«Και γιατί να ψηφίσω Κυριάκο; Αφού ο Αλέξης μιας χαρά εφαρμόζει την δεξιά πολιτική των μνημονίων. Δηλαδή, τι παραπάνω θα κάνει ο Κυριάκος;».
Πρόκειται για ένα ερώτημα απόλυτα παραπλανητικό και ισοπεδωτικό.
Κατ’ αρχάς, η πολιτική που εφαρμόζει ο Τσίπρας και η εθνικολαϊκιστική απόφυσή του, δεν είναι δεξιά πολιτική.
Η Δεξιά, ιστορικά, έχει αποδείξει ότι στόχος της δεν ήταν η κοινωνική ισότητα μέσω της ισοπέδωσης, αλλά η ισότητα μέσω της αύξηση του εισοδήματος, κυρίως των οικονομικά ασθενεστέρων. Παρείχε δε, όλες εκείνες τις δυνατότητες, μέσω της δημόσιας υγείας και της παιδείας, ώστε να μπορούν νέοι από κατώτερα οικονομικά στρώματα όχι μόνο να ενισχύσουν το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά και το κοινωνικό.
Μια ματιά στην πορεία του κατά κεφαλήν εισοδήματος από το 1974 έως σήμερα, μπορεί να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές, καθώς το 1974 ήταν 2.828,75 δολλάρια. Το 2008 με την έναρξη της κρίσης και μετά από διακυβέρνηση των δύο «συστημικών» κομμάτων, το κατά κεφαλήν εισόδημα είχε εκτιναχθεί στα 31.999,28 δολλάρια. Το 2014, ύστερα από μια μεγάλη βουτιά, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έλεγε ότι βρισκόμαστε ένα βήμα από την έξοδο από την κρίση, το καταφεφαλήν εισόδημα είχε πέσει στα 21.673,78 δολλάρια και το 2016, μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως του κ. Τσίπρα, αντί να ανεβαίνει, έπεσε στα 18.103, 97. Πτώση 3.569,81 ευρώ μέσα σε δύο χρόνια. Και όλα αυτά σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας…
Η πολιτική της μείωσης των εισοδημάτων λοιπόν, δεν ήταν, δεν είναι και ούτε πρόκειται ποτέ να είναι «δεξιά πολιτική». Όποτε ακολουθήθηκε πολιτική προσαρμοσμένη στα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα πλαίσια, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ανέβηκε και η οικονομία λειτούργησε. Αυτό το κατάλαβε ακόμα και το ευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ και προσάρμοσε ανάλογα την πολιτική του, στο βαθμό που μπορούσε, γιατί η ανάπτυξη, για το ΠΑΣΟΚ, για ιδεολογικούς λόγους, είχε πάντα κρατικό πρόσημο.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να εφαρμόσει μια πολιτική που του επιβάλλεται λογω της δικής του αδράνειας να ασκήσει εθνική οικονομική πολιτική. Και τα παιδιά του δημοτικού γνωρίζουν πια, ότι μόνο αν λειτουργήσει η ελεύθερη οικονομία, θα υπάρξει ανάκαμψη. Οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν επιτρέπουν ούτε στον κ. Τσίπρα, ούτε στην κυβέρνησή του να εφαρμόσουν μια φιλελεύθερη πολιτική. Όσο κι αν θέλει ο κ. Τσίπρας να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, δεν μπορεί να τις «τρέξει» γιατί δεν έχει τους ανθρώπους για να το κάνουν. Αντίθετα το ανθρώπινο δυναμικό που έχει γύρω του έχει γαλουχηθεί με την ακριβώς ανάποδη νοοτροπία. Τη νοοτροπία των κρατικοποιήσεων και της κρατικής οικονομίας. Είναι δυνατόν κάποιος που μια ζωή προπονείτο για να παλεύει ελληνορωμαϊκή να πηδήξει άλμα επί κοντώ; Δεν γίνεται. Η dream team του Τσίπρα είναι εκπαιδευμένη για ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα που σήμερα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Ούτε καν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ούτε καν στην Κούβα. Πώς θα εργαστεί και θα αποδώσει στην ελεύθερη οικονομία; Πώς θα επεξεργαστούν και θα προωθήσουν φιλελεύθερες λύσεις; Πώς θα προτείνουν λύσεις στους δανειστές που εκτός από τους δημοσιονομικούς στόχους θα εξασφαλίζουν και ανάπτυξη ώστε να πάψει η εξαθλίωση του λαού;
