Και καλά οι «δημοσιογράφοι» και οι εκδότες με τους πηχυαίους τίτλους «πανηγυρίζουν οι Τούρκοι με το Βατερλώ του Τσίπρα», στην Ελλάδα η «δημοσιογραφία» τα τελευταία χρόνια είναι εκπαιδευμένη στην ανάλυση της κλειδαρότρυπας δια του παπαγάλου και του μπαζούκας. Αντάξια μόνο της χαμηλοκώλας Καρντάσιαν. Οι πολιτικοί όμως; Εσείς, ο κόσμος; Θέλετε πόλεμο;
Αυτό το ρωτάω γιατί έχω διαβάσει και ακούσει ένα σωρό από εθνικοπατριωτικές, καρατσολιάδικες και ελληνοκεντρικές κραυγές/αλαλαγμούς σχεδόν από παντού. Από τα κοινωνικά δίκτυα στο ίντερνετ, από αριστερούς και δεξιούς, σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων μέχρι δηλώσεις πολιτικών και τηλεγελοίων.
Όταν δε ο Κυριάκος κρίνει την επίσκεψη του Τσίπρα στη Τουρκία αποτυχημένη με γνώμονα ότι ο πρωθυπουργός δεν απάντησε στις προκλήσεις του Νταβούτογλου, τι εννοεί; Γιατί πώς να το κάνουμε, ο ρόλος του είναι θεσμικός. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι. Θέλει πόλεμο με την Τουρκία; Θα ήθελε ο Τσίπρας να πλακώσει στα χαστούκια τον Νταβούτογλου και να δώσει διαταγή για το βομβαρδισμό της Άγκυρας;
Αυτή όμως δεν είναι σημερινή απορία, υπάρχει χρόνια και δεν περιορίζεται μόνο σε σχέση με την Τουρκία. Αλλά μιας και έχουμε πρόχειρη την επίσκεψη στη Τουρκία ας πιάστουμε απ’ αυτήν.
Η Τουρκία αυτή τη στιγμή έχει ένα καθεστώς που με το πιο ευγενικό τρόπο θα το χαρακτήριζες φασιστικό. Τον θεωρητικό του σύγχρονου Τουρκικού εθνικισμού σε χρέη πρωθυπουργού κι ένα μισότρελο και μεθυσμένο από την εξουσία πρόεδρο που ονειρεύεται οθωμανικές αυτοκρατορίες. Ένα κοινωνικό σύστημα που καταρρέει ανάμεσα στο φανατισμό, το μίσος, τις διακρίσεις και την ασύλληπτη φτώχεια κι ένα παρακράτος που συνωμοτεί καθημερινά. Με αυτή τη χώρα όμως είμαστε γείτονες, κι όχι απλά είμαστε γείτονες αλλά κι αλυσοδεμένοι σε κοινή μοίρα για χιλιάδες μικρά και μεγάλα πράγματα.
