Παρατηρώ λοιπόν τις τελευταίες ημέρες να «συγκλονίζονται» ορισμένοι, επειδή στελέχη του χώρου, κάνοντας κατά τη γνώμη μου ένα μικρό βήμα, ζήτησαν επαφή με τη «βάση», συλλογικές διαδικασίες και εν τέλει συνέδριο! Οχυρώνοντας τον εαυτό τους πίσω από «ιδιοτελή» συμφέροντα, «καρέκλες» και «οφίτσια». Μα είναι δυνατόν να μην έχουν καταλάβει τίποτα; Τουλάχιστον από την 25η Ιανουαρίου και μετά;
Είναι τόσο απομακρυσμένοι από την κοινωνία, ώστε να αντιληφθούν την αποξένωση του «χώρου» από τον πολίτη και την καθημερινότητά του; Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο απλός κόσμος που τους στήριζε επί δεκαετίες, εξαιτίας συγκεκριμένων επιλογών που έγιναν από πρόσωπα, που έχουν φυσικά ονοματεπώνυμο, έχει «ψυχικά» απομακρυνθεί πλήρως από τον κομματικό φορέα που αποτελεί την «ηγέτιδα δύναμη» της μεγάλης φιλελεύθερης κεντροδεξιάς; Ανταπαντώντας μάλιστα με το επιχείρημα των ποσοστών και τη δήθεν συγκράτηση δυνάμεων. Είναι τόσο δυσνόητο ότι αυτά τα ποσοστά δεν είναι αποτέλεσμα θετικής έγκρισης της δικής τους πολιτικής πρότασης, αλλά αποτέλεσμα της συσπείρωσης ενός μεγάλου αριθμού πολιτών που εμφορούνται από την κοινή λογική και τον ρεαλισμό. Αντιλαμβανόμενοι, τα οφθαλμοφανή ψέματα και τον υπέρμετρο λαϊκισμό της άλλης πλευράς.
Πραγματικά με εκπλήσσει στο ότι αντιδρούν σε ένα μικρό όπως προείπα, πρώτο βήμα. Την διεξαγωγή δηλαδή ενός συνεδρίου. Γιατί πέραν αυτού χρειάζονται πολλά περισσότερα. Επαφή με την πραγματικότητα, με τα «θεμέλια» της κοινωνίας μας, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον ιδιωτικό υπάλληλο αλλά και τους νέους. Εργαζόμενους ή άνεργους που παλεύουν με νύχια και με δόντια, για να κρατηθούν οικονομικά όρθιοι σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Με αξιοπρέπεια.
Αν δεν ληφθεί το μήνυμα σήμερα, η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, των προηγούμενων δεκαετιών θα μετατραπεί και σε κυβερνητική ηγεμονία. Και ας ονειρεύονται ορισμένοι… παρενθέσεις. Ας το καταλάβουν καλά πρωτίστως εκείνοι που κρατούν τα κλειδιά των εξελίξεων στα χέρια τους. Οι αλλαγές που απαιτούνται είναι δομικού χαρακτήρα. Είναι μάλιστα ευτυχέστατη η συγκυρία ότι οι αλλαγές μπορούν να γίνουν ενώ η παράταξη είναι ακόμη όρθια και δεν έχει κατακρημνισθεί όπως για παράδειγμα η εγχώρια Σοσιαλδημοκρατία.
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγές στα πάντα. Σε πολιτικές και σε πρόσωπα. Σε όλα τα επίπεδα. Και επειδή δεν έχω μάθει να κρύβομαι και πάντα διατυπώνω ευθέως τις απόψεις μου, όσον αφορά την ηγεσία, απαιτούνται και για εκεί ρηξικέλευθες προτάσεις. Με νέα και άφθαρτα πρόσωπα. Ακόμη και μη κοινοβουλευτικά, ώστε να μην φέρουν κανένα βαρίδι στα πόδια τους. Για να γίνει ένα πραγματικό restart. Με θετικό αρχικά αποτύπωμα στον ιδεολιγικοπολιτικό μας χώρο και μετέπειτα στην χώρα μας.
