Δεν υπάρχει βήμα εμπρός παρά η αντίσταση για να επανέλθουμε στα θαύματα και την πρόοδο του μαρξισμού. Την απροθυμία την ονομάζουν διαπραγμάτευση, την άρνηση πρόοδο. Αλλά ως γνήσιοι πολιτικοί απατεώνες, οπορτουνιστές, ενίοτε ματώνουν και ψηφίζουν με πόνο ψυχής τα αυτονόητα για τον πολιτισμένο κόσμο. Γιατί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός τους, τα στοιχειώδη και αυτονόητα πράγματα τα αντιλαμβάνεται ως συντηρητικά και αφύσικα.
Και εκεί εφευρίσκουν επώδυνους και αναγκαστικούς συμβιβασμούς, συνθήκες διαρκούς πολιτικής ήττας και ταπείνωσης. Μεγάλα και παχιά λόγια, συνθήματα και ατάκες. Ο αρπακτικός κρατισμός των σοσιαλιστών και της δεξιάς του μεσαίου χώρου, ο προστατευτισμός και το πελατειακό κράτος, συνεπικουρήθηκε άριστα από τις αριστερές ιδεοληψίες.
Ατίθασοι επαναστάτες. Η γλωσσοπλαστική τους δεινότητα άλλωστε αποτέλεσε την απαρχή και την κορύφωση του αριστερού παραληρήματος. Από τη σεισάχθεια και τα γιουρούσια για την αλλαγή της Ευρώπης και του κόσμου, στην απόλυτη ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Ουδόλως τους απασχολεί του ότι έχουν πράξει εντελώς τα αντίθετα από το κέρας που υποσχέθηκαν, ότι εξυπηρετούν σκοπιμότητες απωθημένων.
Δε σκάνε και πολύ, καθότι γνωρίζουν πως τα πολιτικά τους χαρίσματα, η διορατικότητά τους για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας ταιριάζουν γάντι στην εξαιρετική προσαρμοστικότητα της καρέκλας. Είναι οι μοναδικοί άλλωστε που αποδεδειγμένα κάνουν τα πάντα μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας. Η αριστερή ψυχοπαθολογία τους δημιουργεί τεχνητή νεύρωση και εξάρτηση, ώστε να εμφανίζονται ως ευεργέτες, δια της προπαγάνδας. Και τώρα που ξεπεράστηκε ο κάβος της αξιολόγησης και έρχονται τα ευρώ, η επικοινωνιακή ψευδολογία για ανάπτυξη και πρόοδο ξεπερνά κάθε φαντασία.
Πήρανε άλλωστε και τη διαβεβαίωση του Eurogroup για “ολιστική στρατηγική ανάπτυξης”. Και οι επενδυτές, μία σαφήνεια την πήρανε και αυτοί για να επενδύσουνε με άνεση. Οι δε αγορές τώρα ανοίξανε τις αγκάλες και φυσικά τις κάνουλες. Εάν αυτό δεν είναι συγκινητικό, ε τότε… Νέες υποσχέσεις, ευχολόγια και φρούδες ελπίδες για το μέλλον.
Στην πραγματικότητα πήραμε, με χίλια βάσανα και 5δις μέτρα, αυτό που θα έπρεπε να είχαμε πάρει ένα χρόνο τουλάχιστον νωρίτερα και με πολύ λιγότερα μέτρα. Οι διαψεύσεις αμέτρητες. Το τέλος της αβεβαιότητας θολό. Η υποθήκευση της χώρας διαρκής. Και πίσω από αυτή την ήττα διαβλέπουν την αλλαγή της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη. Δεν έχουν καμία αίσθηση της πραγματικότητας, της αγοράς και της κοινωνίας.
Και το ερωτήματα παραμένουν. Τι χρειαζόταν άραγε το 3ο μνημόνιο, η υπερφορολόγηση, η κατακρήμνιση των συντάξεων, το αδιέξοδο ασφαλιστικό, τα 99 χρόνια στο ΤΑΙΠΕΔ και η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα; Γιατί δεν τους άφησαν να ολοκληρώσουν; Ποιος απίστησε σε βάρος του λαού; Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσουμε άραγε;
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
