γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό να διαβάζει κανείς τα έωλα επιχειρήματα των λογής προοδευτικών για την εργασία. Εμμονικά προβλέψιμα, συνήθως από καθ’ έξιν άεργα πρόσωπα, εμφορούμενα ασχετοσύνης και απαλλαγμένα από τις ακαμψίες των κοινών θνητών.
Σήμερα η καταλυτική επίδραση της τεχνολογίας και η ανταγωνιστικοποίηση, απόρροια της παγκοσμιοποίησης, μεταβάλλουν οριστικά το παρόν. Η λογική της μανιφακτούρας αποκαθηλώθηκε ενώ η κοινωνική αξία της εργασίας και ο δημοκρατικός ρόλος της δεν εγκλωβίζονται πλέον σε μια απαξιωτική προδημοκρατική ρητορική. Η κοινωνία των πολιτών αναζητά νέους δρόμους παρέμβασης στα ζητήματα που διαμορφώνονται μετά την υγειονομική κρίση, αντιλαμβανόμενη ότι το παλιό, το τυχοδιωκτικό και ανεύθυνο φεύγει.
Σήμερα είναι φανερό πως αναπτύσσεται μια συνεκτική μακροπρόθεσμη προοδευτική στρατηγική που στηρίζεται στις παραδοσιακές συνέργειες της φιλελεύθερης μεταρρύθμισης. Στοχεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αναδιαμόρφωση των αποτυχημένων δημόσιων δομών, στον δημοκρατικό έλεγχο και την οικολογική κρίση.
Στην πραγματικότητα γίνεται λόγος για ένα μεταμορφωτικό κοινωνικό όραμα, για υπέρβαση του καπιταλισμού, για εμβάθυνση της Δημοκρατίας, για κοινωνική αλληλεγγύη και ισότητα στις ευκαιρίες. Για το πώς μπορεί δηλαδή να μοιάζει μια κοινωνία για τους πολλούς, απαλλαγμένη από τα βαρίδια των λίγων του παρελθόντος.
Οι ελίτ, προοδευτικές και συντηρητικές, αντισυστημικές δήθεν για την δικαίωση των αδυνάτων και ως μηχανισμοί ανισότητας που εστιάζουν στην κατάσχεση του πλούτου – εισοδήματος και στην προστασία των ευνοημένων, μένουν στο περιθώριο. Χάνουν προνόμια καθώς δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις απότομες αλλαγές και επιδιώκουν το παλιό.
Εάν οι αριστερές ελίτ ήθελαν να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών θα αναζητούσαν το μοντέλο των Σκανδιναβών και όχι εκείνο της Βενεζουέλας. Στο πρώτο οι ανάγκες των πολιτών είναι πάνω από τα επιχειρηματικά κέρδη, καθοδηγούμενες ωστόσο από το κίνητρο του κέρδους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Oil Fund» της Νορβηγίας, ενώ η εγχώρια εξελικτική θολοκουλτούρα αναζητά το θρίαμβο του δημοσιοϋπαλληλισμού και των εργατοπατέρων, με συνέπεια να καταστρέφεται η οικονομική ανάπτυξη, να εξαλείφονται οι θέσεις εργασίας και να εξαθλιώνεται η κοινωνία.
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η γενίκευση και η ανοησία στην κορυφή είναι αποδεκτή, εφόσον βέβαια το λαϊκό στρώμα μόλις ένα επίπεδο παρακάτω είναι σε κατάσταση παραλογισμού και ελαφρότητας.
Εάν πραγματικά θέλει να δει κανείς το ενδιαφέρον της Αριστεράς για την εργασία, ας την αξιολογήσει σαν εργοδότη στα “δικά” της ΜΜΕ, (902, Τυποεκδοτική, Αυγή, ρ/σ Κόκκινο, 8κτλ) όπου εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πρακτικές, με απολύσεις, μερική απασχόληση και ενίοτε με μη καταβολή δεδουλευμένων. Η ρητορική τους καταδεικνύει την αναντιστοιχία πρακτικής και επιχειρημάτων, την αφερεγγυότητά τους και τον εκφυλισμένο ιδεολογικό λόγο τους. Η παραπλανητική εμμονή τους παραγνωρίζει τα θέλω των πολιτών και εχθρεύεται τη δικαιοσύνη και την ελευθερία.
