Ο τρόπους που συντάχθηκε τότε το σύνολο του παλιού πολιτικού συστήματος με το ΝΑΙ τρόμαξε τους πολίτες. Ο λαός αντιλήφθηκε ότι ο συνασπισμός όλων εκείνων που με την ψήφο του καταψήφισε στο πρόσφατο παρελθόν και οδήγησε σε πρόωρη πολιτική “συνταξιοδότηση” (Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Μπακογιάννη, Σαμαράς, Βενιζέλος) ενείχε μία ρεβανσιστική επιδίωξη. Αποδείχτηκε ότι αυτοί οι πολιτικοί είναι “τελειωμένοι” για τους πολίτες, γιατί δεν μπόρεσαν, και πιθανώς δεν μπορούν, να αφουγκραστούν τις πραγματικές αγωνίες του κόσμου, που έχει καταστραφεί από την πολιτική των μνημονίων, τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπηρέτησαν και επέλεξαν να υπηρετήσουν ξανά.
Από την άλλη, η διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος σε σχέση με την προγενέστερη ρητορική της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ ήταν δραματικά αναντίστοιχη. Η αναντιστοιχία λόγων και έργων οδήγησε τον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε κρίση. Οι αντιδράσεις εντός και εκτός κυβέρνησης ήταν πολλές. Ο Α.Τσίπρας κατέφυγε εσπευσμένα στην ανοχή εκείνων που τόσα χρόνια κατηγορούσε για την καταστροφή της Ελλάδας. Κι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που έδωσαν μια ξεκάθαρη εντολή τον περασμένο Γενάρη στον Α.Τσίπρα προσπαθούσε να συνέλθει από το σοκ, αυτής της τόσο εύκολης – κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά από την ανακοίνωση του αποτελέσματος – πολιτικής μετατόπισης.
Το δημοψήφισμα έγινε, η διαπραγμάτευση έκλεισε και κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά ποιος τελικά ήταν ο νικητής όλων αυτών. Ο παραιτημένος Σαμαράς και συνολικά το συνασπισμένο παλιό πολιτικό σύστημα, που δικαιώθηκαν όταν έλεγαν ότι το Μνημόνιο είναι “μονόδρομος”, αλλά όμως καταψηφίστηκαν εκκωφαντικά από τον κόσμο, ή ο Πρωθυπουργός που ο λαός έπραξε εκείνο που του ζήτησε, αλλά εκείνος προτίμησε να το αγνοήσει; Η απάντηση είναι κανείς! Αντιθέτως, αυτό το σχιζοφρενικό δημοψήφισμα πέτυχε μέσα σε λίγες μέρες να αποξενώσει το σύνολο της πολιτικής ελίτ της χώρας από το λαό. Υπάρχει ένα φανερό θέμα αναντιστοιχίας και απόστασης από την κοινωνία του συνόλου του πολιτικού συστήματος.
Αυτό καταγράφηκε άλλωστε και στο αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών του Σεπτεμβρίου, με την πρωτοφανή αποχή-ρεκόρ. Η αποχή σε πολλές περιοχές ξεπέρασε το 60%. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι οργισμένος και οι πολιτικοί απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία. Το γεγονός ότι η αυτή η οργή δεν εκφράστηκε στην κάλπη δεν σημαίνει ότι έχει ξεθυμάνει, αλλά αντιθέτως ότι σιγοκαίει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Η κάλπη απέδειξε ότι Τσίπρας, Μεϊμαράκης, Μιχαλολιάκος, Κουτσούμπας, Γεννηματά, Θεοδωράκης και Λαφαζάνης στη συνείδηση του κόσμου είναι διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου συστήματος. Παλιό – νέο έχει γίνει ένα!
Η κοινωνία μας έχει εισέλθει σε μια διαδικασία μετάβασης. Η καταδίκη του συνόλου του πολιτικού συστήματος – η πρώτη στη σύγχρονη ιστορία μας – στις πρόσφατες εκλογές αποδεικνύει την πολιτική έρημο που χωρίζει πολίτες και πολιτικούς πλέον. Όσοι απείχαν, αναμένουν να εκφραστούν πολιτικά και πιέζουν για την εμφάνιση νέων άφθαρτων προσώπων ανεξαρτήτως ηλικίας και πολιτικών καταβολών. Η πίεση αυτή αναμένεται να λειτουργήσει ως χιονοστιβάδα πολύ γρηγορότερα από ότι νομίζουν οι περισσότεροι. Η ΝΔ για παράδειγμα έχει εισέλθει σε εσωτερικές διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου του κόμματος. Η εκλογή του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απ.Τζιτζικώστα, στην ηγεσία της ΝΔ πιθανώς να συμπαρασύρει το σύνολο του πολιτικού συστήματος σε ένα ντόμινο βίαιης ανανέωσης. Νέα πρόσωπα θα βγουν στο προσκήνιο σε όλους τους πολιτικούς χώρους και το πολιτικό σύστημα θα μπει σε ένα νέο κύκλο επαναπροσέγγισης της κοινωνίας με νέα πολιτικά ήθη και χαρακτηριστικά.
