Δεν έχω κανένα παράπονο, καλοπληρωτές είναι, πάντα στην ώρα τους και ποτέ δεν αναμειχτήκαν με το τι γράφω ή μου υπέδειξαν τι να γράψω. Η αρχισυντάκτης μάλιστα, που κι έχω μιλήσει μια δυο φορές όλο κι όλο μαζί της, από ό,τι έμαθα με φοβάται γιατί όπως έχει πει είναι σαν να ανήκω σε άλλο κόσμο. Μάλλον έχει δίκιο, γιατί όπως λέει και η κόρη μου εγώ και η μόδα έχουμε τσακωθεί χρόνια τώρα και δεν μιλάμε πια.
Πριν από μερικές μέρες όμως αυτή η αρχισυντάκτης έκανε την εξαίρεση να με πάρει τηλέφωνο και μετά τα συνηθισμένα, καιρό έχουμε να τα πούμε – να τα λέμε πιο συχνά, έπεσε για πρώτη φορά η ερώτηση, παράκληση, εντολή. Πρέπει να γράψεις κάτι για τον Βαρουφάκη. Έλληνας εσύ, ξέρεις καλύτερα από όποιον άλλο τι να γράψεις.
Τώρα το συγκεκριμένο περιοδικό είχε κάνει αφιέρωμα στις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Βαρουφάκη και μάλιστα είχε και προτάσεις για αλλαγές και για να πω την αλήθεια είχα ήδη αποφασίσει το θέμα που επρόκειτο να ασχοληθώ. Αλλά είπα ναι, κι έτσι βρέθηκα να προσπαθώ να χωρέσω σε 350 λέξεις (γιατί το περιοδικό τυπώνεται), έναν Βαρουφάκη.
Αλλά εδώ είχα να κάνω με τον άνθρωπο με τα χίλια πρόσωπα. Και αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με τον ίδιο τον Βαρουφάκη, όσο με τον τρόπο που τον βλέπουν οι άλλοι ή με το τι περιμένουν από τον Βαρουφάκη οι άλλοι.
Στη Γερμανία ο Έλληνας υπουργός οικονομικών έχει τα πιο πολλά πρόσωπα. Από τα πιο διαδεδομένα είναι αυτό: ένα καμάκι, ψευτάκος, κλεφτάκος και τεμπέλης που προσπαθεί με ένα θρασύδειλο τσαμπουκά να τα πάρει όλα εκμεταλλευόμενος την καρτερικότητα των ντόπιων. Δυστυχώς αυτά είναι τα στερεότυπα – για τα οποία έχουμε κι εμείς βοηθήσει πολύ – που έχουν χτίσει πολλοί βόρειοι και κεντροευρωπαίοι για τους Έλληνες.
Μετά είναι το ποντίκι που βρυχάται και καλά θα έκανε να σκάσει και να συνεχίσει με την ελεημοσύνη που πονόψυχα του πετάνε οι αφέντες Γερμανοί. Μην το παίρνετε προσωπικά, την ίδια γνώμη έχουν για όλους τους μη Γερμανόφωνους σε διαφορετικές διαβαθμίσεις, με πιθανή εξαίρεση που πάντα με εξέπληττε, τους Βρετανούς, τους οποίους τους κοροϊδεύουν με κλισέ μεν αλλά ενίοτε τους φοβούνται δε.
Και υπάρχει και η εικόνα του επαναστάτη που στήνει οδοφράγματα και παλεύει για τα δικαιώματα του εργάτη. Μόνο που κι αυτός με το που πάει πέντε η ώρα γυρνάει σπίτι του να πιει τσάι, να φάει τοστάκια με αγγούρι που έχει ετοιμάσει η μαγείρισσα και να διαβάσει ρομαντικά ποιήματα στις αριστοκρατικές κυρίες και δεσποινίδες που φλερτάρει. Ένας επαναστάτης με καραδεξιό λουστράρισμα. Ούτε αυτό να σας κάνει εντύπωση. Από τον Βύρωνα μέχρι τον Μαρξ, η εικόνα του επαναστάτη στη κεντρική και βόρειο Ευρώπη μόνο με φτωχούς εργάτες δεν είναι συνδεδεμένη. Χωρίς να θέλω να απομυθοποιήσω κανέναν, ακόμα κι ο Τσε Γκεβάρα είχε σαν επιλογές, επαναστάτης ή μεγαλογιατρός; Ίσως γιατί ο εργάτης ποτέ δεν είχε χρόνο για θεωρίες και επαναστάσεις. Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική κουβέντα.
