γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Το ΠΑΣΟΚ μετά την επανεκλογή του Ανδρουλάκη έδειχνε να βρίσκει έναν βηματισμό. Με την αναβάθμισή του μάλιστα ως Αξιωματική Αντιπολίτευση φάνηκε να κερδίζει δημοσκοπικούς πόντους. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Την περίοδο της εκλογής του προέδρου, σε συζητήσεις μελών και φίλων του τοπικού ΠΑΣΟΚ, ο Ντίνος Κρεμμύδας, παρά την αμέριστη στήριξη στον Ανδρουλάκη, είχε την καθαρότερη θέση, ορμώμενος από προσωπική ενσυναίσθηση.
Το επιχείρημά του αρχικά έδειχνε σχεδόν μπανάλ, σύνηθες για μια διαδικασία αρχηγού. Ένα χρόνο νωρίτερα ο Ντίνος, παρά τις πιέσεις που δεχότανε προκειμένου να κατέβει ξανά ως υποψήφιος Δήμαρχος, απέδειξε πολιτική ωριμότητα αρνούμενος.
Μήπως δεν μπορούσε ή δεν ήταν ικανός άραγε;
Επί των ημερών του ως επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Τρικκαίων, το επίπεδο συνεργασίας για το καλό της πόλης ήταν άριστο, ενώ ο πολιτικός πολιτισμός στα δημοτικά έδρανα εξαιρετικός, προσδίδοντάς του την αναγνώριση και το σεβασμό όλων. Αναγνώριζε όμως με παρρησία, χωρίς παρωπίδες και κυρίως χωρίς εγωισμούς, πως μια ακόμη υποψηφιότητα θα αποτελούσε όχι μια νικηφόρα ευκαιρία, αλλά μια δεύτερη συγκατάβαση.
Αναγνώριζε πως το πέρασμά του για τη συγκεκριμένη θέση είχε ήδη κριθεί από τους πολίτες. Σήμερα, μερικούς μήνες μετά την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, ο βηματισμός της πρώτης περιόδου έδωσε τη θέση σε μια πανσπερμία απόψεων. Αφού «κατάπιαν» τα περί γερμανοτσολιάδων, προσκυνημένων και μερκελιστών, χαριεντίζονται με τους τοξικούς του εκείνου κλίματος, αναζητώντας μια απέλπιδα προσπάθεια ανόδου.
Οι συχνοί πολιτικοί αφορισμοί του προέδρου για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και οι αλλοπρόσαλλές δηλώσεις στελεχών για πιθανή συγκυβέρνηση με τα κεντροαριστερά απολειφάδια θορυβούν τους αστούς πολίτες. Οι λογής κομισάριοι του πολιτικού ακτιβισμού περισσότερο εξυπηρετούν προσωπικές ατζέντες προβολής, απουσίας συνεκτικού πολιτικού λόγου, παρά ένα συλλογικό αφήγημα ΠΑΣΟΚ για κυβερνητική πρόταση.
Τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη έριξαν ένα ακόμη αγκάθι στο δρόμο της ηγεσίας. Στο μονοπάτι της διαμαρτυρίας, το ανάστημα της φωνής ακούγεται περισσότερο, αλλά δυστυχώς μόνο πρόσκαιρα. Έτσι η μονοθεματική σχεδόν αντιπολίτευση αναδεικνύει όλο και περισσότερο το έλλειμα ηγεσίας και την αδυναμία διαμόρφωσης ενός αξιόπιστου προγραμματικού λόγου. Παραδόξως σήμερα οι περισσότεροι έχουν συμβιβαστεί αρνούμενοι την πραγματικότητα. Ακόμη και τα “καλλιεργημένα” στελέχη του κινήματος χρησιμοποιούν παλαιοκομματική ρητορική και ξύλινη γλώσσα, επιμένοντας να μην του επιτρέπουν να εγκαταλείψει την αδυναμία του. Ο ξύλινος λόγος όμως δεν προσφέρει τίποτε και το ζητούμενο είναι τι λένε οι πολίτες. Και αυτό που οι πολίτες λένε, δεν δείχνει καθόλου ρόδινο για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Εκ των υστέρων λοιπόν ο Ντίνος είχε δίκιο.
