Στην Ελλάδα, η έρευνα που βγήκε από την ΕΕ μιλάει για 26,3 ανεργία και δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Και πώς να υπολογίσεις την πραγματική ανεργία; Είναι τα δεκάδες μέιλ που παίρνω κάθε μήνα από Ελλάδα με ανθρώπους που ερωτάνε απελπισμένοι πως θα γίνει να μετοικίσουν στη Σκανδιναβία, με τα νέα που μαθαίνεις από φίλους ναι γνωστούς ή ακόμα χειρότερα τις αυτοκτονίες που διαβάζεις κάθε μέρα σε μπλογκς και σάιτς;
Είπα για τα μέιλ και θυμήθηκα ένα που έλαβα την προηγούμενη εβδομάδα. Ευγενικότατο μέιλ από ένα άνθρωπο με αξιοπρέπεια, δύο παιδιά και στα σαράντα του. Και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Εντάξει, έχω φτιάξει ένα μέιλ που το χρησιμοποιώ σε μικρές παραλλαγές σαν απάντηση σε αυτά τα μέιλ, αλλά τι να πω σε ένα άνθρωπο που στα σαράντα του θα έπρεπε να αρχίσει να απολαμβάνει την ακμή της καριέρας του και την καταξίωση; Πώς να του πω ότι στα σαραντατόσα σου δεν ξεκινάς εύκολα από το μηδέν σε μια χώρα που δεν μιλάς τη γλώσσα και που τα τελευταία χρόνια το να είσαι Έλληνας δεν είναι και ότι το καλύτερο.
Προσπάθησα να πιάσω συζήτηση μαζί του μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και καταλήξαμε ότι δεν ήταν απλά η ανεργία, ότι η γυναίκα του έχασε τη δουλειά της και ο μισθός του είχε μειωθεί στο ένα τρίτο, η ανασφάλεια του «τι ξημερώνει», η εξαθλιωμένη περίθαλψη και η ανάπηρη παιδεία αλλά …τα παιδιά. «Πρέπει αυτά τα παιδιά να έχουν κάποιο μέλλον», μου έγραψε και μάλιστα το τόνισε υπογραμμίζοντας τις λέξεις. Και κόλλησα. Κόλλησα σε αυτό το μέλλον που πρέπει να έχουν αυτά τα παιδιά. Ώστε εκεί φτάσαμε; Το success story δεν καλύπτει ούτε τα παιδιά μας; Και ποσό μακριά θα φτάσει; Στα εγγόνια ή στα δισέγγονα μας;
Ξέρετε κάποια στιγμή βρέθηκα κι εγώ καβάλα στο άλογο της ανεργίας. Μια περιπέτεια υγείας με υποχρέωσε να αναθεωρήσω τα πάντα συμπεριλαμβανόμενου και του μέχρι τότε επαγγελματικού μου προσανατολισμού και αφού με κράτησε από κάθε επαγγελματική ενασχόληση για κάποια περίοδο με απομάκρυνε και από τον επαγγελματικό μου χώρο με αποτέλεσμα να χάσω πολλές επαφές. Θυμάμαι ότι την ιδία περίοδο στη Φιλανδία είχε αυξηθεί η ανεργία και η κυβέρνηση το είχε κάνει κεντρικό θέμα προσπαθώντας να κατεβάσει δείκτες που κάθε μήνα αυξάνονταν. Και ξαφνικά μια μέρα ο πρωθυπουργός ανακοινώσε ότι τον επόμενο μήνα θα υπήρχαν διαθέσιμες περισσότερες από 3,000 νέες θέσεις εργασίας, έτοιμες για να καλύψουν τις ανάγκες των ανέργων. Και ο μήνας ήρθε και οι δείκτες έδειξαν πάλι αύξηση.