Ο Ερντογκάν παίζει και εκβιάζει με τους πρόσφυγες. Το ξέραμε, το περιμέναμε, το ξέρουμε. Αυτή η συμπεριφορά είναι κομμάτι και δόγμα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής χρόνια τώρα. Όλα είναι για παζάρι με στόχο το κέρδος. Το έκαναν οι Τούρκοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που έπαιζαν σε όλα τα ταμπλό, ανάλογα με τη περίσταση και πόσα έδινε ο πλειοδότης, το κάνουν και τώρα με την ΕΕ. Και ακολουθούν πιστά τους ίδιους κανόνες παζαριού, πάντα. Ζητάνε το πιο υψηλό με στόχο να πάρουν όσο πιο πολλά μπορούν. Μέσα στην ημίτρελη σχιζοφρένεια τους, ακολουθούν κάποιους κανόνες. Τώρα να πήγαινε ο Έλληνας πρωθυπουργός και να έκανε τσαμπουκά μέσα σε αυτή τη Τουρκία κι ενώ ο Ερντογκάν παίζει τα ρέστα του μπας και βγει από μια γενικότερη δύσκολη κατάσταση για λόγους που δεν αφορούν την Ελλάδα άμεσα, σε τι θα εξυπηρετούσε; Θα έλυνε τα προβλήματα; Θα τερμάτιζε το casus belli, θα σταματούσε τις παραβιάσεις, θα τελείωνε το Κυπριακό με τους εποίκους να αποχωρούν, θα μας έδινε την Πόλη; Τι θα άλλαζε;
Τον άφησε ο Τσίπρας να λέει τα δικά του, όπως είχε αφήσει ο Καραμανλής στο παρελθόν τον Ετσεβίτ να λέει το ποίημα του, όπως άφησε ο Ανδρέας το Οζάλ να λέει τα δικά του. Και οι δυο τους όταν χρειάστηκε έκαναν τον τσαμπουκά τους αλλά τον έκαναν προσεκτικά και ψυχραιμία μόνο για να προειδοποιήσουν ότι μέχρι εκεί και μη παρέκει. Κανένας δεν πήγε να πουλήσει μαγκιά για να ικανοποιήσει …τι; Και πολύ περισσότερο κανένας δεν πήγε να κάνει πόλεμο. Ειρήνη ήθελαν να εξασφαλίσουν. Γιατί όποιος ονειρεύεται, ειδικά αυτή τη στιγμή μαγκιές, τσαμπουκάδες και απειλές ζει σε κάποια άλλη διάσταση. Τι θέλουν λοιπόν; Ξέρουν τι θέλουν;
Δεν θα πάω μακριά. Την προηγουμένη Παρασκευή – και πολύ αργά για μένα που γράφω το κείμενο μου την Πέμπτη – έγινε το περίφημο συμβούλιο των αρχηγών για το προσφυγικό. Φαντάζομαι δεν περιμένατε τίποτα διαφορετικό; Σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορούσε τη κυβέρνηση για …αθέτηση των αριστερών της υποσχέσεων και ο Τσίπρας προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι η μόνη λύση για το προσφυγικό είναι να συμφωνήσουν όλοι στο ασφαλιστικό. Βαράτε με κι ας κλαίω.
Δεν θα ασχοληθώ με τις – κατά το συμβούλιο και μετά – δηλώσεις του Λεβέντη. Ο άνθρωπος είναι να τον λυπάσαι πιά. Έχει ξεφύγει τελείως, έχει αποτρελαθεί με τα δέκα λεπτά κοινοβουλευτικής φήμης που του έτυχαν. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε, πριν και μετά, ήταν η στάση του ΚΚΕ και του Κουτσούμπα. Θεωρώ ότι είναι το απόλυτο δείγμα με το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Το ΚΚΕ αρνήθηκε να παραμείνει στο συμβούλιο λέγοντας ότι: «γίνεται για να πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ώστε να εξασφαλίσει ένα και μοναδικό στόχο: Να καλλιεργήσει κλίμα ψευδεπίγραφης συναίνεσης, δήθεν ‘εθνικής ομοψυχίας’, έτσι ώστε να αποσπάσει την ανοχή των κομμάτων και του λαού στα μέτρα σφαγιασμού του, που έχει ήδη δρομολογήσει μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, την ψήφιση, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και fast track διαδικασίες, προαπαιτούμενων και την προετοιμασία νέων αντιλαϊκών μέτρων.» Τίποτα μεμπτό με ό,τι λέει. Για να πω την αλήθεια τόσο σε θέμα αρχής όσο και με το αποτέλεσμα αυτής τη συνάντησης γνωστό, θα μπορούσα να πω κι ότι συμφωνώ. Έτσι ο Κουτσούμπας έφυγε νωρίς από τη συνάντηση και καλά έκανε με το σκεπτικό που έχει ήδη δηλώσει.
