γράφει ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος.
Η απάντηση στο τρίτο ερώτημα: Τι να κάνουμε; Βαρύνει εμένα και με δεσμεύει προσωπικά και αποκλειστικά.
Απαντώ αμέσως και ευθέως . Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που έκαναν και οι τρεις χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος. Μπήκαν σε μνημόνιο μετά την Ελλάδα. Και οι τρεις βγήκαν από την κρίση με ένα Μνημόνιο και σε τρία χρόνια. Και αυτό που έκαναν είναι:
1.Ανέλαβαν την ιδιοκτησία του Μνημονίου. Τήρησαν δηλαδή την αρχή pacta sunt servanda.
2. Πέτυχαν πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση.
3.Εξασφάλισαν κοινωνική συναίνεση με τους κοινωνικούς φορείς.
4.Εφάρμοσαν μεταρρυθμίσεις
5.Μείωσαν φόρους.
Εμείς κάναμε ακριβώς τα αντίθετα. Και το χειρότερο κάναμε απανωτές εκλογές. Στα επτά χρόνια της κρίσης προκαλέσαμε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα . Αλλάξαμε τέσσερις Πρωθυπουργούς και έξι Υπουργούς Οικονομικών. Και έπεται συνέχεια.
Είναι φανερό ότι το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε την κρίση όχι ως εθνικό ζήτημα που απαιτεί Συναίνεση, Συνεννόηση και συνεργασία, αλλά ως ευκαιρία για ρεσάλτο στην εξουσία. Και τα τρία κόμματα κατέκτησαν την εξουσία, με όχημα τον λαϊκισμό. Με λόγο συγκρουσιακό και διχαστικό. Φόρτωσαν στους ώμους του ελληνικού λαού από ένα Μνημόνιο το καθένα. Επί επτά χρόνια τον έχουν καταδικάσει στο μαρτύριο τους Σισύφου.
Η ανάταξη και ανασυγκρότηση της χώρας από το θεσμικό, οικονομικό και κοινωνικό σηπτικό σόκ, που έχει προκαλέσει η επτάχρονη κρίση, επιβάλλει ευρύτατη πολιτική συνεργασία και κοινωνική συναίνεση.
Δεν μπορεί να είναι έργο ούτε ενός ηγέτη ούτε ενός κόμματος. Η σημερινή πολιτική πραγματικότητα, με το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα και την κυριαρχία του «κανένας» στο δείκτη εμπιστοσύνης προς τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, το καθιστά ανέφικτο.
Όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που ενστερνίζονται τις αξίες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και πιστεύουν ότι το παρόν και το μέλλον της χώρας, η Εθνική μας ασφάλεια και η ίδια η δημοκρατία μας διασφαλίζοντας μόνο στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης, οφείλουν να δώσουν ενωμένες τη μάχη κατά της παρακμής.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο Ε.Α.Μ.
Το 1941 το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ιδρύθηκε με στόχο την απελευθέρωση της χώρας από τους ξένους κατακτητές.
Σήμερα στόχος είναι η απελευθέρωση της χώρας από τους εσωτερικούς της δυνάστες: τον κρατισμό, την κομματοκρατία, τον κρατικοδίαιτο στρατευμένο συνδικαλισμό , τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, και τις συντεχνίες, που καταπνίγουν τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και της κοινωνίας. Στόχος είναι η αποκατάσταση της πολιτικής ως υπέρτατης αξίας και ο απεγκλωβισμός της από τον λαϊκισμό, τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά.