Στη γειτονική Ολλανδία τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο Βαρουφάκης είναι είτε ο τεμπελάκος νότιος (αυτοί μας βάζουν όλους, Ιταλούς, Ισπανούς, Σέρβους, Κροάτες, Κύπριους και Πορτογάλους, στον ίδιο κουβά) ή ο επαναστάτης χωρίς αιτία.
Στη Γαλλία τα πράγματα είναι πιο σύνθετα γιατί οι Γάλλοι κάνουν από μόνοι τους τα πάντα πιο σύνθετα. Η αίσθηση είναι ότι πολλοί θα ήθελαν τον Βαρουφάκη να ήταν υπουργός οικονομικών της Γαλλίας και όχι της Ελλάδας. Και αυτό ισχύει για όλο το Γαλλικό πολιτικό φάσμα, από τους εθνικιστές της Λε Πεν, στο φάντασμα των σοσιαλιστών μέχρι το κομουνιστικό κόμμα. Άποψη μου ότι πιθανώς αυτοί να πέφτουν πιο κοντά από όλους τους άλλους μιας και η βιομηχανική Γαλλία θα ταίριαζε πιο πολύ στον Βαρουφάκη και τις θεωρίες του, από την τέως αγροτική Ελλάδα.
Οι Βέλγοι είναι ολίγο Γερμανοί με μπόλικο Γάλλοι. Οι Εγγλέζοι από την άλλη έχουν περάσει στα χαμηλά τα στερεότυπα τους για τους Έλληνες, μιας και είναι πολύ απασχολημένοι με τα στερεότυπα τους για τους Πολωνούς, τους Βούλγαρους, τους Ρουμάνους και τους Γερμανούς. Έτσι ο Βαρουφάκης περνάει σαν κάτι που δεν είναι δικό τους πρόβλημα, εννοώντας ότι είναι πρόβλημα της ΕΕ, λες και αυτοί δεν είναι μέλη της Ένωσης. Για τους Έλληνες του εξωτερικού είναι κάτι μεταξύ Μεγαλέξανδρου και Καραϊσκάκη με εμφάνιση Ρέμου στα πιο αδύνατα του.
Κάποιοι λοιπόν από αυτούς επρόκειτο να διαβάσουν το κείμενο μου για κάποιον που εγώ δεν ένιωθα άνετα ότι τον ξέρω ή τουλάχιστον ότι τον καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες βδομάδες έχω διαβάσει αρκετά κείμενα του αλλά αυτό και πάλι δεν σημαίνει τίποτα. Ή καλύτερα μου έδειξε ότι είναι ένας πολύ έξυπνος και πολύ καλά ενημερωμένος ακαδημαϊκός. Αυτό θα ήταν καλό αν πήγαινε σε συνέδρια ή συμπόσια ακαδημαϊκών και μιλούσε ή διαφωνούσε για μοντέλα οικονομίας. Αλλά ο Βαρουφάκης πηγαίνει σε συμβούλια πολιτικών με ανησυχίες για την επανεκλογή τους, με σπουδές στη νομική που καθορίζουν το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων, αντιπροσωπεύοντας τους Έλληνες. Δεν είναι το ίδιο.
Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε κάτι που έχω γράψει επανειλημμένα εδώ στο apopseis, ότι γράφοντας σε ξένα έντυπα πολλές φορές νιώθεις την υποχρέωση να υπερασπιστείς τη χώρα σου, τη κυβέρνηση της πατρίδας σου και γενικότερα ότι έχει σχέση με την Ελλάδα ακόμα και έμμεσα.
Για να συνεχίζω λοιπόν, έχω ακούσει και αρκετές συνεντεύξεις του Βαρουφάκη. Τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές. Αυτές τις χωρίζω σε δυο κατηγορίες. Αυτές προς εξαγωγή και αυτές προς εσωτερική κατανάλωση.
Αυτές οι προς εξαγωγή, σε Βρυξέλλες, Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο κλπ. είναι πολύ καλές. Λέει πολλά λέγοντας λίγα, στο ρυθμό που καταλαβαίνουν και έχουν συνηθίσει από τους πολιτικούς τους οι βόρειοι και οι κεντροευρωπαίοι. Φλερτάρει ουσιαστικά με τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ με ένα τρόπο που τον ξέρουν, αναγνωρίζουν και ανταποκρίνονται οι εδώ δημοσιογράφοι.
Αλλά μετά έρχονται τα Ελληνικά ΜΜΕ. Εκεί δεν τον έχω ακούσει πολλές φορές αλλά οι λίγες έφταναν για να κολλήσω. Σε λεπτομέρειες θα μου πείτε, αλλά τι να κάνουμε, η λεπτομέρεια δείχνει και την αξία. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη λοιπόν ο υπουργός οικονομικών είπε ότι στις Βρυξέλλες πήγε με εντολή από τον Ελληνικό λαό για να βρει λύση που θα μας κρατούσε στο ευρώ αλλά θα σταματούσε την λιτότητα.
Σε άλλη, ραδιοφωνική πάλι συνέντευξη είπε ότι σε σχέση με τις συμφωνίες που είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση αυτή τη στιγμή είμαστε ασυζητητί καλύτερα. Καμία αντίρρηση ότι οι κυβερνήσεις Σαμαρά – Βενιζέλου υπέγραφαν ό,τι τους έδιναν, και καμιά αντίρρηση ότι αυτός έκανε διαπραγματεύσεις και ότι πιθανώς στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον να φανούν τα θετικά, αλλά αυτό θα γίνει με μέτρο τι έκαναν οι προηγούμενοι;
Το τελευταίο πάλι ραδιοφωνικό. Ο Βαρουφάκης συνεντευξιαζόμενος ερωτάται για τις αντιδράσεις των στελεχών του Σύριζα στην υπογραφήσα συμφωνία και ο υπουργός απαντάει ότι αυτός δεν είναι στέλεχος του Σύριζα, απλά έχει εκλεγεί με τον Σύριζα, άρα αυτά δεν τον αφορούν. Ο δημοσιογράφος πέρασε στην επόμενη ερώτηση, εγώ έμεινα κόκκαλο.
Με αυτά λοιπόν στο μυαλό έγραψα κι εγώ ένα κείμενο 354 λέξεων σε στιλ Βαρουφάκη. Αντί να μιλήσω για τον Βαρουφάκη μίλησα για το παράδοξο σε ένα συμβούλιο που καθορίζει την οικονομική μοίρα εκατομμυρίων ευρωπαίων, ο μόνος που έχει πραγματικά σχέση με τα οικονομικά είναι ο Βαρουφάκης, κάνοντας τον ξένο σώμα.
Τη Δευτέρα που μας πέρασε πήρα ένα φάκελο με το ταχυδρομείο με δυο αντίτυπά του περιοδικού και πολύ μου άρεσε και η παρουσίαση στη σελίδα και το τρόπος που κατάφερα να ξεφύγω. Μάλιστα στο φάκελο υπήρχε μέσα και ευχαριστήρια κάρτα της αρχισυντάκτου που της έκανα τη χάρη με την υπόσχεση να ανταποδώσει.