Στην ιστορία τώρα υπήρχε αλήθεια αλλά υπήρχε και πολύ ψευδαίσθηση. Η Φιλανδία είχε πάρει μια αρκετά μεγάλη επιδότηση από την ΕΕ για στην κατασκευή ενός οδικού δικτύου στη βόρειο-ανατολική πλευρά της χώρας και μετά την καταβολή των σχεδίων και των μελετών, υπολόγισαν ότι θα χρειαστούν και γύρω στα 3,000 άτομα τα επόμενα δυο χρόνια για την αποπεράτωση του έργου. Και εντάξει, εγώ λέω ότι εκτός από τους δυο χιλιάδες που θα έπρεπε να είναι έμπειροι και από πολύ συγκεκριμένες ειδικότητες, θα παίρνανε και χίλιους ανέργους. Και πες πάλι ότι υπήρχαν τόσο απελπισμένοι άνεργοι που θα αφήναν τη πόλη και θα παίρνανε την τσάπα και θα έτρεχαν στις στέπες της βόρειας Φιλανδίας για να φτιάξουν δρόμους. Δρόμοι θα φτιαχνόντουσαν; Η τέως δασκάλα και ο τέως υπάλληλος του ταχυδρομείου θα έφτιαχναν τους δρόμους της Φιλανδίας; Ποιος θα έπαιρνε εμένα – κοντά στα πενήντα μου τότε – που από φωτογραφίες ξέρω πως είναι η τσάπα, να φτιάξω εθνικές οδούς; Και καλά αυτός θα με έπαιρνε, εγώ πόσα λεπτά θα άντεχα;
Κι όμως, ο τότε πρωθυπουργός της Φιλανδίας το πρόβαλλε ακόμα και τηλεοπτικά σαν ένα θανατηφόρο χτύπημα στο τέρας της ανεργίας. Η ανεργία τον επόμενο μήνα ανέβηκε. Εγώ βρήκα δουλειά μετά από λίγο καιρό, ευτυχώς και για μένα και για τους Φιλανδούς οδηγούς, όχι σε συνεργείο οδοποιίας. Όσο για το success story του Φιλανδού πρωθυπουργού σε λίγο καιρό και με τα πρώτα σύννεφα απολύσεων κατά χιλιάδες από τη Νοκια επανήλθε, αυτή τη φορά με εργάτες για τα δάση της ανατολικής Φιλανδίας. Αν θυμάμαι καλά εκείνη τη περίοδο η ανεργία στη Φιλανδία είχε φτάσει το 11%.. σε πραγματικούς αριθμούς.
Κάποιος όμως στα σαρανταφεύγα του ετοιμαζόταν να έρθει στη Φιλανδία και να πιάσει και την τσάπα ακόμα, για να έχουν κάποιο μέλλον τα παιδιά του. Πόσα success υπάρχουν σε αυτή την story!
Βλέπετε παρόλο το παραμύθιασμα ο Φιλανδός πρωθυπουργός, η αντικαταστατής του όταν παραιτήθηκε και ο επόμενος πρωθυπουργός, επένδυσαν. Βάλανε από δω και από κει, όπου χρειάστηκε κάνανε επενδύσεις ή κατέβασαν φόρους και μετά τους δρόμους και τα δάση ήρθαν και οι επιχειρήσεις. Και στην αρχή ήταν κρατικές και στη συνέχεια έγιναν και ιδιωτικές, και τον τελευταίο χρόνο που η Νοκια απόλυσε χιλιάδες εργαζομένους έκαναν διευκολύνεις σε νέους επιχειρηματίες ώστε μετά από τη πρωτεύουσα των κινητών που σύνδεε ανθρώπους τώρα κοντεύει να γίνει η πρωτεύουσα των παιχνιδιών. Επένδυσε και παράλληλα έμαθε. Από τότε κανένας δεν ξαναμίλησε για success story. Και η ανεργία κατέβηκε. Και το χρήμα κινείται και τη συνέχεια για την φιλανδική οικονομία τα διαβάζετε στις εφημερίδες.
Στην Ελλάδα όμως, τα παιδιά δεν έχουν μέλλον. Και μπορεί να λένε ό,τι θέλουν πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικοί και ειδικοί, η αλήθεια όμως βρίσκεται στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο που παίρνει κατά μέσο όρο, δέκα με δεκαπέντε μέιλ σαν αυτό του σαραντάχρονου, τη εβδομάδα. Και success story στην Ελλάδα θα υπάρξει μόνο όταν όλοι αυτοί που διαφεντεύουν το μέλλον της Ελλάδας αυτή τη στιγμή, ενδιαφερθούν για το μέλλον αυτών των παιδιών. Αλλά δυστυχώς αυτό το έχουν ξεχάσει. Προς το παρόν ολόκληρη η κυβέρνηση και η πολιτική σκηνή της Ελλάδος ενδιαφέρεται για το πως θα εκπληρωθούν η δεν θα εκπληρωθούν οι επιθυμίες της τρόικας για το …καλό αυτών των παιδιών και τίποτα άλλο. Τα παιδιά έχουν χαθεί σε μια ομίχλη επιθυμιών χωρίς πράξεις. όταν απολύεις δάσκαλους τίποτα καλό δεν θα συμβεί σε αυτά τα παιδιά, όταν οι γονείς τους πεινάνε τίποτα καλό δεν έρθει σε αυτά τα παιδιά, όταν τους στερείς αξιοπρέπεια και όνειρα τότε αυτά τα παιδιά δεν χουν μέλλον. Οι πάντες έχουν αδιαφορήσει για τα πάντα σε σημείο που είναι να απορείς αν λειτούργει αυτό το κράτος σαν σύγχρονο κράτος πέρα από τις συζητήσεις με την τρόικα η την εκτέλεση των εντολών της τρόικας και δεν πάει απλά σε αυτόματο πιλότο όπως-όπως, έτοιμο να γκρεμιστεί. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης συρρικνώνεται στο τι θα κάνουμε με αυτά που ζητάει η τρόικα.
