γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το υπόδειγμα ανάπτυξης του παρελθόντος τελείωσε οριστικά. Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα πουλάμε. Μυαλό, τέχνη, ψητοπωλεία, εσωστρέφεια εργασίας, προϊόντα ή υπηρεσίες; Θα μπορούσε οτιδήποτε αρκεί αυτό να έχει όφελος και κέρδος στη διεθνή αγορά. Γιατί οι παλιοί φουκαράδες της Ασίας και Αφρικής, εργάζονται σκληρά και παράγουν ανταγωνιστικά…
Οφείλουμε λοιπόν πολιτικές άρσης αντικινήτρων και μεταρρυθμίσεις που θα μεγεθύνουν τις επιχειρήσεις, είτε δια των συγχωνεύσεων, είτε δια των εξαγορών, ώστε να υπηρετούν τη λογική της ενδογενούς ανάπτυξης και της εξωστρέφειας.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζονται κίνητρα σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτιστα στο επιχειρείν, ιδιαίτερα στο παραγωγικό πεδίο, το οποίο μπορεί να δώσει ποιοτικά και προστιθέμενης αξίας προϊόντα και επιπλέον θέσεις εργασίας, καθώς έχει τη μεγαλύτερη κοινωνική διασπορά. Κατά δεύτερο στη φορολογία της εργασίας και του κεφαλαίου.
Το νέο φορολογικό πλαίσιο όσο και κύρια το ασφαλιστικό διευκολύνουν το επιχειρείν, δίνοντας μεγάλη ανάσα στους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους. Η αποσύνδεση του ασφαλιστικού χαρατσιού από το εισόδημα, που λειτουργούσε φορολογικά, επιτρέπει την επιλογή εισφοράς στα πλαίσια της προσδοκώμενης σύνταξης. Σαφώς ένα δικαιότερο σύστημα αλλά θα έπρεπε να είναι τολμηρότερο, δίνοντας τη δυνατότητα επιλογής εισφοράς και στους μισθωτούς, οι οποίοι αναγκαστικά χρηματοδοτούν το σύστημα.
Το 40,56% που πληρώνουν εργαζόμενοι και εργοδότες θα μπορούσε να μειωθεί κατά 20 μονάδες, πάνω από ένα μισθολογικό όριο και να δοθεί θεσμοθετημένα ως αύξηση, επιλέγοντας έκαστος την ασφαλιστική εισφορά της επιλογής του. Αυτό θα πρότασσε την ατομική ευθύνη και θα εμπέδωνε την κουλτούρα της επιλογής με το αντίστοιχο ατομικό κόστος. Το κράτος λοιπόν θα εγγυόνταν την κατώτατη σύνταξη με 20 χρόνια εργασίας ενώ τα επιπλέον θα έπρεπε να “χτίζονται”. Αναδιανεμητικό στην κατώτερη σύνταξη για όλους και κατά την ατομική προαίρεση κεφαλαιοποιητικό. Ό,τι δόθηκε επιπλέον επιστρέφει ως προσαύξηση. Ούτε οφειλές εκατέρωθεν, ούτε δύο ταχύτητες στην εργασία, παρά ισότητα και ισονομία. Το μισθολογικό κόστος θα έπεφτε δραματικά και επιπλέον θα εισέρχονταν νέο χρήμα στην αγορά προς τόνωση της κατανάλωσης και της οικονομίας. Παράλληλα οι πολίτες θα ανακάλυπταν την αξία της αποταμίευσης, ουσιαστικό παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης και όχι το βραχυχρόνιο όφελος.
Στην πράξη το ασφαλιστικό σύστημα θα ξέφευγε από τη λογική του κράτους πατερούλη και δεν θα “απαλλοτρίωνε” τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια κανενός εργαζόμενου. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα καλλιεργούνταν κλίμα εμπιστοσύνης, διότι στην κρίση χάσανε πολύ περισσότερα χρήματα εκείνοι που έδιναν τα περισσότερα στο ασφαλιστικό σύστημα.
