που το ‘χει ξεχάσει πια… Βασικά όχι μόνο το ‘χει ξεχάσει, αλλά βγάζει και φλύκταινες στην ιδέα να μπει ξανα μεσα σ’αυτή τη σάπια μήτρα…
Η ώρα τώρα πήγε τέσσερις κι αυτός ακόμη δεν νυστάζει…κάτω απ’το μπαλκόνι ένα νεαρό ζευγαράκι χασκογελάει και ανταλλάζει φιλιά, κατά τα άλλα νέκρα, ένα αμάξι ανα μισάωρο… Του φαίνεται πολύ δελεαστικό να πετάξει… σαν πουλί, ελευθερος πια και κενός απο σκέψεις! Αχ πόσο θα το ήθελε, θα το ‘χε ανάγκη να βουτήξει κάτω απ το μπαλκόνι, τα κάγκελα θα ήταν ο βατήρας του, ναι, ναι θα ήταν υπέροχο. Αλλα όχι, φοβάται ότι θα είναι άσχημο θέαμα για το ερωτευμένο ζευγάρι από κάτω, δεν θα ήθελε να προξενήσει το αίσθημα που σιχαίνεται τόσο πολύ σε άλλους ίσως να τους στιγμάτιζε και από τότε να ζούσαν κι αυτοί με τον φοβο, όπως ακριβως κι εκείνος αφότου ειδε το σπασμένο, γεμάτο αίματα κεφάλι του παιδιού του.
Η ώρα τώρα πέντε παρα τέταρτο κι εκείνος αποφάσισε ότι ο φόβος είναι αυτό που τον κρατα στη ζωή ή ο φόβος του θανάτου που κατά τα άλλα νιώθει να επιθυμεί… Φοβάται να βουτήξει φοβατ…εεει μόλις πηγε να βγάλει ενα ακόμη τσιγάρο απ’το πακέτο και συνειδητοποιεί ότι τελείωσε… Ούτε μέτρησε πόσα έκανε εκεί σ’αυτό το μπαλκόνι παρέα με τις σκέψεις του, μια τζούρα αυτός μια τζούρα ‘κείνες.
Τέρμα το τσιγαρο, τέρμα και το μπαλκόνι λοιπόν… Ώρα για εναν δίωρο ύπνο πριν πάει στη δουλειά… Μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα απ’ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα βλέπει τη γυναίκα του να κοιμάται ηρεμη και τότε ανακαλει στη μνήμη του μια φράση απο το Ευαγγέλιο που του λεγε η γιαγια του όταν ήταν να τον βάλει για ύπνο λες κι ήξερε ότι κάποτε θα την χρειαστεί… Του λεγε «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Κοιτώντας λοιπον την γυναίκα του ξαπλωμένη δίπλα του και με τη φράση αυτή στο μυαλό του χαμογέλασε… Όπως καθε βραδυ, μετά απο τόσα τσιγάρα και σκέψεις στο μπαλκόνι του… Χαμογέλασε και νύσταξε… σσσστ….
Μίνα Βολάκη, φιλόλογος
Κοζάνη, Μάιος 2021