Αλλά οι ερωτήσεις μου παραμένουν αναπάντητες κι αν ο κύριος υπουργός οικονομικών είναι ξένο σώμα για το Ευρωπαϊκό συμβούλιο των υπουργών οικονομικών, για μένα γίνεται ένα μεγάλο ερωτηματικό που όλο και μεγαλώνει. Και μη βιαστείτε να μου πείτε ότι …βιάζομαι. Δεν βιάζομαι καθόλου να κρίνω. Αλλά αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω και την απαίτηση για κάποιες απαντήσεις από μια κυβέρνηση που μου υπόσχεται ακόμα και τώρα να μου λέει πάντα την αλήθεια.
Πάμε τώρα μία-μία τις ερωτήσεις. Ο Βαρουφάκης είναι σίγουρος ότι ο ελληνικός λαός του είπε να πάει στις Βρυξέλλες για ένα συμβιβασμό και να σιγουρευτεί ότι, ό,τι και να γίνει θα μείνουμε μέσα στην ευρώ-ζώνη; Όταν παραδέχεσαι κάτι τέτοιο, πόσο περιθώριο είχες για ελιγμούς; Εγώ το βλέπω ελάχιστο έως καθόλου. Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν ό,τι κατάφερε ο Βαρουφάκης καλό ήταν. Αλλά ήταν αυτή η εντολή των Ελλήνων; Κι αν οι ψηφοφόροι του είπαν ή ταν ή επί τας; Αν του ειπαν, αν δεν κουρέψουν στο 50% το χρέος, κατάστρεψε τα όλα, κλείστε τη ΕΕ, γράψε με μεγάλα γράμματα τέλος και ας τους να βουρλίζονται με το ευρωπαϊκό μάρκο έτσι όπως το κάνανε;
Αυτό όμως δεν το ξέρουμε. Και δεν το ξέρουμε γιατί στη προεκλογική του εκστρατεία ο Σύριζα μας άφηνε να υποπτευόμαστε τι μπορεί να κάνει αλλά δεν το είπε ποτέ καθαρά. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να καταλάβαμε λάθος. Γιατί το έκανε; Ίσως από φόβο μην τρομάξει κάποιους και δεν εκλεγεί; Αυτό όμως πάλι είναι πολιτική επιλογή που δικαιολογεί όσους μιλάνε για κωλοτούμπα μιας και μας άφησε να πιστεύουμε ότι θα πάει στα άκρα, μόνο που τα άκρα του Τσίπρα ήταν τελείως διαφορετικά από τα άκρα τα δικά μας.
Τώρα θα μου πείτε, για στάσου ρε μεγάλε, να μιλάς για τον εαυτό σου και όχι για όλους εμάς. Συμφωνώ. Ας κάνω λοιπόν την ερώτηση σε σας. Ποιες ήταν οι κόκκινες γραμμές όλων εμάς/εσάς/αυτών; Κι όταν κάτι ξεπερνούσε αυτές τις κόκκινες γραμμές τι είμασταν διατεθειμένοι να θυσιάσουμε; Η απλά ξαπλωμένοι στον καναπέ μας διασκεδάζαμε να μιλάμε για κόκκινες γραμμές σαν να μη μας αφορούσε;
Είδατε που οι απαντήσεις δεν έρχονται; Αλλά θα πρέπει τώρα με τη σειρά μας να συμβιβαστούμε με αυτό που είπε ο Βαρουφάκης και να ζήσουμε και με τις επιπτώσεις του συμβιβασμού μας.
Το επόμενο είναι το μέτρο που θα κρίνει την επιτυχία ή την αποτυχία. Και πολύ φοβάμαι μην αυτό το μέτρο επεκταθεί στα πάντα που κάνει αυτή η κυβέρνηση. Λοιπόν η κυβέρνηση Σαμαρά και ο ίδιος ο Σαμαράς με τίποτα δεν μπορούν να θεωρηθούν μέτρο σύγκρισης σε οτιδήποτε και ειδικά στη σχέση με την ΕΕ και τη τρόικα. Και μόνο το γεγονός ότι ο Τσίπρας πήγε στις Βρυξέλλες χωρίς γραβάτα και δεν φίλησε τα πόδια του Σόϊμπλε (άλλο ήθελα να γράψω, αλλά τέλος πάντων) είναι επανάσταση.
