γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Εντυπωσιάζει το ότι σχεδόν κάθε μέρα ἡ κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα προστασίας των κοινωνικών ομάδων και των επιχειρήσεων που πλήττονται από την πανδημία. Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας έχει μείνει απαθής. Οι συντάξεις συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό, με τα αναδρομικά να έρχονται ακόμη και σε κληρονόμους, ενώ επιταχύνονται οι σχεδόν 200 χιλιάδες συντάξεις που φάγανε τον Βρούτση.
Παράλληλα τα λογής επιδόματα για το ’21 είναι αυξημένα. Ο προνοιακός προϋπολογισμός είναι αυξημένος κατά 22%, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κατά 15%, το επίδομα παιδιού κατά 20% και το στεγαστικό αυξημένο κατά 34%. Σχεδόν 650 χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται επί μήνες σε αναστολή, αμειβόμενοι εξολοκλήρου από το κράτος, με συνεχείς αποζημιώσεις ακόμη και στο Μητρώο Καλλιτεχνών.
Για τους δανειολήπτες η κρατική επιδότηση μέσω του προγράμματος «ΓΕΦΥΡΑ» ισχύει ακόμη και στα επιχειρηματικά δάνεια, ενώ εξοφλείται και το κουβαρνταλίκι της εξουσίας στους 400 χιλιάδες ιδιοκτήτες εκμισθούμενων ακινήτων, το 50% της αναγκαστικής απώλειας από τα μειωμένα ενοίκια.
Η επιστρεπτέα προκαταβολή δίνεται ως άμεσο κεφάλαιο κίνησης και μάλιστα ένα μεγάλο μέρος αυτής δεν θα επιστραφεί. Το πετυχημένο αυτό πρόγραμμα μετρά ήδη τον 5ο κύκλο, με σχεδόν 7δις, ενώ το Μάρτιο έρχεται και 6ος.
Για πρώτη φορά από συστάσεως ελληνικού κράτους δίνονται χρήματα για επιβίωση υγειών επιχειρήσεων και όχι για φιγούρα. Aκόμη και οι Περιφέρειες μοίρασαν χρήματα σε μικρομεσαίους. Και όλα αυτά χωρίς να αποτυπώνονται τα μειωμένα φορολογικά έσοδα του ’20 και ’21 και οι επιστροφές φόρων.
Είναι βέβαιο πως διαφεύγουν πλείστες δράσεις. Με τα διαθέσιμα στοιχεία δαπανήθηκαν περί τα 24δις το ’20 ενώ έχουν σχεδιαστεί δράσεις ενίσχυσης επιχειρήσεων και εργαζομένων άλλα 10δις για το ’21. Για την αντιπολίτευση αυτά είναι λίγα και πλειοδοτεί σε περισσότερα με το γνωστό ανεύθυνο θράσος, με ένα νόμο και ένα άρθρο, καθώς το άλλοθι της πανδημίας εξωραΐζει το χρεοκοπημένο παρελθόν μας.
Το ελληνικό χρέος προσεγγίζει το 200% ενώ το παγκόσμιο ξεπερνά το 350% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αντιλαμβάνεται κανείς την ανάγκη στήριξης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, αλλά η πανδημία σταδιακά θα κοπάσει, ενώ η ευκολία που μοιράζονται χρήματα δείχνει σα να πρόκειται κάποιος να μας τα χαρίσει. Θα διαγραφούν άραγε τα νέα κρατικά χρέη που προέκυψαν στην πανδημία; τα ιδιωτικά; Κι αν ναι, τότε ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της διαγραφής ή το κούρεμα των χρεών; Ή μάλλον ποια γενιά;
