γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Με μόχλευση τη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση, υψηλότερη φορολογία και ασφυκτικότερο ρυθμιστικό πλαίσιο, συγκαλυμμένα πίσω από αοριστολογίες κοινωνικής σωτηρίας, κίνησε ο Αλέξης στη Θεσσαλονίκη. Ο αδυσώπητος λαϊκισμός, έχοντας πεδίο δόξης λαμπρό, κάνει τους φορείς του να πιστεύουν πως η πανδημία θα επιβάλλει την ανάγκη ενός κράτους-παραμάνα γενικότερα, με εμμονές εξάρτησης των πολιτών.
Τη στιγμή που ο πλανήτης συγκλονίζεται από τα περιοριστικά μέτρα και την ώρα που η παγκόσμια κοινότητα ζει σοκαρισμένη από τις συνέπειες αυτών προσπαθώντας βήμα-βήμα να ανασάνει, ο Αλέξης για πολλοστή φορά ποντάρει στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια των πολιτών διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα με αναχρονιστικά καταστροφικά σενάρια. Ξεδιάντροπα προσπάθησε να οικειοποιηθεί την επιχειρηματικότητα, τη μεσαία και εργατική τάξη που στο παρελθόν συνειδητά γονάτισε στα πλαίσια της “αταξικής” πολιτικής.
Σήμερα, η υποτιθέμενη διαμάχη αριστεράς – δεξιάς δεν αποτελεί οδηγό διαχωρισμού της κοινωνίας, που βλέπει το μέλλον με τους όρους του παρελθόντος, παρά φορέα συνθετικής προσέγγισης που ολοκληρώνει την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. Την ιδεολογική αυτή ακαμψία δεν μπορεί να ξεπεράσει ο Αλέξης και καταφεύγει σε θεωρίες παραπλανητικής συμπονετικής και ιδεοληψίες παρωδία για την κοινωνία.
Η Αριστερά, εθισμένη στα ψέματα και τις αυταπάτες, συχνά εφευρίσκει αποδιοπομπαία πρόσωπα και ακόμη συχνότερα αποδιοπομπαίες ιδεολογίες και συγκυρίες προκειμένου για την εξουσία. Έτσι, αναστοχάζεται την εξιλέωση, την κάθαρση και την μισαλλοδοξία, τραβώντας προς την εξαπάτηση ξανά. Από την Τρόικα και τους Μερκελιστές, μέχρι τον Βαρουφάκη, τον καπιταλισμό και εσχάτως τον φιλελευθερισμό. Για πολλοστή φορά η γνώριμη επωδός της καταστροφολογίας και του φόβου για την υποτιθέμενη ανθρωπιστική κρίση που έρχεται, σε συνάρτηση με τα ανορθόδοξα ιδεολογήματα υπεράσπισης της αριστεροσύνης που πληρώνουν οι άλλοι. Αλλά ούτε ο καπιταλισμός της καταστροφής ήρθε, ούτε η οικονομική ή κοινωνική κατάρρευση συνέβη και προφανώς η αγορά κυλάει στους προβλεπόμενους υφεσιακούς ρυθμούς.
Από την ουτοπική έφοδο στον ουρανό λοιπόν του αλησμόνητου προγράμματος Θεσσαλονίκης οδηγηθήκαμε στο ανεδαφικό βήμα στο μέλλον της κοινωνικής γείωσης. Κορώνες προοδευτικής αναξιοπιστίας. Οι πολίτες ωστόσο βίωσαν τα πεπραγμένα. Η απέχθεια για την πλειονότητα της παραγωγικής κοινωνίας τούς απομάκρυνε από την εξουσία, ενώ η προγραμματική και ιδεολογικοπολιτική απροσδιοριστία τους, κατά τον Σκουρλέτη, θα τους οδηγήσει στην κατάρρευση.
Το κίνημα της γραβάτας, ως ο απόλυτος εκφραστής της μεσαίας τάξης, θα τους στοιχειώνει για πάντα. Ως “μαέστρο της κινδυνολογίας, της καταστροφολογίας και του φόβου” χαρακτήριζε ο Αλέξης τον έντιμο Σαμαρά και “μνημείο κινδυνολογίας και καταστροφολογίας” τις ομιλίες του ειλικρινούς Κυριάκου. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος.
