ένα διήγημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια με τον σκύλο της. Ήταν ένα μαύρο ροτβάιλερ, που αν ήθελε να με γαυγίσει θα το είχε ήδη κάνει, αλλά απ’ ότι φαίνεται, έκρινε ότι το βλέμμα του αρκούσε. Εκείνη μετά βίας τον συγκρατούσε, διαπιστωμένο άλλωστε και από προηγούμενα συναπαντήματα, εκεί που χάζευα τα βήματα της να ζωγραφίζουν ξεχειλωμένη σπείρα.
Είχα κι εγώ σκυλί, στο δέμας όμως έδειχνε θλιβερό υποσύνολο του δικού της.
Τα σκυλιά μας γνωρίζονταν μόνο από τα ίχνη τους. Το πιο κοντινό τους πλησίασμα αντιστοιχούσε στο πλάτος τού δρόμου, καθώς φροντίζαμε να βαδίζουμε πάντα σε αντικριστά πεζοδρόμια. Ωστόσο ακόμα κι έτσι ανταλλάσσαμε, εγώ κι η συνοδός του, ένα μακρινό χαιρετισμό.
Σήμερα λοιπόν που είχα αφήσει το …λευκό μου υποσύνολο στην ησυχία του σπιτιού του –είχαμε ήδη επιστρέψει από την πρωινή μας βόλτα- βρήκα την ευκαιρία να πλησιάσω με κάποια επιφύλαξη το μαύρο ροτβάιλερ και χωρίς καμία επιφύλαξη εκείνη, τη νεαρή κυρία, που αυτός ταλαιπωρούσε. Ίσως θα ήταν ευκαιρία να λέγαμε κάτι περισσότερο από μια ξερή καλημέρα, σκέφτηκα.
Καθώς όμως πλησίαζα, τα χνώτα της κολάσεως, έτσι ζεστά που έγλειφαν τα χέρια μου, δε μου άφησαν κανένα περιθώριο. Το βλέμμα που προόριζα για κείνη, καταδικάστηκε να λοξοδρομήσει στα κάτω μισά του. Ο λόγος βέβαια ήταν το βλέμμα του ροτβάιλερ, που δεν θα το ‘χε και πολύ να αφήσει στα δόντια του, που παραμόνευαν παρακάτω, την πάσα της δοκιμής.
–Ξέρετε, μου είπε, είναι λίγο απρόβλεπτος και έκανε κίνηση να τον κρατήσει μακριά μου.
–Έχω κι εγώ σκυλί και ξέρω, της απάντησα, προκρίνοντας την πιο γελοία απάντηση που μπορούσα, αφού ήξερε σε ποιον σκύλο αναφερόμουν.
–Σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να επιστρέψουμε σπίτι μας… κρυφοχαμογέλασε και τράβηξε ξανά το μαύρο και μάλλον μουλωχτό θηρίο της για να του υποδείξει τη κατεύθυνση.
–Καλημέρα… της απάντησα ανόρεχτα, ενθυμούμενος τον πέτρινο χαιρετισμό των προηγούμενων συναντήσεων. Προσπάθησα εντούτοις να τον ζεστάνω κάπως με τον τόνο της φωνής μου.
Την επόμενη στιγμή απομακρύνθηκε προς την κατεύθυνση που είχα κι εγώ σκοπό να πάω, όμως για κάποιο λόγο ένιωσα άβολα να βαδίζω ξωπίσω της και αυθόρμητα κινήθηκα διαμετρικά αντίθετα.
Άτυχη απόφαση, αφού ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με μια γειτόνισσα.
Μια βαριά μαύρη κατασκευή, που καθόλου δεν είχα σε εκτίμηση, εξ’ αιτίας του δύστροπου χαρακτήρα της. Μάλιστα, είχε πρόσφατα χάσει τον άντρα της – αν δεν τον είχε η ίδια ξαποστείλει – και τώρα στα εβδομήντα-φεύγα της, γύρευε άλλους να …δαγκώσει. Δε ξέρω γιατί, αλλά έτσι που βρεθήκαμε σε απόσταση δυσάρεστης αναπνοής, μου θύμισε το ροτβάιλερ με το οποίο είχαμε μόλις …αποχωριστεί.
Δεν σταμάτησα και από κεκτημένη ταχύτητα, της είπα την καλημέρα του Θεού, που εκείνη μου την επέστρεψε μισή και καταχθόνια σαν από καζάνι που κόχλαζε αμαρτωλές ψυχές. Απέσυρα γρήγορα το βλέμμα μου από πάνω της και προσπερνώντας την, μέτρησα νοερά τα κόκκαλα μου να δω, αν ήταν στη θέση τους. Συνέχισα βιαστικά για μερικά βήματα ακόμη. Εκεί σταμάτησα.
Σήκωσα το χέρι μου και κοίταξα το καντράν τού ρολογιού μου, περισσότερο από αμηχανία, παρά από ενδιαφέρον για την ώρα. Το μάτι μου έπεσε τότε στη μέρα, εκεί στο πλαίσιο που αναγράφεται και με βαθειά έκπληξη ανέγνωσα … «rottweiler’s day» .