Την επομένη όμως το ΚΚΕ επανέρχεται με μια πιο μακροσκελή ανακοίνωση. Αφού μπλέκει το σχέδιο Ανάν, την Κύπρο, τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ, το μνημόνιο, την αξιολόγηση, το ασφαλιστικό, τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας στην Ελλάδα, την Ιταλία, το Ισραήλ, το Ιράν, το ενεργειακό πρόβλημα, το τι σημαίνει αριστερά, ότι το κόμμα είναι ένα, και αφού κατακεραυνώνει τη Χρυσή Αυγή, στο τέλος καλεί τον λαό «να βγάλει συμπεράσματα για το χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και των πολιτικών δυνάμεων που τη στηρίζουν και να απαιτήσει τη σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ για το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό.» Κόκκαλο εγώ!
Τι καταλάβατε εσείς από αυτή την ανακοίνωση; Ότι ενώ στο ΚΚΕ κατηγορούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση για αποπροσανατολισμό, κάνουν ακριβώς το ίδιο απλά με διαφορετική ατζέντα. Ο Λεβέντης ζήταγε οικουμενική κυβέρνηση και το ΚΚΕ ζητάει …σύγκρουση. Για τους πρόσφυγες και οι μεν και οι δε, κουβέντα.
Εντάξει, έξω ΝΑΤΟ, έξω και ΕΕ. Αυτό σε τι θα λύσει το προσφυγικό; Έξω κι από τον ΟΗΕ αν θέλετε, έξω και από το πλανήτη γη. Αλλά για την ταμπακιέρα …κουβέντα. Σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην έγινε γι’ αυτό το θέμα αυτή – η αποτυχημένη κατά τη γνώμη μου – συνάντηση των αρχηγών. Λες και συναντηθήκαν για να μας πει ο Κυριάκος ότι αν/όταν/όποτε γίνουν εκλογές θα είναι νικητής, η Φώφη ότι δεν συμφωνεί με τίποτα, ο Ποταμάκης ότι ο Τσίπρας κάνει λάθη και ο Λεβέντης ότι θέλει οικουμενική.
Κι αυτό ενώ Σκόπια, Τουρκία, Αυστρία, ο Βορίδης ή ο Λεβέντης δεν τιμωρούν κανέναν άλλο από δύστυχα γυναικόπαιδα. Και το ΚΚΕ είναι συντονισμένο ακριβώς στην ίδια λογική. Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν, για όλους υπάρχει κάτι αόριστο που λέγεται προσφυγικό πρόβλημα. Και βέβαια όλοι μιλάνε αόριστα και με προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις (πλην ΚΚΕ φυσικά) για μια σύγκρουση αλλά κανένας δεν εξηγεί πως θα γίνει ή πως τέλος πάντων εννοούν αυτή τη σύγκρουση. Τι θέλουν; Να ανοίξουμε δια της βίας τα σύνορα με τα Σκόπια; Να εισβάλουμε στη Τουρκία; Να αρχίσουμε να βομβαρδίζουμε τις βάρκες γιατί καπετάνιοι είναι δουλέμποροι; Να πνίγουμε με τα χέρια όσους δεν πνίγουν τα κύματα; Να κλείσουμε κι εμείς τα σύνορα κι ας πνίγεται κόσμος στο Αιγαίο; Τι θέλουν τέλος πάντων και τι προτείνουν;
Α, μια στιγμή. Τα καθάρματα, οι υπάνθρωποι μικροτσούτσουνοι και πρησμένοι στα αναβολικά της Χρυσής Αυγής, είχαν πρόταση. Να βάλουμε λέει τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα να δουλεύουν για να αποπληρώσουν τα έξοδα που κάνουμε γι’ αυτούς. Arbeit macht frei! Μη δουν ολοκαύτωμα τα καθίκια και δεν δηλώσουν παρών.
Αμ’ όλους αυτούς εμείς τους ψηφίσαμε, για να μας αντιπροσωπεύουν. Όλους μας. Έτσι λέμε. Αυτοί οι άνθρωποι ανέλαβαν να μας προστατεύουν και να μας υπερασπίζονται. ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Και προσέλαβαν και ειδικούς, μετακλητούς και μη για να τους συμβουλεύουν. Κι’ έχουν όλη τη σωστή πληροφόρηση, ένα κράτος στην υπηρεσία τους, πρέσβεις, ειδικούς, γνωριμίες, στρατό, κατασκόπους κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, έτσι ώστε εγώ κι εσείς να ασχολούμαστε μόνο με τη δική μας καθημερινότητα. Και αντί να πάρουν αποφάσεις, να κάνουν προτάσεις και να βρούνε λύσεις – αυτό είναι το job description τους, ρε γαμώτο – είπανε μερικές μαλακίες για να περάσει η ώρα και αφήσαν σε …άλλους τις αποφάσεις. Στη Μέρκελ, τον Γιούνκερ και τον Ολάντ.