Τότε, τον κορμό του ΕΑΜ αποτέλεσε η Αριστερά. Σήμερα τον κορμό του ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ καλούνται να συγκροτήσουν η Μεταρρυθμιστική Κεντροδεξιά. Η Mεταρρυθμιστική Κέντροαριστερα. Η Μεταρρυθμιστική αριστερά των Λεωνίδα Κύρκου, Γρηγόρη Φαράκου, Μιχάλη Παπαγιαννάκη, Γρηγόρη Γιάνναρου, που σήμερα όμως δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως αριστεροί όπως ο Τάκης Λαζαρίδης, ο θανατοποινίτης συγκρατούμενος του Νίκου Μπελογιάννη και συγγραφέα του έργου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι». Ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ, μετά την επερχόμενη συντριβή του, ασφαλώς και μπορεί να κληθεί να συμμετάσχει. Όχι όμως ο σημερινός, το σύστημα εξουσίας Τσίπρα – Παππά που αποτελεί ύβρη για την Αριστερά.
Η συγκρότηση του Μετώπου που προτείνω έχει τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις:
Ι. Κοινή κάθοδος όλων των δυνάμεων, που προανέφερα, σε κοινό ψηφοδέλτιο. Κομματική «εκεχειρία» και υποστολή των κομματικών σημαιών.
Η αναγκαιότητα ενός λυτρωτικού BIGBANG, μιας δημιουργικής καταστροφής του κομματικού συστήματος αποτελεί ώριμο αίτημα της κοινωνίας. Τα σημερινά κόμματα, χρεοκοπημένα ιδεολογικά, ηθικά και οικονομικά. Θεμελιωμένα πάνω σε πελατειακά δίκτυα και μηχανισμούς πρέπει να οδηγηθούν σε ευθανασία. Αυτοδιάλυση και επανίδρυση ως κόμματα αρχών, αξιών και προγραμματικών θέσεων ,που θα συγκροτούνται από πολίτες και όχι από πελάτες.
Η κοινή κάθοδος στις προσεχείς εκλογές επιβάλλεται για ένα πρόσθετο, αλλά μείζονα στόχο. Την εξουδετέρωση της βόμβας της απλής αναλογικής, με την οποία η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει ναρκοθετήσει το μέλλον της χώρας. Η εκλογική δυναμική που θα αναπτυχθεί επιτρέπει τη στόχευση πλειοψηφίας 200 βουλευτών, ώστε να καταργηθεί το «αποτύπωμα» του δεξιού και αριστερού εθνολαϊκισμού, που η κυβέρνηση θέλει να αφήσει μετά τη βέβαιη πτώση της. Αλλιώς, η χώρα θα οδηγηθεί στην ακυβερνησία, την αστάθεια και κατ’ επέκταση στη χρεοκοπία.
Η πλειοψηφία των βουλευτών, που με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα, θα πρόσκειται στη Ν.Δ. θα εκλέξει τον Πρωθυπουργό. Οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις θα εκλέξουν έναν Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Έτσι, defacto, η δημιουργία ενός δεύτερου πόλου γίνεται εφικτή.
ΙΙ. Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης.
Η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου αποτελεί ασφαλώς την πρώτη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Η δεύτερη και σημαντικότερη προϋπόθεση για την υπέρβαση της παρακμής είναι οι τομές και μεταρρυθμίσεις, που θα επιτρέψουν τον μετασχηματισμό της χώρας από «αποτυχημένο» κράτος (failed state) σε «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος.
Το σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης θα ανατεθεί σε προσωπικότητες με αποδεδειγμένο κύρος, γνώσεις και εμπειρία, θα αναζητηθούν και θα επιστρατευθούν, εντός και εκτός πολιτικής, με διακομματική συμφωνία. Το εθνικό Σχέδιο θα στηρίζεται σε έξι πυλώνες:
- 1.Θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας και αναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος. Η κρίση έχει προκαλέσει φθορά και καταπόνηση σε όλους τους θεσμούς. Καμμία από τρείς εξουσίες Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι Συντακτική. Όλες οι μη θεμελιώδεις διατάξεις πρέπει να κηρυχθούν αναθεωρητέες. Η αναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος με την καθιέρωση του λεγόμενου Γερμανικού Συστήματος με 150-200 μονοεδρικές περιφέρειες και λίστα 50 εδρών αλλά και με ταυτόχρονη καθιέρωση ασυμβίβαστου Βουλευτή και Υπουργού, αποτελεί τη μόνη ελπίδα για αναβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού και καταπολέμηση της διαπλοκής και διαφθοράς.
