γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, η έννοια της Αριστεράς δεν σχετίζεται επ΄ ουδενί με το παρόν και περισσότερο μάλιστα με το παρελθόν της. Αφορά μια πανσπερμία απόψεων και θεωριών, δομούμενες από αντιθέσεις που γέρνουν προς τον φιλελευθερισμό και τα δεξιά. Μια σύγκρουση που συνδέεται με αντιφάσεις, τεχνικούς και τακτικούς μετασχηματισμούς. Ο αρχηγός του, πλασαρισμένος από ένα συνονθύλευμα ατόμων κοινωνικής αταξίας και απολιτικής καταγωγής, βρίσκει την αντικαπιταλιστική επανάσταση να ανήκει στη σφαίρα του φαντασιακού και εκείνο που αντιλαμβάνεται ως δράση να είναι μια πολιτική μικρών «άμεσων» απαντήσεων.
Μια υπέρβαση της πολιτικής που διαγράφει την αριστερή συγκρουσιακή προοπτική, χάριν μιας συμβατικότητας, μιας διαχείρισης στα πλαίσια μιας εταιρίας.
Άλλωστε δεν γνωρίζει τίποτα για την αριστερή αγωνιστική γενεαλογία, παρά προκρίνει προσωπικές επιλογές. Δεν υπάρχει ταξική προσέγγιση, ταξική πάλη ή ταξική συνείδηση.
Δεν υπάρχουν όροι ρήξης με το σύστημα. Με μια σειρά από απολιτικές πιρουέτες απάλλαξε τους συντρόφους από τη βαριά ενοχική κληρονομιά, καθιστώντας τους «κεντρότερους», διατηρώντας παράλληλα το αμόλυντο χαρακτηριστικό τους.
Η μεταμοντέρνα Αριστερά που εκπροσωπεί ταυτίζεται όλο και περισσότερο με την ιθύνουσα πολιτική τάξη, με την ελίτ του πολιτικού συστήματος. Απαγγέλοντας πολιτικά κλισέ, συμπονετικούς μονολόγους, δικαιωματιστικούς και οικονομικούς αρχέτυπους λόγους, συνδυάζει το θράσος του αδαούς με τη σοβαρότητα του ανόητου. Έτσι από την τυμβωρυχία των Τεμπών οδηγήθηκε στην υπερψήφιση του φράχτη στον Έβρο και την αστυνόμευση, από το γάμο ομοφυλοφίλων στα θαυμαστά θαύματα της Εκκλησίας, ενώ τα απεταξάμην στους Παλαιστίνιους έγιναν ασμένως συνεταξάμην με το ιερό ΝΑΤΟ και τον αγώνα των Ισραηλινών.
Η εικόνα χειραφετεί και μεταμορφώνεται τα πάντα. Με πρωταγωνιστές τα κοινωνικά δίκτυα, τη life style κατάσταση, την άκρατη προβολή και κύρια την εικόνα που επιδιώκει να σαρώσει στο διάβα της εν είδη τηλεκρατίας, προσαρμόζεται σε όλα με μια κυνική παραδοξολογία. Άλλωστε για τον Γάλλο φιλόσοφο Guy Debord στο «Η κοινωνία του θεάματος, La Société du spectacle. 1967», «Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων, που διαμεσολαβείται από εικόνες». Αυτό καθιστά αδύνατη τη διαλεκτική καθώς απορροφά τα πάντα. Δεν υπάρχουν αυταπάτες. Το αριστερό αυτό μόρφωμα εκπροσωπεί τον φιλελευθερισμό και όχι η δημοκρατία, τα δικαιώματα του ατόμου και όχι του λαού.
Δεν αφορά παρά μια ανήθικη μεταλλαγμένη Αριστερά που αναζητά πάτημα στα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη, συμβιβασμένη απόλυτα με τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τα συμφέροντα των διεθνικών ελίτ. Ποιο το νόημα τότε, να μπλέκεις με μια τέτοια Αριστερά, όταν σε κυβερνά το πρωτότυπο;
