Στις 15 Ιανουαρίου 2015, δέκα μέρες πριν τις εκλογές η κυρία Ραχήλ Μακρή σε κάποιο κανάλι δηλώνει ότι αν διακοπεί η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τότε «Δεν πειράζει. Θα ενεργοποιηθεί το emergency του ELA και θα μπορούμε να κόψουμε μόνοι μας ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι τα 100 δισ ευρώ«.
Η είδηση σκάει σαν βόμβα στα social media και αργότερα αρχίζει να παίζει και στα κανάλια. Το ποιος είπε την παλαβομάρα έχει ιδιαίτερη σημασία. Η Ραχήλ είναι πρόσφατη μεταγραφή από τους ΑΝΕΛ, ο δε Αλέξης Τσίπρας έχει επιβάλλει την υποψηφιότητα της στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοζάνη με προσωπική παρέμβαση. Ο δε πρόεδρος Καμμένος δηλώνει χαιρέκακα «ε τώρα ας απολογηθούν άλλοι για την Ραχήλ, εγώ γλίτωσα».
Η πρώτη φυσιολογική αντίδραση κάποιου είναι να πει «την πατήσανε, γίνανε ρεζίλι«. Περιμένει κάποιος λοιπόν μια επίσημη ανακοίνωση από τον ΣΥΡΙΖΑ που να λέει κάτι σαν «είναι λάθος άποψη, δεν είναι αυτό επίσημη θέση του κόμματός μας κλπ κλπ». Αντί αυτού τσιμουδιά. Αντί αυτής της επίσημης δήλωσης που δεν έγινε ποτέ, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης αναρτά στον προσωπικό λογαριασμό του στο twitter αυτό μονάχα:
Καμιά ονομαστική αναφορά στην κυρία Μακρή, καμιά αναφορά στην δήλωσή της. Αν ξέρεις την δήλωση της Ραχήλ μπορείς να υποθέσεις ότι την αφορά, αν δεν την ξέρεις δεν βγάζεις άκρη τι αφορά το σχόλιο. Το σχόλιο όμως είναι σημαντικό. Σε όσους είναι σοβαροί και ξέρουν δίνει το άλλοθι, ότι αυτό δεν είναι επίσημη θέση. Σε όσους όμως αρέσει η ιδέα να τυπώσουμε 100δις, δεν τους χαλάει το χατήρι, δεν τους προσβάλει αλλά τους αφήνει να το πιστεύουν.
Έτσι λοιπόν, εκεί που περιμένει κανείς ότι το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι μπορεί να αφήσει να ξεχαστεί η υπόθεση, όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, τότε λοιπόν συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!
Την επόμενη ημέρα ξεπηδούν σε πάρα πολλά μέρη στο διαδίκτυο άρθρα όπως αυτό που υπερασπίζονται την άποψη του τυπώματος, «Η Ραχήλ έχει δίκιο! Ναι μπορούμε μόνοι μας να τυπώσουμε ευρώ«. Φυσικά ούτε ένας οικονομολόγος, ούτε ένας δημοσιογράφος δεν δέχεται να υπογράψει ένα από αυτά τα άρθρα, τα άρθρα είναι ανώνυμα αλλά αυτό δεν φαίνεται να πειράζει κανέναν, όλοι τα δημοσιεύουν. Αυτά τα άρθρα κατακλύζουν το facebook και τα άλλα social media, οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ τα κάνουν κοινοποίηση, κανείς από τους σοβαρούς δεν τα παίρνει σοβαρά, αλλά σε όλους τους υπόλοιπους κάνουν την δουλειά τους, συντελούν στο κλίμα ευφορίας στο ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα, καπάκι με την ελπίδα που έρχεται, έρχονται μαζί και τα 100δις που μπορούμε να τυπώσουμε.
Δείτε όμως το ακόμα πιο αστείο του πράγματος:
Τρεις μέρες μετά, ο σημερινός υπουργός οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης αισθάνεται υποχρεωμένος να δημοσιεύσει ένα δικό του άρθρο που να βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να τυπώσει χρήμα μέσω του ELA; Φυσικά όχι είναι η απάντηση που δίνει το άρθρο και πολύ σωστά. Το άρθρο αυτό το ανακάλυψα μετά τις εκλογές. Δεν το κοινοποίησε κανείς, δεν το αναπαρήγαγε κανένα από τα blog που υπερασπίστηκαν την Ραχήλ, το άρθρο του Βαρουφάκη έμεινε μονάχο του στην αφάνεια. Το άρθρο του Βαρουφάκη απλά δεν βόλευε στον τρόπο που διάλεξαν να χειριστούν το θέμα των 100δις, δεν βόλευε στην επικοινωνιακή τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, και έτσι απλά θάφτηκε, δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του.
Και έρχεται ο επίλογος. Θετικός ή αρνητικός; Εξαρτάται από το πότε θέλεις να τον γράψεις και ποιον να αφορά.
Αν θέλεις να γράψεις τον επίλογο την βραδιά των εκλογών και να αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ τότε ο επίλογος είναι θετικός. Μια πολύ πετυχημένη επικοινωνιακή τακτική που ακόμα και ένα λάθος που έγινε μπόρεσε να το γυρίσει σε πλεονέκτημα. Η πατάτα της Ραχήλ Μακρή πρέπει να χάρισε παραπάνω από 1% στον ΣΥΡΙΖΑ η δε ίδια αναδείχθηκε με μεγάλη διαφορά πρώτη σε σταυρούς αν και μετανάστης σε νέο κόμμα. Ένας επικοινωνιακός θρίαμβος.
Αν θέλουμε να γράψουμε τον επίλογο την επομένη των εκλογών και να αφορά την χώρα τότε ο επίλογος είναι αρνητικός. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παγιδευμένος στα συνθήματα που τον έφεραν στην εξουσία. Η ηγεσία του τρέμει την απογοήτευση του κόσμου που τους ψήφισε ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει ότι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά που υποσχέθηκαν. Είναι παγιδευμένοι στις προσδοκίες που καλλιέργησαν, το ακόμα χειρότερο είναι να προσπαθήσουν να δραπετεύσουν από την παγίδα που έβαλαν τους εαυτούς τους εκτελώντας ένα αυτοκτονικό σενάριο.
Και αμέσως μετά ακολουθεί η επόμενη δύσκολη ερώτηση: Ποια μπορεί να είναι η επικοινωνιακή τακτική μιας πολιτικής που θέλει να αντιταχθεί στον λαϊκισμό; Πως μπορείς να τα βάλεις με τον λαϊκισμό χωρίς να γίνεις ίδιος με αυτόν;
Εδώ σας θέλω φίλοι μου, αν έχετε βρει την απάντηση να μου την πείτε στο αυτί.
Φωτογραφία από opinionpost.gr
