Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι το 70% αυτών που σήμερα μας κυβερνάνε από πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές θέσεις, είναι της γενιάς μου ντρέπομαι. Και θέλω να μπορούσα να σφίξω το χέρι, να αγκαλιάσω, ένα-ένα από αυτά τα σημερινά δεκαεξάχρονα και δεκαεπτάχρονα και να τους ζητήσω συγγνώμη γι αυτά που τους κάναμε πριν ακόμα γεννηθούν και γι αυτά που θα τους κάνουμε μέχρι να γίνουν ίδιοι σαν εμάς.
Παχύδερμοι από κάθε άποψη, κοιτάμε αυτά τα παιδιά με ζήλεια και κακία, να ζητάνε αυτό που έχουν δικαίωμα να ζητήσουν και έχουμε υποχρέωση να τους δώσουμε και εμείς κουνώντας το δάχτυλο επιτιμητικά τους υποσχόμαστε έναν Κασιδιάρη γιατί …αυτό τους αξίζει.
Ο Στύλιου, ο υφυπουργός παιδείας, απείλησε μέσα στην Βουλή την Λιάνα Κανέλλη με ένα Κασιδιάρη αλλά η κυβέρνηση είναι αυτή που εφαρμόζει τον Κασιδιάρη στην παιδεία στέλνοντας μπάτσους – μπάτσοι γιατί η λέξη αστυνομικός δεν τους ταιριάζει – να βαράνε δεκαεξάχρονα που …θα κάνουν κατάληψη. Έτσι προληπτικά. Και στη συνέχεα τα σέρνει σαν εγκληματίες σε δικαστήρια και αυτόφωρα σαν κοινούς εγκληματίες από φόβο γιατί λένε την αλήθεια. Και οι αλήθειες πονάνε τον Σαμαρά.
Τι ζητάνε αυτά τα παιδιά; Ζητάνε ψωμί, παιδεία, ελευθέρια. Και τι τους δίνουμε; Όπως πολύ σωστά είπε η Λιάνα Κανέλλη, τους δίνουμε ένα …πορτοκάλι τη μέρα, φιλανδοποίηση της παιδείας και έναν Κασιδιάρη.
Αυτό το πρόγραμμα «βάλε φρούτο στη ζωή σου» πιθανώς να αναφερόταν στην Ελλάδα την ανάκαμψης που ονειρεύεται ο Σαμαράς το 2025, αλλά σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως θέση με την Ελλάδα του 2014. Είναι σαν η κυβέρνηση να χλευάζει ένα κόσμο που πραγματικά πεινάει. Το λέω με πολύ πόνο, γιατί έχω φίλους καθηγητές που μου έχουν αναφέρει πολλά επεισόδια με παιδιά στο σχολειό που λυποθυμάνε γιατί πεινάνε. Αυτά που γράφονται και καταγγέλλονται, δεν είναι ούτε αντιπολιτευτικοί μύθοι ούτε διαδόσεις. Είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές τα ζουν καθημερινά.
Το να λες σε αυτά τα παιδιά ότι ένα πορτοκάλι την ημέρα κάνει το γιατρό πέρα, είναι όπως ακριβώς το έθεσε η Κανέλλη, σαν την Αντουανέτα που όταν της είπαν ότι ο λαός του Παρισιού δεν έχει ψωμί να φάει, απάντησε ας φάνε παντεσπάνι. Και εάν αυτό που συμπλήρωσε η Κανέλλη είναι αλήθεια – που δεν μπορεί να το είπε στη Βουλή αν δεν είναι – ότι δηλαδή έχουν διατεθεί από το υπουργείο τρία εκατομμύρια για την προώθηση και διαφήμιση αυτού του πράγματος, τότε αυτοί πάνε γυρεύοντας για το τέλος της Αντουανέτας.
Αλλά παντεσπάνι είναι και το ψωμί που τους επιφυλάσσει για το μέλλον σε αυτά τα παιδιά ο Σαμαράς. Δηλαδή ποιο μέλλον; Κοντά στο 30% η ανεργία, με την ανεργία στους νέους να κτυπάει μεταξύ 50 και 60%. Με τα μεροκάματα να έχουν πέσει σε τέτοιο σημείο ώστε αν είναι κάποιος νέος τυχερός να βρει δουλειά, τα έσοδα του ίσα που πληρώνουν τα εισιτήρια του να πάει και να έρθει από τη δουλειά του. Η ανάπτυξη του Σαμαρά από ότι φαίνεται πάει απευθείας στην τράπεζα Πειραιώς και για τα παιδιά δεν περισσεύει ψωμί.
