γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η εποχή του πετρελαίου τελειώνει, όχι όμως επειδή μας τελειώνει το πετρέλαιο. Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας δίνει νέες προοπτικές. Οι επενδύσεις ΑΠΕ θεωρούνται περιβαλλοντικά φιλικές, με θετικό ή ουδέτερο ισοζύγιο για το περιβάλλον, αποτελώντας ένα ενδιάμεσο στάδιο στο επόμενο καθαρότερο. Πετρέλαιο, φυσικό αέριο και αύριο πιθανά υδρογόνο.
Στον πηγαιμό για Ασπροπόταμο λοιπόν οι δρόμοι είναι κατάφυτοι σκουπιδιών. Ενίοτε στολισμένα κατάλληλα και τα ποτάμια από τους γνωστούς άγνωστους τυρογαλατάδες και τους ανεξέλεγκτους υπονόμους με τα «εντόσθια του Λεβιάθαν» του Ουγκώ, που εκχύουν εμφανώς στον περιαστικό ιστό του Ληθαίου και του Αγιαμονίτη.
Έχουμε εντρυφήσει σε τέτοιο ψυχοπαθολογικό βαθμό στην καταστροφή που τη θεωρούμε μέρος της άρρωστης πραγματικότητας. Εθελοτυφλούμε όταν μερικά χιλιόμετρα βορειότερα υφίσταται η χαβούζα της Δ. Μακεδονίας με την προφανή καταστροφή του περιβάλλοντος και ενδιαφερόμαστε δήθεν για τον ανέμελο αερισμό των γαϊδάρων και το πέταγμα των λεπιδόπτερων. Αλλά το καλειδοσκόπιο του κλίματος δεν υπολογίζει την απύθμενη υποκρισία μας ούτε την καθήλωση των πολιτών σε σχέσεις εξάρτησης και πελατειασμού.
Η ΔΕΗ στη δεκαετία του ’80, πρωτοπορούσε στις ΑΠΕ με αιολικά πάρκα στα νησιά, αλλά το άνοιγμα της αγοράς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και των μονοπωλίων γενικότερα έφερνε σοβαρές απώλειες στους πολιτικούς. Το τέρας της ΔΕΗ και των λοιπών ΔΕΚΟ κοινωνικής αφαίμαξης εκκολάφθηκε υπό αυτές τις σχέσεις, με τους λογής συνδικαλιστές διαχειριστές των διακοπτών. Η απώλεια των ημετέρων, των προμηθευτών και προμηθειών είναι σιωπηρά και διαχρονικά το μεγαλύτερο ζήτημα. Παλιότερα, μέχρι για χαλίκι και γαρμπίλι έδιναν μίζα οι εργολάβοι για να πάρουν έργο σε ΟΤΑ. Τα νέα δεδομένα όμως δεν ελέγχονται πολιτικά και γι’ αυτό οι λογής πολιτευτές πρώτοι ξεσπάθωσαν κατά των ανεμογεννητριών… απ’ όλα τα μετερίζια, δεκαετίες τώρα, ώστε να υπολειπόμαστε 30 χρόνια από τη Δανία στις ΑΠΕ και να απολαμβάνουμε μακράν το ακριβότερο ρεύμα στην ΕΕ. Μέχρι κοινωνικοποίηση της παραγωγής βλέπουν παρωχημένα μυαλά, που κοπτόμενα για το περιβάλλον, κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους με το φασισμό των αντιαισθητικών αεροπανό.
Θετικοί στις ΑΠΕ λοιπόν με ανοικτά γραφεία και πλώρη για την αυλή του γείτονα. Η υποκρισία μας, ενδυσάμενη την ψευδεπίγραφη οικολογία, προσφέρει ψήφους ανοησίας και η απειλή της είναι ζήτημα δημοκρατίας και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Στην πραγματικότητα θα πρέπει οι Περιφέρειες και οι Δήμοι να συνεισφέρουν υποχρεωτικά με βάση το αιολικό δυναμικό και το γεωλογικό τους αποτύπωμα, λαμβάνοντας περισσότερους ή λιγότερους πόρους για έργα. Καμία περιοχή δεν μπορεί να επιβαρύνεται δυσανάλογα προκειμένου να αερίζονται κάποιοι.
