γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Πόσο φτωχός φαντάζει ο υπουργός «Ενημέρωσης» του Αδόλφου Χίτλερ, Γιόζεφ Γκαίμπλες, ο οποίος έχει πει το περίφημο «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, κάτι στο τέλος θα μείνει», μπροστά στους σημερινούς αφιονισμένους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ… Πόσο μαθητούδι μπροστά στους σημερινούς προφεσόρους…
Μέσα από τα υπόγεια του Μαξίμου πηγάζει η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία της φασίζουσας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο στόχαστρό της κάθε πρόσωπο που δεν είναι μαζί της, κάθε δημοσιογράφος που της ασκεί κριτική, κάθε πολιτικός της αντίπαλος, μα πάνω από όλα στο κέντρο του στόχου της ο Μητσοτάκης και η οικογένειά του.
Τα φαινόμενα αυτά δεν θα έπρεπε να είναι άγνωστα ούτε για τη ΝΔ, ούτε για τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Παιδί ακόμα το 1985, έμαθε ότι ο πατέρας του που είχε καταδικασθεί δύο φορές σε θάνατο από τους Γερμανούς, κατά την «Αυριανή» και το τότε ΠΑΣΟΚ ήταν συνεργάτης των Γερμανών… Και βέβαια την ιστορία τότε, την έκλεισε η Αγγλική Βουλή η οποία τίμησε σε ειδική συνεδρίαση τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για την αντιστασιακή του δράση την περίοδο της Κατοχής.
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι σήμερα, 33 χρόνια μετά, η Ελλάδα ζει σε πολύ χειρότερη μορφή τις ημέρες εκείνες του 1985, έχοντας μπροστά της μια μακρά προεκλογική περίοδο και μια εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση που αυτοαποκαλείται Αριστερά, στην πράξη όμως ακολουθεί μεθόδους Γκαίμπελς, αν και σε πολλές περιπτώσεις του «φοράει γυαλιά», καθώς ο ναζιστής προπαγανδιστής και οι μέθοδοί του μοιάζουν πολύ φτωχές απέναντι στους οχετούς λάσπης που εκπέμπονται από το Μαξίμου.
Και στη σημερινή περίοδο όπως και στην εποχή του Γκαίμπελς ισχύει η θεωρία της οικογενειακής ευθύνης. Και θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις που γνωρίζω:
Υπόθεση Δημητριάδη:
Ο Γρηγόρης Δημητριάδης είναι ένας νέος, επιτυχημένος δικηγόρος. Καλός επιστήμονας και δραστήριος νέος. Η μόνη του ατυχία είναι ότι ανήκει στο γένος Μητσοτάκη, καθώς η μητέρα του είναι η Κατερίνα, αδελφή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Δημητριάδης ως δικηγόρος είναι συνεργάτης της Energa. Εκτελεί εντολές των πελατών του. Μέσα στο πλαίσιο του νόμου ιδρύει και δύο offshore εταιρείες για λογαριασμό των πελατών του και ύστερα από εντολή τους. Στην πορεία διαπιστώνει ότι στην εταιρεία συμβαίνουν πράγματα που δεν είναι σύννομα. Αποχωρεί και ενημερώνει την εισαγγελία. Στη δίκη, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, είναι ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας, του οποίου η κατάθεση «δωρίζει» με 21 χρόνια φυλάκισης τον Άρ. Φλώρο.
Ωστόσο από τη νέα ΑΥΡΙΑΝΗ, το Documento, αποσιωπάται ότι με βάση το κατηγορητήριο Δημητριάδη μπήκε ο Φλώρος φυλακή. Όπως επίσης ότι στη φυλακή οδηγήθηκε επί κυβερνήσεως ΝΔ, ενώ από τη φυλακή βγήκε με τον Νόμο Παρασκευόπουλου επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ. Και αν δεν είχε ξεσπάσει σάλος από τις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, ο Φλώρος θα σουλατσάριζε ελεύθερος στα κοσμικά πάρτι της Αθήνας.