Ξέρετε κάτι, αυτό λέγεται σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δεν μας καπέλωσε η Μέρκελ, εμείς την καπελωθήκαμε και στο παραμικρό τώρα τρέχουμε να μας σώσει. Εθελοντικά την κάνουμε και πρόεδρο και πρωθυπουργό μας. Εθελοντικά επαφίουμε τη μοίρα μας στα χέρια της. Ανίκανοι πια να ξεφύγουμε από μια σχέση εξάρτησης που μας επιβλήθηκε πριν από μερικούς μήνες.
Αυτοί, δεν μαζευτήκαν στο προεδρικό μέγαρο με κανένα στόχο να δείξουν ομοψυχία, ομόνοια ή δεν ξέρω τι άλλο. Μαζευτήκαν για να κάνουν μονολόγους, δηλώσεις και σόου. Ο καθένας είχε ήδη γραμμένο το σενάριο του και απλά έπαιζε το ρόλο που του υπαγορεύαν οι μικροπολιτικές του. Όσο για τη ταμπακιέρα, έτσι κι αλλιώς …άλλοι αποφασίζουν.
Αποφασίζουν όμως οι άλλοι για όλα; Αποφασίζουν οι άλλοι για τη κατάσταση που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια όλων μας στην Ειδομένη; Αυτές οι απάνθρωπες εικόνες ανθρώπων μέσα στη λάσπη; Αυτή η εικόνα δεν είναι η απόδειξη ότι σαν ελληνική κυβέρνηση και πολιτεία, δεν μας ενδιαφέρουν οι λύσεις αλλά να ξεφορτωθούμε το πρόβλημα; Αυτό που ενοχλεί και τον Τσίπρα, τον Κυριάκο, την Φώφη και τον Ποταμάκη, δεν είναι τι θα φάει το δύστυχο το 3χρονο ή πως θα επιβιώσει η γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά μεσ’ στις λάσπες, αλλά τι θα κάνουμε τώρα που κλείσανε τα σύνορα οι Σκοπιανοί και οι Αυστριακοί και θα μας μείνουν όλοι αυτοί οι ρακένδυτοι αμανάτι. Αυτό είναι το πρόβλημα τους!
Και πήγαμε και στην Ευρώπη περιμένοντας να βρούμε λύσεις. Οχτώ ώρες για να βγει ένα ανακοινωθέν μάπα στην Αθήνα, εικοσιτέσσερις ώρες για να βγει τίποτα στις Βρυξέλλες. Αφού κι αυτοί ίδιοι είναι. Αγκαλίτσες και φιλάκια νίκης με τον Τούσκ το πρωί και το απόγευμα έδινε συγχαρητήρια στους Αυστριακούς που έκλεισαν τα σύνορα. Πάλι καλά που δεν ζήτησε κι ο Γιούνκερ οικουμενική για να χαρεί και ο Λεβέντης.
Αυτοί τώρα έχουν άλλη αγωνία, με τον Κάμερον και το Brexit, τρέμει το ευρουλάκι τους, για την Ελλάδα θα καούν; Σάμπως κι έχουν σύνορα με την Ελλάδα; Κι αφού εμείς δεν τα καταφέρνουμε να βρούμε λύσεις μόνοι μας, μας βρήκαν εκείνοι. Την πιο ανώδυνη και με τις λιγότερες ευθύνες γι’ αυτούς. Μετέφεραν το πρόβλημα στη Τουρκία του Ερντογκάν. Που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς ή να κλαις.