2. Νέο Παραγωγικό και Αναπτυξιακό Μοντέλο, με στόχο την αναγέννηση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Επιχειρηματικότητα και καινοτομία πρέπει να αποτελέσουν τον πυρήνα της ανασυγκρότησης της οικονομίας.
3.Μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης με αποκοπή του ομφάλιου λώρου, που συνδέει το κράτος και το κόμμα, που εκάστοτε βρίσκεται στην εξουσία. Δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής, ως μόνης αρμόδιας για την πρόσληψη και την υπηρεσιακή εξέλιξη των κρατικών υπαλλήλων.
4.Μεταρρύθμιση στην Παιδεία σημαίνει πρωτίστως απεγκλωβισμό του Εκπαιδευτικού Συστήματος από τον κομματικό εναγκαλισμό. Η παιδεία είναι όμηρος κομματικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Τα κόμματα έχουν μετατρέψει τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια σε «πεδία βολής» όπου ασκούνται τα υπό εκκόλαψη κομματικά στελέχη. Πάνω στα ερείπια της παιδείας χτίζονται πολιτικές καριέρες.
5. Μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού Συστήματος, των Εργασιακών Σχέσεων και του Συνδικαλιστικού Νόμου.
6. Μεταρρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους και του Συστήματος Υγείας. Στη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, η κοινωνική συνοχή και οι πολιτικές κοινωνικής προστασίας αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης.
Κατά τον Αριστοτέλη « δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων» Το «δωρεάν για όλους» αδικεί κατ’ εξοχήν εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Το σύστημα που υπηρετούμε επί δεκαετίες δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση. Γιατί ούτε δωρεάν παιδεία έχουμε ούτε δωρεάν υγεία. Απαιτείται θάρρος και ρεαλισμός για να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος των μη εχόντων.
Το Σχέδιο της Εθνικής Ανασυγκρότησης πρέπει να αποτελέσει το νέο εθνικό αφήγημα που θα συσπειρώσει και θα κινητοποιήσει τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας. Πιστεύω ότι είναι πλειοψηφικές. Θα σηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της χώρας. Τη νέα Μεταπολίτευση, την αναγκαιότητα της οποίας όλοι αποδέχονται.
ΙΙΙ. Η Εφαρμογή του Εθνικού Σχεδίου επιβάλλει τη συγκρότηση Κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης και όχι κομματικής. Ένα ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα, μείγμα έμπειρων και άφθαρτων πολιτικών, καταξιωμένων τεχνοκρατών και πετυχημένων managers της πραγματικής οικονομίας με ορίζοντα τετραετίας, θα κληθεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την ανόρθωση της Χώρας.
Η αντιμετώπιση της μεγαλύτερης, από το 1974, κρίσης απαιτεί πρωτίστως στελέχη με κυβερνητική εμπειρία και όχι μαθητευομένους μάγους. Ολοκληρωτική αφοσίωση στην επιτυχία του Εθνικού Στόχου Ανάταξης της Χώρας και της Κοινωνίας. Χωρίς κομματικούς περισπασμούς, προσωπικές στρατηγικές και επιδιώξεις.
Η χώρα δεν πρόκειται να σωθεί, αν δεν μετατρέψουμε τον καραμανλικό ορισμό της πολιτικής ως της τέχνης του εφικτού με τον ορισμό ότι σήμερα πολιτική είναι η τέχνη να κάνεις το ανέφικτο εφικτό. Γι’ αυτό χαρακτηρίζω την πρόταση ως «ρεαλιστική ουτοπία».
Αντλώ την πίστη και την αισιοδοξία ότι μια κατ’αρχήν ουτοπική πρόταση είναι εφικτή, εμπνεόμενος από ένα πρόσφατο ιστορικό γεγονός.