Είναι δυνατόν να συγκρίνεις οτιδήποτε έκανε ο πιο διεφθαρμένος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και η πιο προδοτική κυβέρνηση Γεωργιάδηδων και Βορίδηδων και να τους χρησιμοποιήσεις σαν μέτρο; Αυτοί και το ότι υπάρχουν στην Ελληνική Βουλή και μιλάνε είναι πρόκληση για τη δημοκρατία, όχι να τους χρησιμοποιούμε και σαν μέτρο σύγκρισης. Εκτός βέβαια εάν οι βλέψεις του Τσίπρα και του Βαρουφάκη είναι τόσο χαμηλές.
Τέλος αυτό το θέμα μεταφοράς ευθυνών και απαντήσεων. Ξέρετε τα τελευταία οχτώ χρόνια σιχάθηκα να ακούω το κάθε ανθρωπάκι της Σαμαροσυμμορίας και του Βενιζέλου να μου λένε: καταστραφήκατε γιατί τα έκαναν σκατά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εγώ τώρα που ήμουν (η ήταν ο μπαμπάς μου, ο παππούς μου, ο θείος μου, η γιαγιά μου) σε όλες τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα, θα σε σώσω. Κάθε φορά που άκουγα το μπουστάκι – ξέρετε αυτή που έσωσε την ελληνική οικονομία – να λέει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά προσπαθεί να σώσει την Ελλάδα από τα εγκλήματα που έκαναν τριάντα χρόνια οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ξεχνώντας ότι αν δεν ήταν θείος, μπαμπάς, παππούς υπουργοί και κομματάρχες τριάντα χρόνια στις κυβερνήσεις που έκαναν τα εγκλήματα, υπουργείο ούτε στο όνειρο της δεν θα έβλεπε, για να μην πω ότι ούτε τα λεφτά θα είχε να κυνηγάει βουλευτιλίκια, τρελαινόμουν. Η πίεση χτύπαγε τρακόσια.
Όχι δεν θα δεχτώ από κανέναν να μεταφέρει ευθύνες και να αποφεύγει ερωτήσεις ξεφεύγοντας έτσι. Φυσικά ο Βαρουφάκης είναι υποχρεωμένος να απαντήσει σε αυτούς που έχουν ερωτήσεις από όπου και αν προέρχονται και ειδικά σε αυτούς του Σύριζα και μοιράζεται την ευθύνη όλων όσων αποφασίζει και κάνει η κυβέρνηση που είναι του Σύριζα. Πρέπει να δέχεται την κριτική και να μεταφέρει τη δική του πλευρά. Οι ευθύνες του δεν σταματούν στο σημείο που υπηρέτησε τις εντολές και τα θέλω του, ειδικά που σε αυτούς που το ψήφισαν γιατί ήταν μαζί με τον Σύριζα.
Τώρα θα μου πείτε ότι πιάστηκα με τον Βαρουφάκη και κοντεύω να τον ξεσκίσω με το γάντι. Έχετε δίκιο. Πιάστηκα με τον Βαρουφάκη αλλά στην ουσία χτύπαγα τον Βαρουφάκη ελπίζοντας ότι θα με ακούσει το αφεντικό του.