Όσο για τους συμμάχους και εταίρους που αυτή τη στιγμή χαμογελούν ανακουφισμένοι, υπολογίζουν χωρίς τον πρόσφυγα. Την προηγουμένη βδομάδα έγραψα κάτι που πρέπει να ξανατονίσω εδώ. Ένα βασικό στοιχείο που δεν θέλουν να καταλάβουν όλοι, είναι η απελπισία και η θέληση αυτών των ανθρώπων. Τους έκλεισες τα σύνορα στα Σκόπια και νομίζεις ότι αυτό θα τους σταματήσει από το να πάνε στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Βρετανία; Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία, ούτε τα Σκόπια ήταν ποτέ ο στόχος τους. Από την αρχή για Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία άντε Σουηδία, Βέλγιο, Ολλανδία και Αυστρία πηγαίναν, αυτός ήταν και είναι ο στόχος τους. Κι εκεί θα πάνε. Μόνο που τώρα θα πάνε από Βουλγαρία, Ουγγαρία – ω ναι, την Ουγγαρία του Ούρμπαν – Φιλανδία και Εσθονία. Τρύπια είναι τα σύνορα κι εκεί. Τότε η ερώτηση όμως θα …χοντρύνει. Θέλουν πόλεμο οι ευρωπαίοι; Γιατί τότε το δάχτυλο θα δείχνει στη Ρωσία.
**********************************************************
Το 1989, όταν ξεκίνησε όλη η συζήτηση για τι δίκες με το σκάνδαλο του Κοσκωτά, ο Μητσοτάκης είχε λυσσάξει να δει τον Ανδρέα πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Η Ελλάδα ζει συγκλονιστικές στιγμές που συμπεριλαμβάνουν ακόμα και γυμνές φωτογραφίες με τη Μιμή για τους ματάκιδες. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρίσκεται σε τροχιά επιστροφής στο Προεδρικό μέγαρο.
Μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις που τώρα πια βλέπουν ακόμα και τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό, ο εθνάρχης κάνει μια δήλωση, μιας πρότασης, που θα χρειαστούν βιβλία για να την αναλύσουν. Είπε: «οι πρωθυπουργοί δεν δικάζονται.» Τρομακτική κουβέντα που όπως είπα, χρειάζεται βιβλία για να την αναλύσεις. Είναι θέμα εθνικής ενότητας, ηθικής, σεβασμού, θεσμών και ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Δυστυχώς και για ακριβώς όλους τους παραπάνω λόγους – και παρόλο ότι συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικισμό του εθνάρχη – υπάρχει ένας πρωθυπουργός στην νεότερη ελληνική ιστορία που πρέπει να περάσει από δίκη και εποικήσει στο κελί του Παπαδοπούλου για το υπόλοιπο της ζωής του.
Σαν βουλευτής εξέφρασε ό,τι πιο φασιστικό και ηλίθια εθνικιστικό υπήρχε τη δεκαετία του ’70 και στην ουσία ήταν από τους πρώτους κρυφοχρυσαυγήτες της Ελληνικής Βουλής. Το πολιτικό του γραφείο ήταν γραφείο εξυπηρέτησης ρουσφετιών και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.
Σαν υπουργός οικονομικών ήταν ο πρώτος που έβαλε τρικλοποδιά στην οικονομία, ήταν αυτός που έκανε τον ανεξέλεγκτο δανεισμό λύση και ήταν αυτός που έφερε το πελατειακό κράτος στη νεότερη πολιτική ζωή. Συν ότι ήταν ο πρώτος που έκανε τους νταβατζήδες εθνικούς «ευεργέτες». Κάτι που κράτησε πιστά σε όλη του τη καιροσκοπική πολιτική καριέρα.
Σαν υπουργός εξωτερικών κατέστρεψε ολοκληρωτικά την όποια συνοχή εξωτερικής πολιτικής είχε χτιστεί τα τελευταία 20 χρόνια μετά τη δικτατορία, άνοιξε ανεξέλεγκτα τα σύνορα σε κάθε μορφής μαφία και σε αυτόν αποκλειστικά οφείλονται όλα τα εγκληματικά λάθη και ό,τι συμβαίνει ακόμα και σήμερα με το Σκοπιανό. Κατέστρεψε πρεσβείες, σχέσεις με σημαντικές χώρες (όπως με τον Αραβικό κόσμο) και επέβαλε δεκάδες λεχρίτες νταβατζήδες ή γιους νταβατζήδων από ρουσφέτια, στο διπλωματικό σώμα.