Το βραβείο Nobel Ειρήνης για το 2015 απονεμήθηκε στο ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ» της Τυνησίας, για την αποφασιστική συμβολή του στην οικοδόμηση μιας πλουραλιστικής Δημοκρατίας στην Τυνησία.
Το Κουαρτέτο συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 2013, σε μια περίοδο, όπου η διαδικασία εκδημοκρατισμού απειλείτο από κομματικές αντιπαραθέσεις και μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Αποτελέστηκε από τέσσερις φορείς:
- - Τη Γενική Ένωση Εργασίας
- - Τη Συνομοσπονδία βιομηχάνων, εμπόρων και χειροτεχνών.
- - Τη Λίγκα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
- - Την Ένωση Νομικών Τυνησίας.
Το Κουαρτέτο, υποχρέωσε τα αντιμαχόμενα κόμματα να συνεργαστούν . Η Τυνησία, παρά τα προβλήματα, που σήμερα αντιμετωπίζει, είναι η μόνη χώρα όπου η Αραβική Άνοιξη οδήγησε στην επικράτηση ενός κοσμικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος και όχι στον ισλαμικό χειμώνα.
Ένα ανάλογης σύνθεσης Κουαρτέτο προτείνω να συγκροτηθεί και στην χώρα μας. Μπορούν να το αποτελέσουν:
Οι Επιστημονικές-Επαγγελματικές Ενώσεις και Επιμελητήρια (Δικηγορικοί Σύλλογοι, Τεχνικό Επιμελητήριο κλπ).
Οι φορείς του επιχειρηματικού και εμπορικού κόσμου.
Οι Δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης , ως εκπρόσωποι της ακομμάτιστης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι Ενώσεις, τα δίκτυα και οι Κινήσεις Πολιτών.
Οι Ελίτ της επιστήμης, της διανόησης και της οικονομίας πρέπει επιτέλους να αναλάβουν την ευθύνη που τους ανήκει και να μετατρέψουν την εθνική απαισιοδοξία σε εθνική αυτοπεποίθηση.
Είναι αυτές που μπορούν με αξιοπιστία σήμερα να απευθύνουν και να κινητοποιήσουν τους ενεργούς πολίτες, την πραγματική κοινωνία των πολιτών , που σήμερα χωρίς πυξίδα και χωρίς ελπίδα, έχει αποσυρθεί από τα κοινά.
Είναι αυτές, μαζί με την κοινωνία των πολιτών, που μπορούν να επιβάλλουν στις πολιτικές ηγεσίες τη Συναίνεση και τη Συνεργασία, πριν επέλθει η εθνική καταστροφή και όχι μετά, όπως διδάσκει η Ιστορία.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα, με τη συγκλονιστική ομιλία του στην Αθήνα έδειξε το δρόμο.
Υπέδειξε στους πολίτες να γίνουν αυτοί η δύναμη της Αλλαγής. Κι ότι η Αλλαγή έρχεται όταν εμπλακούν και την απαιτήσουν οι απλοί άνθρωποι. Γιατί η μεγαλύτερη δύναμη σε μία δημοκρατία είναι η δύναμη του Πολίτη. Και σε όλες τις χώρες οι πολίτες θα είναι πάντα αυτοί που θα αποφασίζουν το είδος των χωρών που θα ζούμε, τα ιδανικά τα οποία θα επιδιώκουμε και τις αξίες που θα μας καθορίζουν.
Έτσι θα νοιώσουν οι νέοι ότι το μέλλον τους ανήκει. Θα μπούνε στη μάχη της Αλλαγής. Θα κατοχυρώσουν την Αξιοκρατία που λαχταράμε. Από τους αγώνες τους θα προκύψουν οι νέες ηγεσίες και όχι από τους κομματικούς υπονόμους. Και θα ανατρέψουν τον στίχο του Κηλαηδόνη: «Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια, κάποιοι μας τον κλέβουν, φανερά κι όχι μυστικά.»
