γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ο Κυριάκος το γνωρίζει καλά. Η ανησυχία του εκδηλώθηκε σε αποστροφή της ομιλίας του στη ΔΕΘ, τονίζοντας πως για να πάμε καλύτερα «Αρκεί να βαθύνει περισσότερο η σχέση εμπιστοσύνης που έχει σφυρηλατηθεί μεταξύ πολιτείας και πολιτών τα τελευταία χρόνια…». Ωστόσο οι μετρήσεις δείχνουν διαφορετικά. Η εμπιστοσύνη κλονίζεται. Σήμερα δεν διακυβεύεται η πραγματική κατεύθυνση της χώρας. Τα πράγματα ξεκαθάρισαν από την εποχή του Αλέξη. Το τραγικό αυτό κεφάλαιο έκλεισε για τη χώρα με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, λιτότητα δηλαδή και συνεχή εποπτεία μέχρι το ΄60. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση, είναι τα συναισθήματα, η διαίσθηση που συνδέουμε με την κατεύθυνση της χώρας και οι τρόποι με τους οποίους καλούμαστε να δράσουμε στα πλαίσια της ελπίδας και της αλλαγής.
Οι αντικειμενικές πραγματικότητες στη νεωτερικότητα τείνουν να γίνουν εντελώς υποκειμενικές. Οι πολίτες καταβάλλονται από το βάρος της ακρίβειας στην ενέργεια, στα τρόφιμα, στη στέγαση, στην καθημερινότητα. Οι επαγγελματίες αντίστοιχα από το παράλογο βάρος των φόρων και των υπερβολικών ρυθμίσεων. Παράλληλα μια περιρρέουσα δυσαρέσκεια ενθυλακώνεται στην αδιανόητη απόρριψη ενός αγαπημένου συνόλου κοινωνικών κανόνων, τα στοιχεία των οποίων δυσφημίζονται ή περιθωριοποιούνται. Ο Κυριάκος παγιδεύτηκε σε μια ιδεοληπτική φιλελεύθερη φούσκα. Έτσι καθώς δεν γίνεται να αλλάξει η άποψη των πολιτών για την καθημερινότητα, η προσπάθεια στέκει στον έλεγχο των πληροφοριών. Η περίπτωση της οικονομίας είναι χαρακτηριστική, όπου σκιτζήδες υποκινούμενοι δημοσιογράφοι προσπαθούν να μας πείσουν πως οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται τα γεγονότα και τους αριθμούς. Μέχρι που κάποιος θεσμικός φορέας ανακατεύει ξανά τα πράγματα.
Η πρόσφατη μη αναβάθμιση της οικονομίας από τον οίκο Moody’s δείχνει πως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες η κυβέρνηση στερείται οράματος και αντιστροφής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας.
Η μονόπλευρη ανάπτυξη στις ΑΠΕ, στις υπηρεσίες και την κατανάλωση, παρακμάζει την πρωτογενή παραγωγή, περιφρονώντας στο πρόσωπο της παραγωγής τις δυνάμεις και τις αξίες της κοινωνικής συνοχής. Με άμεση, είτε σημαντική έμμεση φορολογία, η κυβέρνηση συντηρεί ένα πελατειακό σύστημα pass, το οποίο εκπαιδεύει τους πολίτες στη λογική του δωρεάν χρήματος, έναντι της παραγωγής. Για πολλούς η ΝΔ εμφανίζει μια φυσιολογική κυβερνητική φθορά μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η φθορά και μάλιστα σε ελάχιστο διάστημα μετά το νικηφόρο 41%, προκλήθηκε αφενός από μια σειρά αλλόκοτων παρεμβάσεων, μακριά και πέρα από τις ανάγκες τις κοινωνίας και αφετέρου από την εν γένει αλαζονεία της εξουσίας, με τρανταχτό παράδειγμα την πρόσφατη περίπτωση της Κεφαλογιάννη. Δυστυχώς η σχέση με τους πολίτες ρηχαίνει, δεν βαθαίνει.
