γράφει η Μίνα Βολάκη.
Ήλιος μπαίνει απ τα μισόκλειστα παντζούρια του φοιτητικού σαλονιού του πρώτου μου έρωτα, χρωματίζοντας περισσότερο τον ήδη κίτρινο τοίχο του, ενώ ή Καλομοίρα με σπαστά ελληνικά απ’ την τηλεόραση προσπαθεί κοντά στα 2005 να με πείσει ότι «περιμένει, περιμένει σε παιχνίδι που μοιάζει χαμένο να γυρίσει στο κορμί της φιλιά να χαρίσει» ο καλός της. Όσο παίζει το τραγούδι ανακαλύπτω κάτι στο σπίτι του δικού μου καλού μόνη…περιμένοντας κι εγώ βλέπεις σε παιχνίδι που έχασα και που θα με έριχνε από το ροζ συννεφάκι της εφηβείας με βία στον ωμό και αμείλικτο με τα ευαίσθητα κοριτσόπουλα κόσμο των ενήλικων σχέσεων. Από τότε 2-3 φορές έχω πετύχει εντελώς τυχαία αυτό το τραγούδι του Καλομοιρακίου στο αυτοκίνητο και χωρίς να σκεφτώ το γιατί και παρόλη τη συμπάθεια που τρέφω στο -γλυκύτατο ομολογουμένως- αυτό κορίτσι, αλλάζω το σταθμό με αντανακλαστικά Μπουφόν στο τέρμα της εθνικής Ιταλίας, σε παλαιό μουντιάλ.
Αλλά δεν είναι το μόνο τραγούδι που μου προκαλεί αυτή την στιγμιαία ψυχρολουσία. Κι όταν αργότερα συνέβη κάτι που κλόνισε την υγεία αγαπημένου μου προσώπου, την αναθεματισμένη εκείνη ώρα έπαιζε ή κακομοίρα η «Λένγκω» του Μαρκόπουλου αντί της Καλομοίρας του Fame Story. Περίμενα 2 ώρες καθισμένη στα γκρι τρυπητά παγκάκια του νοσοκομείου και ο σκοπός της «Λένγκως» σε εκτέλεση Βασίλη Παπακωνσταντίνου γυρνούσε συνεχώς στο μυαλό μου, σαν πικ που κόλλησε και προσπαθούσε να κρατηθεί από την μοναδική ομορφιά, σαν αυτό το τραγούδι να ήταν η μοναδική σανίδα σωτηρίας μέσα σε μια στεναχώρη και στρεσογόνα όσο δεν πήγαινε κατάσταση. Ευτυχώς το πρόβλημα ξεπεράστηκε αλλά από τότε ακούω την Λένγκω μόνο αν την τραγουδά ο ίδιος ο Μαρκόπουλος, αλλά και πάλι μία αναστάτωση μου τη φέρνει.
Τι θα ‘λεγε άραγε ο Φρόυντ, ο πατερούλης της ψυχανάλυσης για την συμπεριφορά αυτή; Άρνηση; Απώθηση; Τι; Ό,τι κι αν έλεγε, η σύνδεση γεγονότων που μας συγκλόνισαν με τη μουσική είναι πολύ συχνή τόσο στη συναισθηματική μας ζωή (βλέπε καψουροτράγουδα) όσο και σε άλλες καταστάσεις παντός είδους και καιρού, αρκεί να κουνήθηκε εκείνο το κύτταρο του εγκεφάλου που σημαίνει τον βαθύ και απόλυτο κίνδυνο. Άλλωστε, το ξέρουμε πως η μουσική λειτουργεί ανά τους αιώνες ως καθαρτήριο της ψυχής ή καλύτερα για να είμαστε ορθολογικότεροι του μυαλού, οπότε τα τραγούδια της συγνώμης σας άλλα «Κορίτσια της συγνώμης» των Κατσιμιχαίων, επιτέλεσαν τον ρόλο τους, έγιναν για μια δύσκολη στιγμή το καταφύγιο, άρα εκτός από μια “συγνώμη” τους χρωστάμε κι ένα “ευχαριστώ”.
Το κρίμα και το άδικο είναι να γουστάρεις τρελά ένα κομμάτι και να «καταστραφεί» μέσα σου για πάντα με μια λάθος ζάρια της ζωής. Γι αυτό «ρίξε μία ζαριά καλή και για μας ρε ζωή». Για να μη χρωστάω εγώ συγνώμες στην αγαπημένη μου μουσική…για να τη βάλω στο ριπίτ κάποια μέρα την κακομοίρα – κι όχι Καλομοίρα Λένγκω-Ελλάδα. Εγώ πάντως θα τη ρισκάρω την ψυχρολουσία και θα την βάλω κάποια μέρα στη διαπασόν γιατι that’s the way i like it baby i don’t wanna live for ever που λέει κι ένα παλιόφιλος που τζόγαρε πολύ και βγήκε κερδισμένος στις ζαριές της ζωής.