Δεν θα πω ότι έκαναν κωλοτούμπες, θα ήταν αστείο να πω κάτι τέτοιο μετά από όσα έχουν συμβεί τη τελευταία δεκαετία με πολιτικούς Κομανέντσι, που άλλα έλεγαν το πρωί και άλλα έκαναν το μεσημέρι. Αλλά κάτι συμβαίνει. Οι απολυμένοι δεν επαναπροσλήφθηκαν, ο κατώτατος μισθός δεν ανέβηκε, η ΕΡΤ δεν ξανάνοιξε και για τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών κάτι ειπώθηκε για Οκτώβριο και βλέπουμε. Εντάξει δεν περίμενα να γίνουν όλα χθες αλλά τα περίμενα να γίνουν αύριο και τώρα ακούω και για πλάνο τετραετίας. Δηλαδή όλα θα γίνουν σε μια τετραετία;
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ακούω από βοριά, ανατολή και δύση να λένε: ποια τρόικα τελείωσε, ποια μνημόνια τελείωσαν; Εδώ πάμε για καινούργια. Και σαν κερασάκι πάρε και τα νέα, ότι το Μάρτιο τελειώνουν τα λεφτά. Μέσα σε όλα αυτά γεμίζουν τα αυτιά μου και διάφορα μικροπολιτικά, διαρροές, κάτι ακούσαμε κάτι ξέρουμε. Από κλάματα μέχρι σφαλιάρες σε συμβούλια, τηλέφωνα μυστήρια και εκβιασμοί κάτω από το τραπέζι. Είπε ο Ντράκι αυτό και ο Σόϊμπλε εκείνο. Κανένας δεν επιβεβαιώνει, κανένας δεν μαρτυρά. Και τα δικά μου ερωτηματικά όλο γίνονται και πιο πολλά.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν τι θα περίμενα. Θα περίμενα σήμερα, αύριο ή μεθαύριο, όχι την άλλη βδομάδα ούτε τον άλλο μήνα, να βγει ο Τσίπρας και να κάνει διάγγελμα ή συνέντευξη που θα κρατήσει όσο χρειάζεται – μια ώρα, πέντε ώρες, δεν με πειράζει – και να πει ωμά την αλήθεια όπως ακριβώς είναι.
Αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ θα στηθούμε να μας μαστιγώνουν πέντε φορές την ημέρα και θα λέμε και ευχαριστώ στο τέλος. Θα είμαστε αποικία και υπηρέτες των Γερμανών και να ξεχάσουμε μέχρι να ξεχρεώσουν τα τρισέγγονα μας, αυξήσεις, περίθαλψη, παιδεία και όλα τα υπόλοιπα. Αλλά στο τέλος θα έχουμε γίνει κι εμείς Γερμανία. Μπορεί εμείς και τα παιδιά μας να μην το δούμε αλλά θα το δουν τα τρισέγγονα μας. Και γι’ αυτό χαλάλι του.
Από την άλλη αν δεν θέλουμε ευρώ δεν ξέρει κανένας τι θα συμβεί. Μπορεί να μην έχουμε πετρέλαιο το χειμώνα και φαγητό το μεσημέρι. Να κάνουμε την Αλβανία του Χότζα να φαίνεται παράδεισος για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αλλά έχουμε σχέδιο να ξανασηκωθούμε στα πόδια μας μετά από πέντε χρόνια. Μπορεί και να μην έχουμε σχέδιο καθόλου, αλλά όλοι μαζί θα παλέψουμε ότι και να έρθει. Αυτή την Ευρώπη των τραπεζών όμως εμείς δεν την θέλουμε.
Ξέρεις Αλέξη, στο φόβο σου να μην εκτεθείς και να κάνεις όσα μπορείς από αυτά που υποσχέθηκες πολύ φοβάμαι ότι ξέχασες ότι αυτό το λαό πρέπει να τον εμπιστεύεσαι. Αυτός ο λαός έχει κάνει πολλά λάθη αλλά έχει και κρίση. Άλλωστε έτσι σε έβγαλε και πρωθυπουργό. Μην τον προσβάλεις λοιπόν. Μην πιστεύεις ότι στα δύσκολα θα κάνει πίσω. Του ζητάς να σου έχει εμπιστοσύνη αλλά δείξτου κι εσύ εμπιστοσύνη. Αυτός ο λαός είναι η δύναμη σου.
