Βοή και μέταλλο, κλαγγή πανοπλίας και κρότος των ασπίδων,

σπαθιά έτοιμα για πόνο, φωνές των αρχέγονων κυνηγών,

χαλασμός των κεραυνών που αυλακώνουν μέτωπα,

δόντια σφιγμένα,

τη βία της αυτοσυντήρησης,

τη βία της επιβολής,

τη βία της λάμας … στα χέρια του.

Στραφταλίζουν τα χέρια του μονομάχου,

οι αστραπές ανάβουν στα μάτια του                                                                                                                    

οι βρυχηθμοί του κατασπαράζουν πριν δαγκώσουν,

μέχρι το τέλος,

μέχρι το αίμα να περισσέψει στην άμμο,

μέχρι να ποτίσει τα διψασμένα την υγρασία του ένστικτα,

το λεπίδι του σπαθιού του μέχρι

να σταθεί όρθιο πάνω από την νικημένη καρωτίδα.

Μέχρι την επόμενη φορά…

Που η δική του θα ταίσει το στάδιο.

Βοή και οχλαγωγία, στης γραφής την αρένα

με το αίμα να βάφει σαν μελάνι.                                  

Νικητής δεν υπάρχει εδώ, μόνο μαχητής

υποταγμένος στην αρχέγονη μάχη.