Όμως με κάποιον τρόπο έπρεπε να αλλάξει η ατζέντα από τα κυβερνητικά προβλήματα (Μάτι, Σκοπιανό, οικονομία κλπ) και το εργοστάσιο παραγωγής λάσπης του Μαξίμου γνώριζε ότι αν την έριχνε και πάλι στη Μαρέβα «θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι». Έτσι λοιπόν στοχοποιήθηκε ένας άλλος συνεργάτης και συγγενής του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο ανεψιός του και νομικός του σύμβουλος Γρηγόρης Δημητριάδης. Και μη ρωτήστε γιατί ο νομικός του σύμβουλος κάνει και τον δικηγόρο, γιατί η απάντηση είναι απλή: Γιατί κάπως πρέπει να ζήσει, αφού η ΝΔ δεν έχει την πολυτέλεια να πληρώνει τους συμβούλους του προέδρου του κόμματος. (Η λογική της οικογενειακής ευθύνης να θυμίσουμε ότι είναι ναζιστικό εφεύρημα).
Βέβαια η κυβέρνηση όταν αντελήφθη ότι η υπόθεση πάει να της ξεφύγει επικοινωνιακά, έριξε στη μάχη της μαύρης προπαγάνδας το πολιτικό της «μπουλντόγκ», τον Π. Πολάκη, ο οποίος ωσάν να έκανε ιατρική γνωμάτευση απεφάνθη: «Πολλές φορές άμα σε πιάσουν με τη γίδα στην πλάτη κάνεις τον μάρτυρα κατηγορίας». «Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια», επιχειρεί ο κ. Πολάκης. Και τον Δημητριάδη να παρουσιάσει ως συνεργό και να τον εμφανίσει σε συμφωνία με τις αρχές για να καταδώσει τον Φλώρο και συμπαθή να κάνει τον Φλώρο… Τίποτε όμως από αυτά δεν συνέβη. Γιατί αν είχε συμβεί ο κ. Δημητριάδης θα είχε μπει σε καθεστώς προστασίας μαρτύρων, εκτός αν αυτό ισχύει μόνο για μάρτυρες που ανωνύμως κατηγορούν στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όπως στην υπόθεση Novartis.
Υπόθεση Πορτοσάλτε:
Είναι αλήθεια ότι ο Άρης Πορτοσάλτε μέσα από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ ασκεί όχι μόνο μια μαχητική δημοσιογραφία, αλλά και σκληρή κριτική στην κυβέρνηση. Η σκληρή αυτή κριτική, όμως, στηρίζεται σε ένα στοιχείο που δεν υπάρχει πουθενά στην κυβέρνηση: στη λογική. Στην απλή λογική, που έχει εκλείψει από την πολιτική και κυρίως από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όμως η για πρώτη – δεύτερη φορά Αριστερή (με ολίγον ακροδεξιά) κυβέρνησή μας, δεν μπορεί να ανεχθεί την κριτική. Πόσο μάλλον αν αυτή η κριτική είναι δεμένη στέρεα με τη λογική και δεν στηρίζεται σε έωλα πολιτικά ή κομματικά επιχειρήματα. Και ο Άρης Πορτοσάλτε ασκεί κριτική που πονάει την κυβέρνηση. Το στόμα του Άρη δεν μπορεί να «κλείσει». Έχει το ελεύθερο από την ιδιοκτησία του σταθμού να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός νομίζει καλύτερα. Ο Άρης όμως πρέπει με κάποιο τρόπο να σταματήσει ή έστω να περιορίζει την κριτική του… Τι πονάει περισσότερο τον Άρη; Η οικογένειά του. Η «λογική» των φασιστοειδών επανέρχεται στα ναζιστικά γρανάζια του Γκαίμπελς. Ήλθε η ώρα της οικογενειακής ευθύνης… Αρχίζουν λοιπόν να κατηγορούν τη γυναίκα του ότι είναι αποσπασμένη στη ΝΔ (το αμάρτημα δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται; Ίσως στο ότι είχε πάρει συνέντευξη της Μαρέβας Μητσοτάκη στην Athens Voice, όπου μιλούσε για τα πάντα, εκτός πολιτικής), ενώ βάζουν και τα καλόπαιδά τους να γράψουν απειλητικά συνθήματα στο σπίτι του. Ουσιαστικά τον προειδοποιούν: «Ξέρουμε πού μένεις. Ξέρουμε πού θα σε βρούμε. Ξέρουμε πού βρίσκεται η οικογένειά σου. Στο χέρι σου είναι, αν θα χρειαστεί, να πάμε πέρα από τις απειλές με τα σπρέι».