Το έχω ξαναγράψει, αλλά ο Άδωνης νομίζω ότι είναι το καλύτερο παράδειγμα. Ο άνθρωπος πιθανώς να είναι πανέξυπνος και πολύ καλός στη δουλειά του, αλλά η σχέση του με την υγεία είναι η ίδια με αυτή που έχω εγώ με την τσάπα. Και τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το συγκυβερνόν ΠΑΣΟΚ έχουν στελέχη με γνώσεις και πείρα για ένα υπουργείο που έχει αγγίξει την απόλυτη παρακμή και εξαθλίωση τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κι όμως υπουργός έγινε ο Άδωνης που είμαι σίγουρος ότι κάπου έχει διαβάσει για την τσάπα. Και μπήκε εκεί όχι για να φτιάξει την υγεία αλλά για να εκπληρώσει της απαιτήσεις της τρόικας. Παρόλο που ακόμα και ο χώρος της υγείας θα μπορούσε να γίνει χώρος έλξης επενδύσεων και ανάπτυξης. Το ίδιο ισχύει και με το υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Και στα δυο υπουργεία έχουν μπει άνθρωποι (το χαζά παιδιά χαρά γεμάτοι, εδώ ταιριάζει απόλυτα), σε εντεταλμένη και πολύ συγκεκριμένη υπηρεσία και τίποτα άλλο. Και η υπηρεσία που προσφέρουν δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ανάπτυξη ούτε με την μεταρρύθμιση αλλά ούτε με την υγεία και την μεταρρύθμιση.
Είναι να απορείς, αυτοί δεν έχουν παιδιά; Μωρέ παιδιά έχουν απλά …τα έχουν βολέψει!!! Και μη μου πείτε ότι κιτρινίζω γιατί μυστικό δεν είναι ότι από τη μια πόρτα απολύουμε χιλιάδες και από την άλλη τακτοποιούμε κάποιους δικούς μας. Πως το λένε αυτό; Η συνήθεια είναι η δεύτερη φύση μας!
Και ξέρετε ποιο είναι το τρομακτικό; Ότι μετά από μια σειρά από μέιλ απάντησα στον φίλο που θα έπαιρνε την τσάπα του και θα ερχόταν στη Φιλανδία, ότι είχε δίκιο. Κι αν ήθελε να εξασφαλίσει κάποιο μέλλον για τα παιδιά του, το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να αρχίσει να πακετάρει τις βαλίτσες του με χοντρά ρούχα γιατί ο χειμώνας στη Φιλανδία είναι βαρύς.
Έτσι λοιπόν δεν είπα τίποτα στον Σκανδιναβό συνάδελφο στην ερώτηση του για την ανεργία στην Ελλάδα, αλλά μέσα μου ευχήθηκα να μειωθεί κι άλλο η ανεργία στη Φιλανδία, να ανακοινώσει κι άλλες θέσεις εργασίας ο Φιλανδός πρωθυπουργός, μπας και βρουν τουλάχιστον κάποιο μέλλον τα παιδιά του φίλου από την Ελλάδα. Για να γίνει άλλο ένα success story Έλληνα μετανάστη.
****************************************************
Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι τα περισσότερα γκάλοπ είναι στημένα και εξυπηρετούν τις περισσότερες φορές αυτούς που τα πληρώνουν, φανερούς και μη. Η ύπαρξη λοιπόν και μυστικών γκάλοπ είναι τουλάχιστον ύποπτη. Ειδικά όταν αυτά τα γκάλοπ παρουσιάζουν τα εγκληματικά παράσιτα τους νέο-Ναζί της Χρυσής Αυγής στο 20%, ποιους και τι εξυπηρετούν;
****************************************************
Αντωνάκη, αυτά τα μυστικά γκάλοπ μου θυμίζουν λίγο τον τσοπανάκο που φώναζε «λύκος». Μόνο πρόσεχε, γιατί και λύκος υπάρχει και σε έχουμε προειδοποιήσει. Για να μην προσθέσω ότι δεν πρέπει να παίζεις με τα σπίρτα.
****************************************************
Το μαυρόασπρο συνεχίζει!
