γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Και ενώ όλοι ασχολούμασταν με την ΔΕΘ και τις ειδήσεις που προέκυψαν από την παρουσία των πολιτικών αρχηγών στη Θεσσαλονίκη, σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η παραπομπή της Ουγγαρίας στο άρθρο 7 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για όσους δεν γνωρίζουν, το άρθρο 7 θεωρείται η «πυρηνική βόμβα» της ΕΕ ενάντια σε ένα κράτος-μέλος της που παραβιάζει βασικές αρχές, όπως η ελευθερία του τύπου και του λόγου, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και τα ατομικά δικαιώματα.
Α, και σε περίπτωση που δεν το ξέρατε ή δεν το θυμάστε, η Ουγγαρία δεν είναι η πρώτη χώρα. Λιγότερο από έναν χρόνο πριν την πρόλαβε η Πολωνία, το πρώην καμάρι της ΕΕ όπου ο λαϊκισμός και ο νεοφασισμός κάνουν πάρτυ. Ο μόνος λόγος που αυτές οι χώρες δεν έχουν υποστεί την πλήρη έκταση των ποινών της ΕΕ είναι επειδή η μία βάζει βέτο στις ποινές για την άλλη. Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Δεν βγάζει. Έτσι και οι νεοφασίστες λαϊκιστές ηγέτες στηρίζουν ο ένας τον άλλο σε αυτή την προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της δικαιοσύνης, του τύπου και κάθε άλλη μορφή προστασίας ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Διαβάζοντας λοιπόν το τι έχει γίνει σε αυτές τις δύο χώρες, μου ήρθε ένα άσχημο συναίσθημα οικειότητας. Λες και αυτό ήταν το μέλλον που κατά τύχη απέφυγε η Ελλάδα. Λες και παρά τρίχα δεν βρεθήκαμε στη θέση της Ουγγαρίας και της Πολωνίας.
Σκεφτείτε λίγο τι ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια:
Προσπάθεια ελέγχου του τύπου; Τσεκ. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη φαρσοκωμωδία με τις τηλεοπτικές άδειες, τους παράνομους διαγωνισμούς, τις αστείες δικαιολογίες για φίμωση των ΜΜΕ, τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα και την απόπειρα επέκτασης του ψευτοδιαγωνισμού σε ραδιόφωνα και έντυπα μέσα; Αυτό που έχουμε όντως ξεχάσει είναι η στοχοποίηση δημοσιογράφων που δεν βολεύουν, το τραμπουκικό κράξιμο του Πρωθυπουργού σε δημοσιογράφο, τις ευθείες απειλές Πολάκη σε ρεπόρτερ, τον αποκλεισμό αντικυβερνητικών μέσων με κάθε ευκαιρία, τον αποκλεισμό μέχρι και φωτορεπόρτερ από τις σκηνοθετημένες επισκέψεις του Πρωθυπουργού και άλλα πάρα πολλά μικρά μαφιόζικα μαχαιρώματα στην ελευθερία του Τύπου. Για την ΕΡΤ δεν μιλάω. Η εικόνα της μιλάει από μόνη της.
Προσπάθεια ελέγχου της δικαιοσύνης; Τσεκ. Από την παραβίαση της επετηρίδας για την επιλογή Προέδρου του Αρείου Πάγου και τα τηλέφωνα Υπουργών σε Εισαγγελείς, μέχρι την αλλαγή νόμου για επιλογή αντιπροέδρων και αντεισαγγελέων του Αρείου Πάγου, αθλητικών δικαστών και σκοτεινών ελαφρύνσεων ποινών μέσα σε έναν νόμο την ίδια ημέρα, η δικαιοσύνη έχει δεχτεί πολλά και βαριά χτυπήματα από το 2015.