Όπως ακριβώς δύναμη σου είναι και η αντίδραση του Γλέζου κι ας μην άρεσε στους παρατρεχάμενους. Έδειξε εκεί που έπρεπε ότι αυτός ο λαός δεν συμβιβάζεται έτσι εύκολα κι αν χρειαστεί ο ένας Γλέζος σήμερα θα γίνει χιλιάδες αύριο. Απλά έχε του εμπιστοσύνη. Όταν λοιπόν έλεγες στους εταίρους στο συμβούλιο ότι δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω με μια συμφωνία που δεν θα υπηρετεί αυτά που περιμένουν οι Έλληνες από εσένα, έπρεπε να τους τονίσεις ότι ο συμβιβασμός με γνώμονα αυτά που υπέγραψε ο Σαμαράς δεν είναι μέσα στο πακέτο. Ούτε οι εκβιασμοί για υποταγή άνευ όρων με παιχνιδάκια με τη ρευστότητα των τραπεζών είναι αποδεκτά.
Αλλά βλέπεις Αλέξη, δεν ξέρουμε τι ειπώθηκε, πως ειπώθηκε και ποια είναι η εναλλακτική ακόμα κι αν αυτή η εναλλακτική είναι ο γκρεμός. Καλό θα ήταν λοιπόν να βγεις χτες και να μιλήσεις. Γιατί αλλιώς δεν θα είσαι εσύ που θα κάνεις κωλοτούμπα αλλά εμείς.
Και καλά θα είναι να πάρουμε το Γλέζο για σημαία και να ξανακάνουμε αλλαγή, αλλά πολύ φοβάμαι ότι πολλοί δεν θα γυρίσουν στο Σαμαρά και στο Βενιζέλο, γιατί αυτοί έχουν πεθάνει σαν προδότες στη συνείδηση των πολλών, αλλά θα κάνουν σημαία τον παρδαλό σταυρό της Χρυσής Αυγής και ο εφιάλτης μας θα γίνει πραγματικότητα.
**********************************************************************
Αντωνάκη μαζεύονται το όρνια, σε βλέπω κομματάκια στο τέλος.
**********************************************************************
Αλέξη το ξέρω ότι με διαβάζεις, όπως με διαβάζει και ο Αντωνάκης, μίλα γιατί κάτι δεν πάει καλά.
**********************************************************************
Το να σταματήσεις το πρωτάθλημα για μια βδομάδα είναι η χειρότερη λύση. Το ψάρι βρωμάει από τον Πειραιά, αρέσει δεν αρέσει, και δεν έχει να κάνει με τίποτα με ομαδικές συμπάθειες. Αν θέλεις λοιπόν λύσεις, κόψε πρώτα τη διαφθορά που έχει στηθεί με κορυφή το ποδόσφαιρο και δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, δώσε τα Καίσαρος Καίσαρι και κλείσε τις διαδρομές που δημιουργούν ποδοσφαιρικούς Κοσκωτάδες και άλλα ζώα της ζούγκλας.
**********************************************************************
Γιατί το όνομα που ακούω είναι outsider; Μήπως εκεί στη Ρηγίλλης εννοούν κατάσταση μεταβατική μέχρι να φθαρεί ο Τσίπρας; Το ετοιμάζει ο Χρύσανθος για να ανατρέψει την κατάσταση; Γιατί κάποιοι στο Κορυδαλλό σιωπούν; Τι ξέρουν και δεν μιλάνε όπως συνήθιζαν;
**********************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή μου κρατάει συντροφιά ο Θάνος Ραφτόπουλος με δυο πολύ επίκαιρα σκίτσα. Στο ένα μάλιστα έβαλε λίγο και το χεράκι του (η καλύτερα το πληκτρολόγιο του), ο φίλος μου ο Φοίβος ο και επονομαζόμενος ο Γάλλος.
**********************************************************************
Στη φωτογραφία …ε καιρός ήταν να κάνω κι εγώ λίγη πλάκα!
