Οι Γαλλικές προεδρικές εκλογές, στο πρώτο γύρο, εξελίχθηκαν σε αναμέτρηση μεταξύ δύο διαφορετικών πολιτικών σχολών, η μια υπερασπίστρια της μεταπολεμικής φιλελεύθερης τάξης και η άλλη λαϊκίστρια που προτίθεται να καταστρέψει αυτή την τάξη.
Την Κυριακή που μας πέρασε, το δίδυμο που είχαν προβλέψει από καιρό οι δημοσκόποι για την προεδρία έγινε πραγματικότητα: ο κ. Εμανουέλ Μακρόν, ένας ανεξάρτητος κεντρώος, και η κα Μαρίν Λεπέν, η ακροδεξιά ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου, κατάφεραν να περάσουν στον δεύτερο γύρο των εκλογών της 7ης Μαΐου.
Η αναμέτρηση μεταξύ του κ. Μακρόν – ενός φιλοευρωπαϊου που βάσισε την καμπάνια του στην αισιοδοξία και στην ανοικτή οικονομία – και της κας Λεπέν – μιας ακροδεξιάς πολιτικού που, εκμεταλλευόμενη την ανησυχία επάνω στη γαλλική ταυτότητα, θέλει να υψώσει προστατευτικούς φραγμούς και να φύγει από το ευρώ, δημιουργεί εντάσεις και σύγχυση στη γαλλική κοινωνία που αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα και επιθυμεί ένα καλύτερο μέλλον.
Η διάψευση των προσδοκιών του κόσμου από τις λεγόμενες ελίτ, κυρίως λόγω της υψηλής ανεργίας, κοντά στο 10%, συνέδραμε και στην άνοδο της στήριξης για τον κ. Ζαν Μελανσόν, έναν ακροαριστερό ευρωσκεπτικιστή. Ο κ. Μελανσόν, ο οποίος προσέλκυσε περίπου το 19% των ψήφων στο πρώτο γύρο, ήταν προφανές πως δεν ενθάρρυνε τους υποστηρικτές του να στηρίξουν τον κ. Μακρόν στον δεύτερο γύρο, αντίθετα από τους άλλους ηττημένους υποψήφιους από την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά.
Η μάχη θα είναι δύσκολη και κρύβει πολλές παγίδες. Οι Γάλλοι έχουν ξεπεράσει σύνδρομα και τεχνητές απειλές, χωρίς όμως να θέτουν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή τους πορεία. Επιθυμούν περισσότερες επενδύσεις, αύξηση της απασχόλησης και επανεκκίνηση της οικονομίας τους.
Η πολιτική της Γαλλίας έχει περάσει σε μια νέα εποχή, που σηματοδοτείται από την κατάρρευση των συμβατικών κομμάτων, που έχουν κυβερνήσει εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Πρώτη φορά από τη δημιουργία της Πέμπτης Δημοκρατίας το 1958, κανένας από τους υποψήφιους των κομμάτων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο.
Οι προεδρικές θητείες των κ.κ. Σαρκοζί και Ολάντ υπήρξαν αμφότερες αποτυχημένες. Δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τα ακανθώδη προβλήματα των Γάλλων πολιτών , πολύ δε περισσότερο να τους δώσουν έμπνευση και να τους προτρέψουν σε ένα νέο ταξίδι με όραμα και προοπτική.
Ήταν συνεπώς επόμενο οι αντισυστημικές φωνές, εκ δεξιών και εξ αριστερών να ενισχυθούν ραγδαία.
Θα τα καταφέρει ο κ. Μακρόν ως Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας; Οι κάλπες θα του δώσουν τη δυναμική, αρκεί ο ίδιος να τολμήσει και να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ένας σύγχρονος ηγέτης.
Η Γαλλία της Ευρώπης οδεύει σε νέους δρόμους με υψηλές ταχύτητες.