Διαφθορά; Τσεκ. Θυμάστε εκείνον τον δρόμο που για να αναλάβει το έργο ο εκλεκτός εργολάβος το σπάσανε σε μικρότερα κομμάτια, αφού δεν είχε την απαραίτητη άδεια για το αρχικό έργο; Θυμάστε το ραντεβού με τη γάτα Ιμαλαΐων; Θυμάστε τα 30 βιβλία για τον Τσίπρα; Θυμάστε τους στρατούς φρεσκοδιορισμένων που εμείς με την υπερφορολόγησή μας πληρώνουμε; Θυμάστε τις εκατοντάδες φωτογραφικές προσλήψεις, ειδικά στις θέσεις των γραμματέων των Υπουργείων όπου το θέμα πλέον είχε χιουμοριστικές διαστάσεις; Θυμάστε την απόλυση συνδικαλιστών επειδή ξεβράκωσαν την διοίκηση του Υπουργείου; Αν όχι, δεν πειράζει, απλά αναρωτηθείτε πού πήγαν τα χρήματα για ψεκασμούς κατά των κουνουπιών, αντιπλημμυρικά έργα και έργα πυροπροστασίας, αλλά και τα κονδύλια της ΕΕ για το προσφυγικό.
Καταπάτηση δικαιωμάτων προσφύγων; Τσεκ. Μία λέξη αρκεί: Μόρια. Εκεί όπου τα πεντάχρονα κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας και που –για δες ένα περίεργο πράγμα- έχει απαγορευτεί η είσοδος σε ρεπόρτερ.
Παιχνίδια με τις δημοκρατικές διαδικασίες; ΠΟΛΛΑ ΤΣΕΚ. Δεν μιλάω προφανώς για τον εξευτελισμό των ανεξάρτητων αρχών. Άλλωστε οι πιο πολλοί συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν τι είναι οι ναεξάρτητες αρχές, οπότε μάλλον δεν πολυνοιάζονται κιόλας. Το ξεφτιλίκι όμως με το δημοψήφισμα είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τον τόπο μας. Το έχουν ζήσει πολλές δικτατορίες –άλλωστε τα δημοψηφίσματα είναι το αγαπημένο εργαλείο όσων θέλουν να διχάσουν έναν λαό και από πολλούς δεν θεωρείται ακριβώς μια δημοκρατική διαδικασία- αλλά τώρα το ζήσαμε και εμείς και τρία χρόνια μετά ακόμα και οι πιο δύσπιστοι κατάλαβαν ότι κάτι τότε δεν πήγαινε καλά. Σε αυτό ας προσθέσουμε και τους αστείους εκλογικούς νόμους, ειδικά αυτόν για τους Δήμους που ουσιαστικά επιθυμεί ακυβερνησία για να περνάνε οι αρμοδιότητες του Δημάρχου στο αρμόδιο Υπουργείο και να καταργηθεί η Αυτοδιοίκηση στην πράξη.
Βλέποντας όλα αυτά, θα απορούσε κάποιος πώς στην ευχή δεν ενταχθήκαμε και εμείς στο άρθρο 7 πριν από την Ουγγαρία και την Πολωνία. Η απάντηση είναι πολύ απλή: εμείς βολεύουμε την Μέρκελ και την παρέα της. Κάποια στιγμή θα φύγει ο Αλέξης Τσίπρας και η Ελλάδα θα αποκτήσει μια κάποια κανονικότητα. Μέχρι τότε, η επιθυμία της Ευρώπης είναι διαταγή για εμάς και αυτό δεν έχει καμία όρεξη η Μέρκελ και ΣΙΑ να το χαλάσουν. Αρκετά προβλήματα έχουν ήδη στο εσωτερικό τους και στην ΕΕ, δεν χρειάζεται να ξανασχοληθούν με την Ελλάδα.
Εμείς όμως τι πρέπει να κάνουμε; Εμείς, όπως και οι Πολωνοί και οι Ούγγροι που επιθυμούν να παραμένουν ελεύθεροι πολίτες και όχι υπήκοοι μιας καλοντυμένης δικτατορίας, πρέπει να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε σε κάθε λογής φασισμό, είτε παραδοσιακό είτε, όπως τον βάφτισε ο Μίκης Θεοδωράκης, αριστερόστροφο. Μπορεί να στοχοποιήσουν εμάς και τις οικογένειές μας, μπορεί να χάσουμε τη δουλειά μας, μπορεί να ρίξουν επάνω μας την προπαγάνδα τους τα παπαγαλάκια και τα τρολάκια τους. Η αντίσταση όμως στον φασισμό τους είναι καθήκον και πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε τις συνέπειες, όποιες και αν είναι αυτές.