Οι δανειστές ζητούν συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα. Στην κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτά τα οικονομικά αποτελέσματα είναι δυνατόν να επιτευχθούν μέσα από την απελευθέρωση της οικονομίας, μέσα από λιγότερους φόρους, μέσα από λιγότερη γραφειοκρατία… Το μόνο που ξέρουν είναι να μαζεύουν φόρους. Και επειδή θέλουν ρόλο για τα στελέχη τους, ενισχύουν και τη γραφειοκρατία. Οι φόροι, όμως, σκοτώνουν την οικονομία. Οι φόροι διώχνουν επενδυτές. Οι φόροι διώχνουν θέσεις εργασίας. Και η έλλειψη θέσεων εργασίας διώχνει και τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Αλλά ο στόχος για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτευχθεί. Οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι υποφέρουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μεγαλώσει, έχει γαλουχηθεί κι έχει πολιτικά ανδρωθεί με την ακριβώς αντίθετη νοοτροπία. Πιστεύει ότι μόνο αν διευκολυνθούν οι επενδύσεις (με μείωση της φορολογίας και της γραφειοκρατίας) θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα δουλέψει ο κόσμος και θα αναπτυχθεί η οικονομία. Αν οι πολίτες έχουν εργασία θα καταναλώνουν και η κατανάλωση φέρνει έσοδα στο κράτος, ώστε να επιτυγχάνονται οι στόχοι των δανειστών.
Κι εδώ εύλογα θα κάνει κάποιος την επισήμανση, ότι από τον Αύγουστο και μετά όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν γιατί ακόμα και ο Αλέξης, που μας κράτησε τρία επί πλέον χρόνια στα μνημόνια, θα καταφέρει να μας βγάλει από αυτά.
Ναι, από τα μνημόνια θα βγούμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Από την κρίση, όμως, θα βγούμε; Πάντως όχι με την πολιτική Τσίπρα.
Ιδιαίτερα στην μεταμνημονιακή εποχή απαιτείται η εφαρμογή μιας φιλελεύθερης πολιτικής που θα δώσει ώθηση στην οικονομία ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγει στη μέγγενη των δανειστών.
Αν όλα πάνε καλά, από τον Αύγουστο και μετά, η Ελλάδα θα είναι μόνη της «στη ζούγκλα των αγορών», όπως έλεγε κάποτε και ο Αλέξης Τσίπρας. Για να μπορέσει να δανείζεται όμως, απαιτείται μια πολιτική που θα εκπέμπει εμπιστοσύνη στις αγορές και θα φέρει επενδυτές στη χώρα μας. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να το κάνει ο κ. Τσίπρας και η πολιτική του τα τρία τελευταία χρόνια το έχει αποδείξει.
Στην αριθμητική υπάρχουν κάποιοι απαραβίαστοι κανόνες. Αν προσθέσεις 1+1 δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλεις κάτι διαφορετικό από «δύο».
Έτσι και στην πολιτική, υπάρχουν κάποιοι κανόνες που είναι απαραβίαστοι. Δεν μπορεί να εφαρμόσει τους κανόνες της αγοράς κάποιος που την «ξορκίζει». Δεν μπορεί ένας θιασώτης του κομμουνισμού να γίνει υπηρέτης του καπιταλισμού. Και αν το προσπαθήσει θα γίνεται πάντα αυτό του συνέβη πριν από λίγες ημέρες στην Ουάσιγκτον. Αντί να φέρνει επενδύσεις και να δημιουργεί θέσεις εργασίας στη χώρα του, θα κάνει… επενδύσεις στις ΗΠΑ και θα δημιουργεί εκεί θέσεις εργασίας για τους Αμερικανούς. Αντί να πουλά, στο τέλος θα αγοράζει, και, δυστυχώς, θα είναι και ευχαριστημένος!!!
