Αδυνατούν να κατανοήσουν τη βάση και την προσήλωσή του δυτικού πολιτισμού στον ορθολογισμό και όχι σε φλύαρες κομμουνιστικές ανοησίες. Από τη Σοσιαλδημοκρατία ακόμη, την Αριστερά, την αναρχοαριστερά έως και τα τεταρτοδιεθνιστικά άκρα αδυνατούν να αντιληφθούν την αντίθεση της θεωρίας με την ιστορική πραγματικότητα.
Οι λαοί δεν γυρίζουν πίσω. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα που πιέζει τις ηγεσίες, σε ένα πλαίσιο όπου δεν μπορούν να λειτουργούν με όρους του παρελθόντος. Φαντασιώνουν ωστόσο ρήξεις και συγκρούσεις, με ριζοσπαστικές εναλλακτικές για το εσχατολογικό μέλλον. Αντιλαμβάνονται την ιστορία στην ελευθεριάζουσα ροή της και πράττουν ασυνείδητα. Άλλωστε η ευσυνειδησία δεν ήταν ποτέ προσόν τους.
Η φενάκη λοιπόν της παντογνωσίας και του ναρκισσισμού από μέρους της Αριστεράς θα πρέπει να σταματήσει. Για να θυμηθούμε τα λόγια του Ηλία Ηλιού για τις αστοχίες της Αριστεράς “Θα αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει κανείς ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες»”.
Το δρόμο αυτό με τις πεπονόφλουδες ακολουθεί η κυβερνώσα Αριστερά, η οποία ως μη έχουσα τίποτε ουσιαστικό να επιδείξει, καθότι δεν παράγει καμία κοινωνική ή πολιτική αξία, ενστερνίζεται ελευθεριάζουσες πρακτικές και αναλώνεται σε ασκήσεις φλυαρίας και χειραφέτησης. Η ενηλικίωση ωστόσο συμβαίνει απότομα με δυσάρεστες συνέπειες για το λαό. Η διαπραγμάτευση για Όσκαρ του πρώτου εξαμήνου του ΄15 είναι ένα παράδειγμα, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Οι αλυτρωτικές διεκδικήσεις των Σκοπίων και της Αλβανίας εσχάτως, λαμβάνονται με τον ίδιο ελευθεριάζον διεθνισμό της υποτιθέμενης ισότητας και αλληλεγγύης, ενώ το πρόσφατο παράδειγμα της επίσκεψης του Ερντογάν, χαρακτηρίζει η λαϊκή ρήση “δώσε θάρρος στον χωριάτη… ”.
Στην πραγματικότητα, ως ρομαντικοί διεθνιστές και ερασιτέχνες της πολιτικής, εξιδανικεύουν τις αποτυχημένες πρακτικές τους, φαντασιώνοντας επαναστατικές ανατροπές χάρη του ταξικού τους αγώνα. Ο ελευθεριάζον επαρχιώτικος διεθνισμός τους ωστόσο φέρει μόνο δυστυχίες. Όποιος έλπιζε διαφορετικά, απλά έχασε. Ας ελπίσουμε το τελευταίο πάθημα, να γίνει μάθημα για τους αυταπατώμενους κυβερνώντες, καθώς η απουσία δυνατότητας ένταξης σε διεθνή εναλλακτικό καταμερισμό ουσίας ή σε γεωπολιτικό σύμμαχο είναι ιδιαίτερα εμφανής. Ας αντιληφθούν πως ο κόσμος ολόγυρα αλλάζει ραγδαία και ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες επιβάλλουν η χώρα να προσδεθεί με τόλμη και παρρησία στις επιλογές των ατλαντικών συμμάχων.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