Γι αυτό το παντεσπάνι μίλαγε η Λιάνα Κανέλλη όταν ο Στύλιου περηφανευόταν για το ένα φρούτο την ημέρα. Κι όταν συνειδητοποίησε ότι το παντεσπάνι δεν είναι επιχείρημα, κατέφυγε στο μόνο επιχείρημα που γνωρίζουν όλοι αυτοί οι χοντρόπετσοι, διαφθαρμένοι τύποι που έρπουν γύρω από τα κάθε λογής κέντρα εξουσίας, στη βία.
Ο Στύλιου ανέφερε ότι είναι κατά της βίας, τονίζοντας ότι προέρχεται από ένα απλό οικογενειακό περιβάλλον και ότι είχε φοιτήσει σε δημόσιο σχολείο. Εκεί λοιπόν, στο απλό οικογενειακό περιβάλλον και το δημόσιο σχολείο όλο και κάτι θα είχε ακούσει για τις ελληνικές παροιμίες. Υπάρχει λοιπόν μια παροιμία που δείχνει και το μέγεθος της λεκτικής βίας. Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Γι αυτό και είναι το ίδιο σιχαμένος ο Στύλιου με εκείνο το άνανδρο παράσιτο, τον Κασιδιάρη. Στο φασισμό δεν υπάρχει χειρότερος, ίδιοι είναι.
Αυτά με το ψωμί, πάμε τώρα στη παιδεία. Αυτό το θέμα της φιλανδικής εκπαίδευσης που τόσο θαύμασαν έλληνες πολιτικοί, ειδικοί, καθηγητές και γονείς με βασάνισε για μια τριετία και κατέληξε με μια συνεχή αρθρογραφία και αρκετούς διαδικτυακούς καυγάδες. Όλα ξεκίνησαν με μια επίσκεψη δημοσιογράφων, ειδικών και απεσταλμένων του ελληνικού υπουργείου παιδείας στη Φιλανδία. Εκεί είδαν τα πιο καταπληκτικά πράγματα, υπάκουα παιδάκια να πηγαίνουν στις αίθουσες αφού έχουν βγάλει τα παπούτσια τους για να μη λερώσουν το σχολείο. Δείγμα πολιτισμένης κοινωνίας για τους καθηγητές και τους ειδικούς. Είδαν μεγάλες και ευήλιες αίθουσες, κλειστά γυμναστήρια, εσωτερικά θέατρα και καθηγητές έτοιμους να προσφέρουν στα παιδιά. Μπράβο στους Φιλανδούς καθηγητές.
Είδαν πανεπιστήμια με μαθητές να μελετούν και να διαπρέπουν, είδαν εργαστήρια και αίθουσες τρομακτικές. Αλλά εκεί πια που κόλλησαν ήταν στο ότι το φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι το καλύτερο στο κόσμο, σύμφωνα πάντα με μια διεθνή έρευνα που διεξάγεται από αμφιλεγόμενη εταιρεία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και εκπαιδευτικών εκδόσεων, η Πήρσονς και που δυστυχώς υιοθετεί και ο ΟΗΕ.
Πάμε ανάποδα λοιπόν. Η έρευνα και ο τρόπος που γίνεται είναι μεγάλη μούφα και αρκεί να δεις ποιοι είναι στους πρώτους δύο για το 2013 φτάνει. Η Φιλανδία είναι πρώτη αλλά το σημαντικό για να καταλάβετε τι συμβαίνει είναι το ποιος είναι δεύτερος. Η Νότια Κορέα. Τώρα εσείς δεν το ξέρετε αλλά για μαντέψτε πια εταιρεία έχει ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και πανεπιστήμια στη Νότια Κορέα. Ας το καλό, που το βρήκατε; Και βεβαία η Πήρσονς. Μην πάτε παρακάτω, η έρευνα έχει αυτομάτως απαξιωθεί!
