Λοιπόν, Οκ… σήμερα δεν υπάρχει συγκεκριμένο θέμα. Σήμερα θα πούμε διάφορα. Σκόρπια – ίσως όχι και τόσο… Σκόρπια, όπως και η γράφουσα..
Τις τελευταίες μέρες, σκεφτόμουν πάλι τις Πανελλαδικές. Πάνε κι οι φετινές, τέλος! Πότε άρχισαν, πότε τέλειωσαν, τελικά ούτε που το πήραμε χαμπάρι και είμαι σίγουρη, ότι το ίδιο σχεδόν ισχύει και για τους γονείς των παιδιών που έγραφαν φέτος, σίγουρα βέβαια, όχι στον ίδιο βαθμό που ισχύει για εμάς, τους υπόλοιπους. Αυτοί πάντως, το μόνο που θα σκέφτονται τώρα, είναι ότι έχουν να περιμένουν την ανακοίνωση των βαθμών, αλλά – και αυτό το “αλλά” είναι σπουδαίο – ΔΕΝ έχουν να πληρώσουν δίδακτρα στο φροντιστήριο για τους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες! Σίγουρα, αυτό θα το σκέφτονται με μεγάλη ανακούφιση, ανεξάρτητα με το τι τους περιμένει από Σεπτέμβριο. Είναι δυο μηνών ανάπαυλα, όπως και να το κάνεις! Από την άλλη, εγώ χθες πήγα στο φροντιστήριο του γιου μου, για να πληρώσω το μηνιάτικο του Ιουνίου και πληροφορήθηκα τι με περιμένει μέχρι τον… επόμενο Ιούνιο! Αφήστε το καλύτερα… Εμ βέβαια, ευθύνη. Τη ρημάδα την αίσθηση της ευθύνης ή την έχεις ή δεν την έχεις. Κι αν δεν την έχεις αναπτύξει μέχρι κάποια ηλικία, άστα να πάνε και δεν βγάζεις άκρη με τους ανεύθυνους!.. Εκεί, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά κι εσύ… αναπτύσσεις υψηλές ταχύτητες και… τρέχεις. Και, καλώς ή κακώς, δεν σε παίρνει να τρέχεις και πανικόβλητος, αλλά είσαι υποχρεωμένος να κινηθείς γρήγορα και ταυτόχρονα, ψύχραιμα. Αυτά. Πάμε παρακάτω…
Όλη την εβδομάδα, βλέπω αυτό το βίντεο που κυκλοφορεί παντού με το τεστ DNA και την προγονική κληρονομικότητα /εθνικότητα – θα το έχετε δει οι περισσότεροι, αν όχι ρίξτε μια ματιά. Τελικά βέβαια, αυτό που κυριαρχεί στις αντιδράσεις των περισσότερων συμμετεχόντων στην έρευνα, είναι η έκπληξη. Εντάξει, εκείνος που του βγήκε 30% Γερμανός, η αλήθεια είναι πως δεν το ευχαριστήθηκε και πάρα πολύ, αλλά για στάσου ρε φίλε, Βρετανός δήλωνες, δίπλα είναι η Γερμανία! Τι να πει κι η άλλη που βρέθηκε στον Καύκασο;
Λοιπόν, είναι απίστευτο πόσο “αδέρφια” είμαστε όλοι μεταξύ μας σ’ αυτόν τον πλανήτη κι αλίμονο σ’ αυτούς που δεν το έχουν καταλάβει ακόμα! Και να προσθέσω και κάτι άλλο πάνω σ’ αυτό… είναι συγκλονιστικό, να διαπιστώνεις μέσα από την πιο επώδυνη διαδικασία της απώλειας ενός νεαρού παιδιού, ότι ένας πολιτικός με ακραίες κατά τα λοιπά αντιλήψεις και πεποιθήσεις, μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένας πατέρας, που δωρίζει τα όργανα του παιδιού του, για να σωθούν άλλοι άνθρωποι! Είναι συγκλονιστικό και μεγαλειώδες! Από τα πιο μεγαλειώδη ίσως που έχει να επιδείξει η εποχή που διανύουμε και ναι, αναφέρομαι στον Νίκο Νικολόπουλο και σαν γονιός, το κάνω με δέος, συγκίνηση και σεβασμό. Το παιδί του, ρε γαμώτο! Το παιδί του!! Ούτε η μάνα του, ούτε ο πατέρας του. Το παιδί του!!! Μακριά απ’ όλους μας, γιατί δεν υπάρχει τραγικότερο πράγμα στον κόσμο απ’ το να χάνεις το παιδί σου, αλλά το παραδέχομαι, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω το ίδιο στη θέση του! Πόση δύναμη ψυχής και πόση μοναξιά κρύβει αυτή η ενέργεια, το έχετε άραγε αναλογιστεί;…
Χμμμ… και τώρα που είπα “μοναξιά”. Ναι, η αλήθεια είναι, ότι η λέξη χαρακτηρίζει το κυρίαρχο συναίσθημα της εποχής μας. Και όχι μόνο τώρα, μέσα στην κρίση, αλλά και παλαιότερα, πολύ πριν ξεκινήσουν τα δεινά των τελευταίων ετών. Μόνο που τότε, η μοναξιά του καθενός ζούσε κεκαλυμμένη πίσω από μια άλλη οικονομική άνεση και υλικά αγαθά, που έκαναν ευκολότερη την καθημερινότητα και που τώρα περιορίσαμε ή χάσαμε ολοκληρωτικά. Και τι μας έμεινε τελικά; Η μοναξιά μας. Σαν κάποιος να έφαγε όλη τη σαντιγύ πάνω από την τούρτα και να έμεινε σκέτο το παντεσπάνι. Και τώρα τι; Μονάχος του καθένας κοιτάζει τον μακρινό ορίζοντα, αναζητώντας μέσα στη γραμμή του εκείνο το ένα βλέμμα, το μοναδικό, που μπορεί να μην συγκρίνεται με όλο τον πλούτο του κόσμου. Εκείνο, που θα του δώσει δύναμη και αντοχή να παλέψει τα πάντα γύρω του και θα τον κάνει να αισθάνεται ασφάλεια και ζεστασιά. Κοιτάζει… κι όταν η μέρα είναι ηλιόλουστη, όλο και κάτι μπορεί να βλέπει και σε κάτι να ελπίζει. Όταν όμως είναι βροχερή, ορατότης μηδέν. Αφήστε τα…
Κατά τα άλλα, όλα στη θέση τους. Λογαριασμοί πηγαινοέρχονται, εξεταστικές αρχίζουν και τελειώνουν, άνθρωποι συνεχίζουν να πονάνε και να πεινάνε παντού στον κόσμο, πολιτικοί εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν κι ο άστεγος πάντα στη γνωστή γωνία, χρόοοοοονια τώρα. Κι έξω βρέχει. Είναι καλοκαίρι και βρέχει. Το μόνο καινούριο!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
