γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η κρίση της πανδημίας αποτέλεσε αφορμή για επιτάχυνση λύσεων που στηρίζονται στην τεχνολογία. Το είδαμε στην τηλεργασία, στην τηλεκπαίδευση και την τηλεϊατρική, παρά τα όποια προβλήματα.
Είναι γνωστό πως η σχέση των λογής υποτιθέμενων προοδευτικών με την τεχνολογία είναι μια σχέση μίσους. Παραδοσιακά, προβάλουν μια αντιπάθεια και μια αδυναμία συζήτησης σε επίκαιρα ζητήματα με την τεχνολογία, όπως ο ψηφιακός μετασχηματισμός. Εκτός από βερμπαλισμούς και αοριστολογίες δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόταση.
Για κακή τους τύχη ωστόσο, η τεχνολογική πρόοδος καθορίζει την κοινωνική πρόοδο και η διάδοση της τεχνολογίας εξαλείφει τις διακρίσεις, αποκαθιστώντας την ισότητα των ευκαιριών. Τα ιστολόγια στηρίζουν τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανταλλαγή ιδεών που δεν υπακούουν στα μαρξιστικά εγχειρίδια της κινηματικής και ιδεολογικής καπηλείας της Αριστεράς, γεννώντας ένα δυναμικό κινημάτων ανένταχτου ακτιβισμού. Όλα εκείνα δηλαδή που απεχθάνονται οι λαϊκιστές πολιτικοί και δη οι αριστεροί.
Παρά τα προβλήματα της χώρας, εμβληματικές επενδύσεις την καθιστούν τεχνολογικό κόμβο για το ψηφιακό μέλλον. Για την επένδυση του τεχνολογικού hub της Microsoft, επένδυση εντάσεως γνώσης, θα μπορούσε να πει κανείς πολλά. Από οικονομικά μέχρι γεωπολιτικά. Αντίστοιχα για το Amazon Web Services στην Αθήνα, το digital hub της Pfizer στη Θεσσαλονίκη, τεχνητής νοημοσύνης και ανάλυσης δεδομένων, όπως και για το συμπληρωματικό hub, σχετιζόμενο με τις εσωτερικές διεργασίες της εταιρίας.
Οι επενδύσεις αυτές δημιουργούν υπεραξία και στην πραγματικότητα αναβαθμίζουν διεθνώς τη χώρα φωνάζοντας “ελάτε κόσμε”. Η χώρα από αποθήκη νεκρών εργασιακά επενδύσεων, π.χ. φωτοβολταικών, καθίσταται διέξοδος για τα παιδιά του brain drain. Κάτι απολύτως αναγκαίο.
Προφανώς αξιολογούν θετικά το περιβάλλον που διαμορφώνεται υπό τη νέα κυβέρνηση και αντίστοιχα εξαιρετικές τις επενδυτικές προοπτικές. Υποτίθεται πως ο Αλέξης και ο προοδευτικός συρφετός ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη, για τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους. Δεν είπανε λέξη για τις επενδύσεις αυτές, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα ορισμένοι να τις χλευάζουν. Νοσταλγώντας συντηρητικά μια ιδεατή δικαιοσύνη και έναν συγκαλυμμένο κρατικό αυταρχισμό, τα αριστερά περιβάλλοντα ταυτίζονται με πτέρυγες της άκρας δεξιάς, με φαντασιώσεις μεγαλείου και μοναδικότητας, δυσπιστώντας ιδεοληπτικά σε κάθε τεχνοκρατική δυναμική της κοινωνίας. Μέμφονται την κυβέρνηση για την αντι-αναπτυξιακή της υποτίθεται πολιτική, θεωρώντας πως η χώρα χρειάζεται βιώσιμες επενδύσεις και ποιοτικές θέσεις εργασίας.
Τουλάχιστο αντιλαμβάνονται τη ζημιά που έκαναν κατά τη διακυβέρνησή τους, όπου κατατρόπωσαν το επιχειρείν με τα κοστολογημένα προγράμματα στην πλάτη της μεσαίας τάξης. Δέσμιοι της υποκρισίας τους, μετά την πολύφερνη αποικία χρέους τώρα θα κατατρέχονται από τις ψηφιακές αποικίες του νεοφιλελευθερισμού.