Παράλληλα υπάρχει και μια λίστα που βγαίνει κάθε χρόνο με τα εκατό καλύτερα πανεπιστήμια στο κόσμο. Αυτή η λίστα φτιάχνεται από τους κοσμήτορες πανεπιστήμιων σε συνεργασία με κάποια διεθνή περιοδικά με θέματα εκπαίδευσης. Όχι ότι αυτό την κάνει πιο αξιόπιστη, αλλά σίγουρα είναι πιο αξιόπιστη από τη λίστα της Πήρσονς. Μαντέψτε ποια θέση έχουν τα Φιλανδικά και τα Νοτιοκορεάτικα πανεπιστήμια σε αυτή τη λίστα. Καμία. Μάλιστα καμία, και δεν κάνω πλάκα. Η πλάκα ξέρετε ποια είναι; Ότι παρόλη τη προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά καταστρέψει την παιδεία, μέσα στη λίστα υπάρχει το πανεπιστήμιο Κρήτης και το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Για τα θέατρα, τα εργαστήρια και πάνω από όλα για τα υλικά υπάρχουν απαντήσεις. Στη Φιλανδία δεν κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και δεν κυβερνάει ο Σαμαράς. Για το ότι τα σχολεία στην Ελλάδα είναι σαν αποθήκες, ότι δεν υπάρχουν αίθουσες και εργαστήρια – για να μη μιλήσουμε για τον εξοπλισμό, εδώ δεν υπάρχουν βιβλία για κομπιούτερ θα μιλήσουμε – δεν φταίνε μαθητές, καθηγητές και γονείς. Φταίει η κυβέρνηση. Αλλά βλέπετε είναι πιο σημαντικό να αγοράζουμε όπλα για να βοηθήσουμε το ΝΑΤΟ στη Σύρια από το να εκπαιδεύσουμε την επομένη γενιά. Έτσι δεν είναι Σαμαρά και Βενιζέλο;
Τέλος τα παιδιά, όπως και οι πάντες στη Σκανδιναβία, βγάζουν τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν σε σπίτι, στο γραφείο (εκεί συνήθως έχουν άλλο ζευγάρι στην τσάντα) ή στο σχολείο και το κάνουν όχι από ευγένεια αλλά από ανάγκη και άμυνα. Όταν έξω έχει δυο μέτρα χιόνι, δεν πας στο σαλονάκι του άλλου με τα λασπωμένα παπούτσια, πολύ περισσότερο στο σχολείο που μιλάμε για δεκάδες ίσως εκατοντάδες λασπωμένα παπούτσια. Φανταστείτε πως θα ήταν οι αίθουσες και οι διάδρομοι αν δεν βγάζανε τα παπούτσια.
Θέμα καιρού είναι και τα κλειστά γυμναστήρια και οι κλειστοί χώροι ψυχαγωγίας στα σχολεία. Αλλά αυτό ελπίζω να το καταλάβετε. Η κόρη μου πάει σε ένα τέτοιο σχολείο. Λοιπόν εγώ θα ήμουν πιο ευχαριστημένος και πιστεύω το ίδιο και η κόρη μου, αν μπορούσε να πάει στην αυλή , στον καθαρό αέρα, να τρέξει και να παίξει στο διάλλειμα παρά να είναι κλεισμένη σε ένα πολύ όμορφο δωμάτιο γιατί έξω η θερμοκρασία είναι κάτω από το -15 και το χιόνι στο ένα μέτρο.
Αλλά υπάρχει κάτι που το φιλανδικό σύστημα θριαμβεύει και από ότι έχω καταλάβει αυτό ζήλεψαν οι ειδικοί και απεσταλμένοι η καλυτέρα εντεταλμένοι. Το φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα παράγει ποσότητες μεγάλες ειδικευμένων εργατών για την Νόκια. Και μπορεί η Νόκια να μην υπάρχει πια αλλά το σύστημα συνέχεια βγάζει εργάτες για την επομένη Νόκια. Και το σύστημα δουλεύει από τότε που τα παιδιά είναι δεκατεσσάρων χρονών. Αρχίζει το μπίρι-μπιρι σιγά σιγά, …δεν κάνεις εσύ για πανεπιστήμιο, δεν πας καλύτερα να γίνεις κομμώτρια ή ξυλουργός;
Το έζησα από κοντά με γειτονάκι μου. Ένα πανέξυπνο αγοράκι δεκατεσσάρων χρονών που ήταν ο μόνος στη πολυκατοικία που μιλούσε αγγλικά και πιάναμε όταν συναντιόμασταν κουβέντα είτε για μουσική είτε για ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή μου είπε ότι είχε μια σοβαρή συζήτηση με τον σύμβουλο εκπαίδευσης στο σχολείο και αποφάσισε να μην συνεχίσει στο λύκειο (έτσι ακριβώς το λένε και οι Φιλανδοί) και να γίνει μαραγκός.
