Ιδιωτικοποιήσεις θέλανε, μεταρρυθμίσεις και δύσκολα μέτρα, όπως άνοιγμα αγορών, αξιολόγηση, συνδικαλιστικό νόμο, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μείωση των πρόωρων συντάξεων και μη και έλεγχο των συμβασιούχων για να έλθουμε σε μία σχετική κανονικότητα. Με συνοπτικές δημοκρατικές διαδικασίες και καθόλα προοδευτικό προσωπείο. Το ψυχογράφημα των εναλλακτικών έναντι του παλιού κατεστημένου ήταν έτοιμο.
Αυτή λοιπόν η εναλλακτική αριστερά, η αντισυστημική και αντικαπιταλιστική, υπερψήφισε τα σκληρότερα καπιταλιστικά και αντεργατικά μέτρα. Ως γνήσια σωτηριώδης αρχή προβάλλει πανταχόθεν την “αγία” εναλλακτική αυτό-οργάνωση, εξωραΐζοντας τις συλλογικότητες στο όνομα της υποτιθέμενης ταξικής πάλης και του μιαρού κέρδους. Στο όνομα της ψεύτικης ισότητας και της υποτιθέμενης κοινωνικής δικαιοσύνης επιβάλλουν την ομοιομορφία και την ισοπέδωση, φτάνοντας στην ξεδιάντροπη ενοχοποίηση των αρίστων.
Ωστόσο ο προσηλυτισμός τους στις αγορές κόστισε σχεδόν 100 δις, για να μεταμορφωθούνε σε ικέτες και ενώ η επανάστασή τους έταζε ζεστό χρήμα, τώρα ζητά μετά επιτάσεως την εξόφληση του λογαριασμού.
Σήμερα καλούνται να διαχειριστούν το χάλι που οι ίδιοι δημιούργησαν. Από την εκατόμβη του ασφαλιστικού μέχρι και την υπερφορολόγηση. Η επεξεργασία των υποβληθέντων δηλώσεων τον περασμένο Ιούνιο αποκάλυψε 58.000 περίπου λιγότερους ελεύθερους επαγγελματίες με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ταμεία. Χιλιάδες επιπλέον φορολογούμενοι αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΑΔΕ τον Σεπτέμβριο, ενώ σύμφωνα με τα πρόσφατα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ το ΄16 ήταν χειρότερο του ΄15 για τα νοικοκυριά.
Ο Γκόγια στο έργο του “O ύπνος της λογικής γεννά τέρατα” μας δείχνει ακαριαία πως το τερατώδες γίνεται αληθοφανές και πειστικό. Έτσι το δεν πληρώνω έγινε κατάσχεση, η σεισάχθεια ηλεκτρονικός πλειστηριασμός, η δίκαιη ανάπτυξη περνά από την μερική απασχόληση των 300 ευρώ και τα επιδόματα, ενώ η έξοδος από τα μνημόνια από την αυστηρή επιτροπεία και το υπερταμείο των 99 ετών.
Είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία τους που μετά από αναρίθμητα μέτρα και περαιτέρω περικοπές συντάξεων και εισοδημάτων το ΄19 και το ΄20, που επιμελώς αποκρύπτουν, επιμένουν να διατυμπανίζουν πως το 3ο και το συγκαλυμμένο 4ο μνημόνιο δεν είναι ιδιοκτησία τους. Για εκείνους οι λέξεις κλειδιά δεν είναι η ανάπτυξη, το κέρδος, η προσωπική επιτυχία και η κοινωνική καταξίωση, αλλά οι συλλογικότητες και οι Κοιν.Σ.Επ. Δυστυχώς όμως τον προοδευτισμό τους, όπως σε κάθε σοσιαλισμό, στο τέλος δεν τον πληρώνουν οι άλλοι.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
