γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Εντυπωσιάζει η προσπάθεια κύκλων στα Τρίκαλα αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας να καθοριστούν οι συνέργειες κατά παραγγελία, από ομάδες συμφερόντων και δομές που επιλέγουν να αυτοκαθορίζονται ως προοδευτικές.
Έτσι λοιπόν στα πλαίσια μιας προοδευτικής δήθεν αυτοδιοικητικής πρότασης τα πάντα ξεχνιούνται. Η εξουσία να είναι καλά. Ρεαλιστική ηθική πέρα από προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και φαντασιώσεις. Γιατί μπορεί κάποιοι να συγκινούνται από το χαμήλωμα των λαβάρων του κομματικού πατριωτισμού, αλλά έτσι έμμεσα συγκαλύπτουν την υποκρισία και την ιδιοτέλεια, προωθώντας τη λήθη και τον συμψηφισμό.
Η καλύτερη δήθεν και με αριστερό πρόσημο παρέμβαση στα αυτοδιοικητικά που προσπορίζουν, έχει να κάνει με τον ευτελισμό και το ξεπούλημα της αξιοπρέπειας, κατά τα κυβερνητικά πρότυπα. Είναι η αλάνθαστη τακτική της εξαπάτησης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, που μετατρέπει τον πολίτη σε αντικείμενο και τις υπηρεσίες του κράτους σε λάφυρο. Η κεντροαριστερά όμως, σε πείσμα ορισμένων θυμάται, και το μερκελιστές και το προδότες και το γερμανοτσολιάδες. Πολύ μάλιστα περισσότερο όταν η Φώφη διατρανώνει πως “κινούνται τυχοδιωκτικά με μοναδικό κριτήριο την παραμονή στην εξουσία” και ως εκ τούτου έχει τη στρατηγική τους ήττα ως στόχο. Τι κρίμα όμως που δε ρώτησε πως μαζεύονται οι ψήφοι στο έξυπνο χωριό μας… Τι άδικο που δεν ρώτησε τους χαοτικούς τοπικούς κυβερνώντες αν συναινούν.
Όντας ηττοπαθείς λοιπόν, δημιουργούν πληγές στο αφήγημα της κεντροαριστεράς. Το μέγεθος της κατάντιας είναι προφανές. Ο ζωτικός πολιτικός χώρος του κέντρου αναμοχλεύεται από τους συντηρητικούς και τη σοσιαλδημοκρατία, την οποία σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να καπηλευτεί. Το άκρο δηλαδή, μηχανορραφεί τεχνάσματα με κινήματα και συλλογικότητες, προκειμένου να αποκομίσει οφέλη από το ευρύτερο κέντρο. Ο ανύπαρκτος αυτοδιοικητικά ΣΥΡΙΖΑ αναζητά στέγη και ανακαλύπτει συνεργασίες εκεί που πρόσφατα λοιδορούσε. Σανίδα σωτηρίας δηλαδή ψάχνει, με ένα κυνικό καιροσκοπισμό που στηρίζεται σε πολυμήχανους εξουσιολάγνους. Στην πράξη το διακύβευμα δεν περιέχει το δίλλημα του κομματικού πατριωτισμού και του ναρκισσισμού, παρά εκείνο της αξιοπρέπειας και της στάσης ζωής έναντι στην κοινωνία και την εξουσία. Μακριά, σαράντα μερόνυχτα στο σύννεφο, ερχόμενος με τις λίθινες πλάκες, θα ανακοινώσει στο ιερό υπόλειμμα το μεταφυσικό σχέδιο της σωτηρίας.
Μαγειρεύουν τα γιατρούδια. Φαντασιώνουν αντιδεξιά μέτωπα και παρωχημένες λογικές. Όσο όμως ο χώρος της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας θα κηδεμονεύεται από λογής τέως που βρίσκουν την εξιλέωση στη φυγή, δεν θα αυτονομείται και δεν θα σηκώνει κεφάλι, στα πλαίσια της αυθυποβολής της κατωτερότητας. Αλλά οι πρωτομάστορες του διχασμού συνεννοούνται καλύτερα με τα σκύβαλα, τα σπασμένα των οποίων πληρώνει ο λαός, για να θυμηθούμε την Τζέννυ Έρπενμπεκ. Ενδιαφέρονται λοιπόν αλλά δεν βγαίνουν μπροστά. Εκ του ασφαλούς μόνο. Με ιδιοτελή όμως κριτήρια ούτε σύμβουλος δεν βγαίνεις, όχι δήμαρχος. Αναζητούν δήθεν χαρισματικές προσωπικότητες που η κοινωνία θα υποδείξει. Μάλιστα. Ακηδεμόνευτα λοιπόν, Κρεμμύδας ή Κρομμύδας, ο Ντίνος είναι απείρως εντιμότερος πολιτικά και γι’ αυτό και μόνο, καταλληλότερος.