Εγώ δεν ήμουν ακόμα εξοικειωμένος με το περίφημο φιλανδικό σύστημα, αλλά αμέσως αντέδρασα γιατί πολύ λογικά μου φάνηκε παράλογο ένας σύμβουλος να δίνει μια τέτοια συμβουλή σε ένα δεκατετράχρονο που θα του όριζε όλη του τη ζωή. Δοκίμασα να μιλήσω με τον πατέρα του αλλά η απάντηση ήταν, δεν είναι πολύ έξυπνος και δεν του αρέσει το διάβασμα. Μα σοβαρολογείτε τώρα, είναι πανέξυπνος και διαβάζει κόμικς και βιβλία που του αρέσουν σαν μανιακός, για να μην πω πόσο καλά είναι τα αγγλικά του που είναι και η τρίτη του γλώσσα. Τα βλέπεις, μου απάντησε ο πατέρας, δεν είναι για σχολείο όλο κόμικς διαβάζει. Και έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ίσως να φταίει το σχολείο που δεν του κινεί το ενδιαφέρον; Έπεσα σε τοίχο, αλλά επειδή τον μικρό πραγματικά τον συμπαθούσα συνέχισα να παρακολουθώ τι γίνεται.
Την επομένη χρονιά ο φίλος μου μια μέρα μου ανακοινώσε ότι είχε ξεκινήσει με ένα μαραγκό που θα έμενε μαζί του για τα επόμενα τρία χρόνια να «μάθει» τη δουλειά. Τον ίδιο χρόνο που οι άλλοι θα πήγαιναν στο λύκειο. Μάλιστα μου είπε ότι βγάζει και λεφτά και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Για να το δούμε λίγο πως παίζεται αυτό το παιχνιδάκι παιδείας.
Ο μικρός προσλήφθηκε μέσω ενός προγράμματος εκπαίδευσης συνεργασίας του υπουργείου παιδείας και του υπουργείου εργασίας, με επιδοτήσεις εκπαίδευσης και ανεργίας της ευρωπαϊκής ένωσης. Αυτή η επιδότηση καλύπτει την ασφάλεια του μικρού και ένα χαρτζιλίκι γύρω στα τετρακόσια ευρώ. Πολλά λεφτά για ένα δεκαπεντάχρονο που ζει με τον μπαμπά και την μαμά, οι όποιοι χαίρονται που δεν έχουν πια ανάγκη να του δίνουν χαρτζιλίκι συν ότι μπορεί να αγοράσει τα ρούχα του και τα ανάλογα παιχνίδια του μόνος του από δω και πέρα.
Ο μαραγκός όμως έχει αποκτήσει ένα ανειδίκευτο εργάτη που δεν θα τον πληρώνει για τρία χρόνια. Το μόνο που έχει να κάνει είναι κατά περιόδους να συμπληρώνει κάποιες γραφειοκρατικές αναφορές. Τώρα αυτός ο ανειδίκευτος εργάτης δεν ξέρει τι θα πει οκτάωρο, σαββατοκύριακο, δικαιώματα, υποχρεώσεις. Γι αυτόν είναι κάτι μεταξύ σχολειού και δουλειάς χωρίς να είναι ξεκάθαρο τίποτα. Να το πω πιο απλά; Ο μάστορας απόκτησε σκλάβο τσάμπα! Για τρία χρόνια και με την επιδότηση του κράτους. Τώρα πείτε μου ποιος μάστορας, μαγαζάτορας, οτιδήποτε δεν θα το ήθελε αυτό. Τώρα τι θα γίνει ο μικρός όταν τελειώσουν τα τρία χρόνια κι αν ο μάστορας που θα υποχρεώνεται να τον πληρώσει αν θα τον κρατήσει, είναι μια άλλη ιστορία. Το πιθανότερο είναι ο μάστορας να προτιμήσει να εκπαιδεύσει τον …επόμενο, από το να πληρώσει τον προηγούμενο.
Ο μικρός το πιθανότερο είναι στη συνέχεια, αν είναι τυχερός, να ανοίξει κάτι δικό του, ή να μπει στο μεροκάματο ενός άλλης μορφής σκλαβοπάζαρου, ή να πέσει σε κανένα εργοστάσιο, σουπερμάρκετ, αποθήκη και δεν ξέρω τι άλλο με ένα μισθό επιβίωσης μέχρι να πεθάνει. Καλοί ανήλικοι σκλάβοι που θα εξελιχτούν σε καλούς και υπάκουους εργάτες. Αυτά στη χώρα που θριαμβεύει το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το 60% από τα φιλανδεζάκια ακολουθεί αυτό το δρόμο. Το υπόλοιπο 40% συνεχίζει για το λύκειο. Εκεί γίνεται το τελικό ξεκαθάρισμα. Τα καλά, υπάκουα, διαβαστερά παπαγαλάκια παίρνουν το απολυτήριο με τους σωστούς βαθμούς για το πανεπιστήμιο. Τα υπόλοιπα όλο και κάποια τεχνική σχολή θα βρεθεί. Τεχνικοί κομπιούτερ, γραφίστες, διακοσμητές. Μη στεναχώριεστε υπάρχουν κι εδώ όλα αυτά. Και όσοι τελικά βγάλουν το πανεπιστήμιο θα γίνουν καλοί και υπάκουοι πολίτες με τη πατρίδα στη καρδία και τη σημαία στο κούτελο.
