γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Το τέλος της ιστορίας και το τέλος του αγώνα της ιδεολογικής επικράτησης του φιλελεύθερου όπως ο Φουκουγιάμα πρέσβευε δεν ήρθε ποτέ.
Τουναντίον μάλιστα.
Στη Δύση, η υπαρξιακή αγωνία του φιλελεύθερου κύματος έκανε το αίσθημα του συνανήκειν να περιχαρακώνεται στον εξαιρετισμό του και να ταυτίζεται με το σύνδρομο του πολιτιστικού και οικονομικού ναρκισσισμού. Η ισχύς της θυμίζει το »παράλογο» του Καμύ, που τυφλώνει και φουσκώνει για παράτολμα εγχειρήματα. Εγκαταλείποντας την μεσότητα του αριστοτελικού ορθολογισμού και υιοθετώντας μια υποκριτική ιεραποστολική κοσμοθεωρία, ξιφουλκεί υπεροπτικά εναντίον όλων, έμπλεη ματαιοδοξίας.
Η ρήση του Περικλή «Ξυνελών τε λέγω τήν τε πᾶσαν πόλιν τῆς Ἑλλάδος παίδευσιν εἶναι» απεδείχθη εξαιρετικά βαριά, με την απουσία ηγεσίας με συνετή πολιτική, μακριά από επεκτατικούς παροξυσμούς και αλαζονεία, να είναι εμφανής. Προειδοποιήσεις έρχονται από παντού.
Κατά τον Σόλωνα «τίκτει γὰρ κόρος ὕβριν, ὅταν πολὺς ὄλβος ἕπηται ἀνθρώποις ὁπ̣όσοις μὴ νόος ἄρτιος ἦι» καθώς οι ΗΠΑ χτυπούν τα νταούλια και η Ευρώπη χορεύει, παραφράζοντας την αλαζονική ανοησία του μνηστήρα μας. Η κατάρρευση της διεθνιστικής φιλελεύθερης τάξης τρομάζει τις ελίτ, με το θέατρο ανταγωνισμού στην Ουκρανία να μην την κάνει χαμένη, παρά κατεστραμμένη και φρόντισαν γι’ αυτό οι δυνητικοί προστάτες της. Η Ευρώπη παρακμάζει, προσομοιάζοντας με φαντασιακή κοινότητα που αγωνιά να απαλλαγεί απ’ οποιαδήποτε εθνική, κοινωνική ή πολιτισμική κατάκτηση.
Αντιστρατεύεται τον εθνοτικό κοινοτισμό αναζητώντας τη δικαιοσύνη στις έωλες θεωρίες αφύπνισης, ενώ συγκλονίζεται από σκάνδαλα διαφθοράς και ιδιοτελείς αποφάσεις στον δικαιωματισμό, στον οικονομικό και πολιτιστικό αναγωγισμό και στον ανιστορισμό. Η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι γεγονός. Η ύφεση έρχεται. Η ενεργειακή κρίση με τις δραματικές συνέπειες στον πληθωρισμό, στην ακρίβεια, στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανεργία είναι πραγματικότητα. Τα εννέα κύματα κυρώσεων που η Ευρώπη επέβαλε στη Ρωσία απέτυχαν, χωρίς ποτέ να αναλογιστεί η επίπτωση αυτών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Γι’ αυτές η ΕΕ είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος. Ένας εταίρος που ζητάει και ενίοτε έπαιρνε δια της βίας αυτό που χρειαζόταν. Οι ανθρωπιστικές συνέπειες επίσης είναι τεράστιες με τα μεταναστευτικά κύματα να συγκλονίζουν την υποκριτική Ευρώπη, ενώ οι εθνικισμοί αναβιώνουν. Χορεύουμε στην άκρη της αβύσσου. Η μονοδιάστατη απομάγευση του κόσμου χάριν της φιλελεύθερης επιβολής κλονίζει την παγκόσμια σταθερότητα. Όσο γρηγορότερα αναγνωρίσουμε αυτή την δυτική ψευδαίσθηση και αποδεχτούμε την ελευθερία επιλογής, τόσο ευκολότερη θα είναι η μετάβαση στο αγαλλιάσθε του νέου έτους.