Σαν αρχηγός αποκόμματος, έπαιξε το ρόλο του χαφιέ, του διασπαστή, του σπιούνου και του προδότη, παίρνοντας στο λαιμό του και εκμεταλλευόμενος σημαντικούς ανθρώπους και στη κυριολεξία πατώντας επί πτωμάτων.
Σαν υπουργός πολιτισμού εξασφάλισε όσους δεν είχε εξασφαλίσει στα προηγούμενα υπουργεία που είχε ξεσκίσει. Τα μόνα απαιτούμενα προσόντα για να προσληφθείς ήταν η αναφορά του ονόματος του. Κατέστρεψε όλες τις αρχαιολογικές υπηρεσίες αναθέτοντας δουλειές σε νταβατζήδες κολλητούς του και έφτασε στο σημείο να μεταφέρει, κλέψει, ολόκληρους αρχαίους ναούς για να ικανοποιήσει ποιος ξέρει ποιους.
Σαν πρωθυπουργός και σαν μαριονοπαίχτης «κυβέρνησης Παπαδήμου» είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την απόλυτη καταστροφή της Ελλάδας, για το γεγονός ότι ανάστησε και αναστήλωσε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, για 1,500,000 ανέργους, 300-450,000 πεινασμένους, 30,000 αστέγους, πάνω από 7,000 αυτοκτονίες. Είναι υπεύθυνος για την απόλυτη καταστροφή του συστήματος υγείας που κανείς δεν ξέρει πόσους νεκρούς έχει αφήσει, για δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους που πεινάσανε, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που χάσανε κόπους ζωής, για πεινασμένα παιδιά που λιποθυμούσαν σε σχολεία. Είναι υπεύθυνος για το ξεπούλημα της Αγροτικής, του Ελληνικού και τον πλουτισμό κολλητών του τραπεζιτικών, διοδιαρχών και καναλαρχών. Κάλυψε λίστες Λαγκάρντ και ένας θεός ξέρει πόσες άλλες και κανείς δεν θα μάθει ποτέ το αντάλλαγμα. Ξεπούλησε την εθνική ανεξαρτησία και δολοφόνησε ένα ολόκληρο λαό εν ψυχρώ.
Φυσικά και μιλάω για τον Αντώνη Σαμαρά. Το πιο διεφθαρμένο πολιτικό της ελληνικής ιστορίας. Και αυτό το κάθαρμα πριν από μερικές μέρες τόλμησε να πει: «Παρέδωσα κράτος και εκείνοι το κατάντησαν ένα απέραντο hotspot».
Αντωνάκη, αυτό που παρέδωσες ήταν η Ελλάδα ένα απέραντο hotspot με τους Έλληνες πρόσφυγες στη ξεπουλημένη από εσένα χώρα τους και σε στρατόπεδα εργασίας της Μέρκελ και των τραπεζών των συνεταίρων σου και των συμπατριωτών της. Ο Τσίπρας μπορεί να είναι ανίκανος αλλά εσύ ήσουν συνειδητά προδότης. Πρόδωσες 12 εκατομμύρια Έλληνες. Και δεν φτάνει το πώς θα σε θυμάται η ιστορία, δεν είναι αρκετή τιμωρία. Χρειάζεται να μάθουμε και όλη την αλήθεια για το μέγεθος της διαφθοράς σου για να τη διδάσκονται τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, δίπλα στη ιστορία του Εφιάλτη, Αντωνάκη!
**********************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή ένα πολύ εύστοχο σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου
**********************************************************
Η φωτογραφία από την Ειδομένη. Εκεί που θυσιάζεται παιδιά για την πολιτική, το ευρώ και την ευθυνοφοβία μιας κλίκας ανίκανων πολιτικατζήδων με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