Αυτό άραγε είναι δημοκρατία; Να επιχειρεί η πολιτική εξουσία να κλείσει το στόμα σε δημοσιογράφους που της ασκούν κριτική είτε απειλώντας τους ίδιους και την οικογένειά τους είτε προσπαθώντας να τους απαξιώσουν;
Και πού βρίσκεται η ΕΣΗΕΑ; Τι κάνουν τα κόμματα για να υπερασπιστούν την απειλούμενη, πλέον, ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα; Τι κάνει ο πνευματικός κόσμος; Ή μήπως οι αντιδράσεις δικαιολογούνται μόνο όταν απειλούνται πρόσωπα που προέρχονται από την Αριστερά; Οι υπόλοιποι, είτε λέγονται Πορτοσάλτε, είτε όπως αλλιώς θέλει, δεν έχουν δικαιώματα; Δεν καταλαβαίνουμε ότι απλώς ο Πορτοσάλτε ήταν ο πρώτος στη λίστα; Δεν καταλαβαίνουμε ότι ακολουθούμε οι υπόλοιποι;
Αυτή, όμως, είναι η δημοκρατία της υποκρισίας που βιώνουμε, με ευθύνη όλων μας…
Η μέθοδος της κυβέρνησης είναι «μαύρη». Φασίζουσα. Παραπέμπει σε άλλες εποχές και καθεστώτα.
Το συνονθύλευμα ψευτοαριστερών και ακροδεξιών που μας κυβερνούν ξέρουν ότι αν φτάσουν στις εκλογές δεν έχουν σωτηρία. Με κάθε τρόπο επιχειρούν να ανατρέψουν την καταστροφή που έρχεται. Η λάσπη θα εκτοξεύεται κατά τόνους από το Μέγαρο Μαξίμου. Σήμερα στο στόχαστρό τους είναι ο Δημητριάδης και ο Πορτοσάλτε. Αύριο κάποια στελέχη της ΝΔ που η κυβέρνηση επιχειρεί να τα εμπλέξει στο σκάνδαλο της Novartis προσπαθώντας να τους φορέσει «βραχιολάκια», όπως λένε στα υπόγεια του Μαξίμου. Μεθαύριο θα είναι τα ίδια τα κόμματα που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν μιας και με κάθε τρόπο επιχειρείται η δέσμευση των λογαριασμών τους για τα χρέη του παρελθόντος, ακόμα και για εξυπηρετούμενα. Και πάει λέγοντας…
Σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να υλοποιηθεί ο στόχος. Και όπως παραδέχθηκε ο κ. Τσίπρας στόχος και σε πρώτη προτεραιότητα είναι το κόμμα… Το κόμμα που του δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεται στην εξουσία… Όλα τα άλλα, όπως η Ελλάδα, τα κοινωνικά προβλήματα, η θρησκεία, η οικογένεια, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δευτερευούσης σημασίας. Εκείνο που έχει σημασία είναι το κόμμα και πώς θα ξανακυβερνήσει. Και για να το πετύχει ξεπερνά κάθε όριο της αστικής δημοκρατίας. Άλλωστε τι πειράζει; Αυτοί δεν ήταν ποτέ τους αστοί. Οι κανόνες λοιπόν δεν ισχύουν γι’ αυτούς προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κόμμα… Η λάσπη και οι γκαιμπελίστικες μέθοδοι είναι απλά το μέσον για την εξυπηρέτηση του στόχου. Και η δικαιολογία τους αυτή αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία…
Ένα είναι βέβαιο. Το έργο, εν όψει εκλογών, θα έχει συνέχεια. Ελπίζουμε όχι τραγική για την Ελλάδα… Αλλά αυτό βρίσκεται στο «όπλο» που κρατούν οι πολίτες στα χέρια τους και λέγεται ψήφος.