Αν ο Αϊνστάιν δεν είχε πάει σε γερμανικό σχολείο και είχε πάει σε φιλανδικό, το πιο σίγουρο είναι ότι θα είχε καταλήξει ειδικευμένος λούστρος και όχι νομπελίστας μαθηματικός με του βαθμούς και τις επιδόσεις που είχε μέχρι τα δεκαπέντε του.
Μια κρεατομηχανή και αυτή τη κρεατομηχανή ονειρευόταν χρόνια το ΠΑΣΟΚ και προσπαθεί να κάνει πράξη τώρα ο Σαμαράς. Το είπε άλλωστε ωμά στα 40χρονα της ΟΝΝΕΔ. Και αυτή ακριβώς τη παιδεία δεν θέλουν και πολύ σωστά τα δεκαεξάχρονα.
Πάμε και στο τελευταίο, την ελευθερία. Αλά εδώ απλά γελάμε. Ποια ελευθερία όταν δεκαεξάχρονα που διαδηλώνουν αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες, δέρνονται και κακοποιούνται από μπάτσους και εισαγγελείς; Ποια ελευθερία και ποια παιδεία όταν ο ίδιος ο, πρώην πια, υφυπουργός παιδείας φέρεται βίαια σε συνάδελφο του μέσα στο κοινοβούλιο; Ποια ελευθέρια όταν οι μόνοι που έχουν λόγο στη παιδεία είναι αυτοί που προτιμάνε να χρηματοδοτούν τα αμερικανικά εργοστάσια εξοπλισμών αντί τα σχολεία; Ποια ελευθερία όταν πρωθυπουργός είναι ο διχαστικός Σαμαράς; Ποια ελευθερία όταν ακόμα και οι λειτουργοί της δικαιοσύνης μέλανε για κατάφορη αδιαφορία των νόμων και αποφάσεων των δικαστηρίων από την κυβέρνηση; Ποια ελευθερία;
Καταστροφείς των σχολείων δεν είναι οι καταληψίες, αυτοί προσπαθούν να χτίσουν σε ερείπια. Καταστροφείς των σχολείων και του μέλλοντος αυτής της χώρας είναι οι Σαμαράδες και οι Κασιδιάρηδες Στύλιοι που μας κυβερνάνε. Και δεν είναι η οικογένεια που δημιουργεί βίαιους αλήτες που καταστρέφουν σχολεία, – όπως είπε ο Σαμαράς στην ομιλία του για τα 40χρονα της ΟΝΝΕΔ – αλλά ζώα σαν τον Κασιδιάρη και τον Στύλιο που συντηρούν οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Δεν ντράπηκε ο αναίσχυντος να κατηγορήσει τους γονείς για τα όσα συμβαίνουν στη παιδεία.
Αλλά εκεί στα 40χρονα της ΟΝΝΕΔ είπε και κάτι άλλο. Ότι το μέλλον ανήκει στους νέους. Ας ελπίσουμε ότι αυτοί οι νέοι δεν θα είναι αποτέλεσμα του φιλανδικού συστήματος αλλά αυτά τα περήφανα δεκαεξάχρονα που είναι έτοιμα να κάνουν όλα όσα εμείς οι …ντάρηδες ξεχάσαμε. Να παλέψουν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κόντρα σε Σαμαράδες, μπάτσους και τη δικιά μας μνησικακία.
********************************************************************
Αντωνάκη άστα, 170 + 1 δεν μας κάνουν 180 και ο Βενιζέλος δεν μετράει για δυο παρόλα τα …προσόντα!!!
********************************************************************
Άδωνι, ενημέρωσε τον Πλεύρη που μπορεί να κάτσει μη πάει και κάτσει στη θέση του Μιχαλολιάκου.
********************************************************************
Άτιμε βαψομαλλιά, εσύ γιατί μετράς τους 180 και τους βγάζεις 181; Τι θα ήθελες να ξέρεις;
********************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, πρόσεχε μη αφήσεις τίποτα σους Συριζέους. Φωτιά και τσεκούρι σε όλα.
********************************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή ποντάρει μαζί μου ο Θάνος Ραφτόπουλος. Κι αυτός τους 180 ψάχνει!!!
********************************************************************
Στη φωτογραφία, το φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα.
